Als ik er nu op terug kijk weet ik dat ik jarenlang heel stiekem mijn best heb gedaan ondergewicht te krijgen. Ik wist al lang dat ik problemen met eten had, maar mezelf serieus nemen was er in het begin nog niet bij. Het was een nep-eetstoornis, ik stelde mij enorm aan en ik had er toch zelf voor gekozen zo te klooien met eten? Geen reden om dus serieus te gaan lopen doen over een paar overgeslagen boterhammen.

Ik heb nooit overgewicht gehad of reden gehad om echt gewicht te gaan verliezen, maar toen ik merkte dat ik problemen had met eten, wilde ik daarin niet mislukt zijn of net geen echte eetstoornis hebben. Ik wilde geen zwakkeling zijn, omdat ik dat al genoeg was geweest, vond ik zelf. Ik wilde niet falen in iets waarin ik misschien eindelijk eens goed zou kunnen zijn. Toch mislukte het steeds. Ik ging weer eten, kwam weer wat aan en bereikte op die manier steeds net geen echt ondergewicht.

bron foto

Frustrerend was het en het zorgde voor nog meer boosheid naar mijn lichaam toe. Ik ging mij enkel dikker voelen, schold mijn lijf uit en walgde ervan. Mijn lichaam deed niet wat ik wilde en steeds kreeg ik weer honger waardoor ik verviel ik 'gezond' eetgedrag. Iets wat ik niet wilde. Ik wilde een eetstoornis. Ik had problemen, dat wist ik ergens wel. Een eetstoornis zou een oplossing zijn, en dan met name anorexia. 

De fragiele ziekte waarbij je tegelijkertijd ook sterk bent omdat je het eten kunt weerstaan. Een ziek meisje, waarvoor gezorgd moet worden, terwijl ik mij niet tot last wilde voelen. Een breekbaar meisje dat verantwoordelijkheden even niet kon dragen. Dat kwetsbare, dat vond ik juist zo fijn.

Ik had een eetstoornis nodig, althans dat dacht ik, om mijn problemen tijdelijk mee de baas te zijn, om mijn gevoel mee te hanteren, om door te kunnen gaan, maar ook om hulp te kunnen krijgen. Als ik een echte eetstoornis had, zouden mensen dan zien hoe kapot ik van binnen ben? Zouden ze dan om me geven? Wil iemand me alsjeblieft helpen?

Toch vond ik het nooit genoeg. Ik wilde niet aankomen met NAO, maar anorexia. Zelfs ook al wist ik dat het ene niet erger is dan het anderen. Maar ik kon het niet. Ik kon niet afvallen. Ik was een nep-anorect en hield mezelf en de hele wereld voor de gek. De hulpverlening zou mij nooit serieus nemen met dit gewicht. Ze zouden me niet helpen, niet zien staan en nooit te weten komen wat er van binnen voor rotzooi bij mij zit.

Ik heb het zo allemaal nog jaren gerekt voor ik hulp zocht. Jaren die ik graag had willen terugdraaien. Ik heb het zooitje dat van binnen zat eigenlijk alleen maar erger gemaakt. Ik raakte verwikkeld in ongezond (weinig) eten, destructief gedrag, schold mezelf uit en walgde van wie ik was en van hoe ik eruit zag. Alles werd erger, maar eindelijk werd ik dunner. Eindelijk kon ik het.

Jaren later, en inmiddels genezen van mijn eetstoornis, kijk ik terug op een afschuwelijke tijd. Ik ben alles kwijtgeraakt waar ik van hield en heb dit opnieuw moeten opbouwen. Ik heb m'n lijf schade toegebracht en jaren van mijn leven verpilt. Pas nu weet ik hoe leuk het leven kan zijn, pas nu weet ik hoe waardevol mijn lichaam is en dat het fijn is om te voelen.

Ik heb spijt dat ik niet eerder aan de bel heb getrokken. Het doet me zeer sommige meiden te zien worstelen, terwijl ze zichzelf al lang serieus mogen nemen. Bang voor de wereld en ook bang voor de hulpverlening. Want als zij jou niet serieus nemen, zal dat enkel bevestigen dat je je aanstelt! Ik kan kwaad worden op de hulpverlening. Maar heb gelukkig ook bij groepsgenootjes gezien dat je geen ondergewicht hoefde te hebben om geholpen te worden. Ook de angst om weer aan te komen werd wat minder. Want ook als ik straks weer gezond gewicht zou hebben, mocht ik huilen, boos zijn, hulp vragen en het even niet weten. Want ook als je eetstoornis minder aanwezig is of verdwijnt, kunnen er nog gewoon problemen zijn. 

Sloop je lichaam niet. Er is al reden om hulp te vragen als je grote afvaldrang hebt, rommelt met eten of anorexia wilt. Niemand die zich lekker in zijn vel voelt, wil een eetstoornis. Dus er is iets aan de hand. Wees daar open en eerlijk over. Vertel over je eetgestoorde gedachtes, praat over je emoties en trek aan de bel. Als jij jezelf serieus neemt, gaan anderen dat ook doen.

Bron foto's: Weheartit