Vanaf dat de problemen met eten begonnen, zocht ik er naar: Filmpjes, documentaires, artikelen en informatie over Anorexia. Ik had problemen en was niet gelukkig. Dat wist ik. Maar hoe erg mijn problemen waren en of het wel echt een probleem was, dat vroeg ik me af. Ik speurde het hele internet af om de bevestiging te vinden. Als er iets over Anorexia op tv kwam, zat ik dan ook steevast voor de buis of keek ik de aflevering stiekem terug op mijn laptop. Had ik dit ook?

Maar steeds wanneer ik de tv programma's zag, kwam er juist twijfel. Dit had ik niet. Zo ‘goed' was ik er niet in, maar ik wilde het wel kunnen. Naarmate mijn eetstoornis zich ontwikkelde en ik mijzelf opnieuw vergeleek, kwam ik ook opnieuw tot de conclusie dat ik dit niet had. Zo erg was het bij mij niet. Ik had nooit in het ziekenhuis gelegen, een gevaarlijk laag gewicht gehad of sondevoeding gehad. Bij mij viel het allemaal wel mee. Ik stelde me gewoon aan.

Steeds weer als ik Anorexia op tv tegenkwam, werd ik nieuwsgierig. Ik wilde kijken of dat dan was waar ik al zo lang mee worstelde. Maar telkens weer week ik teveel af van het meisje dat ik zag op tv. Ik lijnde wel, maar toen nog met vlagen. Ik had wel ondergewicht, maar niet zo ernstig. Ik voelde me wel dik, maar niet de hele tijd. Ja, ik had problemen met eten en zelfbeeld, maar Anorexia, dat had ik niet. En dus vond ik dat ik een nep-eetstoornis had.

Als je een eetstoornis hebt, vind je het misschien moeilijk om te praten over je gewicht. En ook horen wat iemand anders weegt, kan triggeren. Het zien van meisjes die dunner zijn vind je misschien ook heel moeilijk. Je voelt je dikker en minder sterk in je eetstoornis dan hen. Zelfs ook al weet je dat je net zo'n ernstige eetstoornis in je koppie hebt. En daarbij, een eetstoornis of problemen met eten is altijd ernstig. Het is in ieder geval niet iets om jaloers op te zijn of jezelf mee te vergelijken.

Toch kijk je tv programma's, documentaires of lees je boeken over eetstoonissen. Hierin zie je vaak magere meiden, worden er soms gewichten genoemd of heftige situaties beschreven. Je vergelijkt jezelf, de boeken over anorexia triggeren, en komt tot allerlei conclusies, behalve de conclusie dat jij jouw eigen problemen met eten hebt en dat die niet te vergelijken zijn en serieus genomen mogen worden.

Ook als ik kijk naar programma's over eetstoornissen, begint het vergelijken. Niet meer met hoe ik nu ben. Daar heb ik geen rede voor omdat ik geen eetstoornis meer heb. Maar toch merkte ik op dat, toen ik naar de trailers van Tot Op Het Bot keek, ik meteen mijn eigen gewicht van toen voor me haalde en bedacht hoe erg het bij mij dan wel of niet was. Het zien van de magere meisjes, de gewichten en lengtes riep een oordeel op over mezelf tijdens mijn eetstoornis. 

Tijdens mijn eetstoornis was dit er ook, maar dan op een hele ongezonde manier. Ik vergeleek mezelf en zag dat ik nog helemaal niet zo mager was. Ik werd jaloers of zag de meisjes in het tv programma als voorbeeld. Zij waren 'echte'. Zij konden 'het'. Ik deed maar een beetje alsof. En zo overtuigde ik mezelf er op de een of andere manier van dat ik door moest gaan met die eetstoornis. Ik wilde geen NAO of Boulima. Ik wilde liever Anorexia.

Ik weet niet precies waarom ik geen nare ziekte op tv zag, maar een oplossing. Misschien omdat deze meisjes heel veel liefde en aandacht kregen? Op tv kwamen? Ze omdat ze anorexia hadden bijzonder waren? Of omdat ze sterk waren en controle hadden in mijn ogen? Of omdat ze deden wat ik deed, maar nog strenger waren? Was het omdat ze zorg kregen, waar ik eigenlijk heel hard om schreeuwde van binnen? Ik denk een combinatie van alles en misschien nog wel meer. Het triggerde mij in ieder geval heel erg.

Probeer je ervan bewust te zijn dat op televisie voornamelijk zeer ernstige en zichtbare eetstoornissen worden getoond. Het grootste deel van de mensen met een eetstoornis heeft helemaal geen ondergewicht, maar heeft een onzichtbare eetstoornis. Toch wordt dat op de een of andere manier door de media nog niet zo sensationeel gevonden en weinig getoond. Dat betekent niet dat het een minder ernstig probleem is waarvoor je geen hulp mag vragen. Anorexia is voor de media waarschijnlijk het meest indrukwekkend. En natuurlijk is het goed om begrip te creëren voor deze eetstoornis door hier meer informatie over te geven, het te vertonen op tv of erover te schrijven. 

Het kijken van dit soort tv programma's kan je natuurlijk ook tot het besef brengen dat je dit totaal niet wilt. Het kan je laten inzien dat deze ernstige ziekte jou net zo ver van je dromen af kan brengen als de meiden op tv. Misschien zie je in dat je niet verder wilt gaan zoals je bezig bent, maar hulp wilt zoeken. Dat is een effect wat het kijken van zo'n programma natuurlijk ook kan hebben, maar bij mij heeft het helaas pas toen ik herstellende was zo'n effect gehad.

Als ik nu soms naar schokkende documentaires of tv programma's kijk, vind ik dat nog steeds wel een beetje moeilijk. Maar niet meer omdat het mij triggert. Ik vind het lastig om ernstige eetstoornissen op tv te zien. Natuurlijk was mijn eetstoornis ook ernstig en een groot probleem. Zeker weten. Maar wanneer ik veel over extreem ondergewicht, sondevoeding, gedwongen opname of klinieken hoor, zie of lees, kan ik mezelf daarmee op die vlakken niet identificeren. En toch heb ik het idee dat sommige mensen die niets van eetstoornissen weten, mij wel identificeren met deze meisjes wanneer ik hen vertel dat ik een eetstoornis heb gehad in het verleden.

Probeer niet te zorgen dat je in het hokje past dat gevormd wordt door mensen die niet zoveel van eetstoornissen af weten of enkel tv programma's hebben gezien. Het is jouw eetstoornis en die is niet te vergelijken met die van een ander. Jij hebt problemen. Hoe groot of klein die ook zijn. En je mag er hulp bij vragen en over praten. Je hoeft niet te wachten tot ook jij in het ziekenhuis belandt. Integendeel. Dit is niet wat jij wilt. Je wilt weer gelukkig zijn en die weg kun je op een andere manier vinden dan via een ernstige eetstoornis.

Vanavond komt de eerste aflevering van Tot Op Het Bot op tv om 20:30u op Ned1. Bedenk voor jezelf goed of het verstandig is hier naar te kijken. Gaat het je helpen en op wat voor manier of is het eigenlijk vooral een trigger? Na de aflevering kun je een half uurtje napraten met mij in de themachat over deze uitzending. De chat begint om 21:35 tot 22:05u.

Bron foto homepage: Youtube.com