Boeken over anorexia: trigger of steun?
"Ik ging in de bibliotheek op zoek naar boeken over meiden met anorexia. Ik had in die tijd nog geen anorexia. De eetstoornis intrigeerde me wel. Ik weet niet goed waarom. Misschien wilde ik een manier zoeken voor mezelf om duidelijk te maken dat het slecht met me ging. Misschien zocht ik herkenning, ik was immers wel een klein beetje gek aan het doen met eten.
"Moïra, 16 jaar en Anorexia" heette het boek. De foto van het meisje zelf, met uitgehongerd gezicht, stond op de voorkant van het boek. De foto was bijzonder. Stiekem wilde ik ook zo mager worden. Ik hoopte dat ik dingen in het boek van mezelf zou herkennen, maar dat deed ik niet. Dit meisje was zoveel extremer bezig met eten. Ze at zoveel minder dan ik. Ze viel zoveel meer af dan ik. Ik voelde me een mislukkeling, een aansteller.
Ik zocht op iedere bladzijde in het boek naar gewichten en naar wat haar lengte was. Ik rekende dan haar BMI uit, om deze vervolgens met mijn BMI te vergelijken. Ik moest nog zoveel afvallen, wilde ik Anorexia hebben. Dat zou me nooit lukken. Iedereen had aandacht voor Moïra, iedereen was lief tegen haar. Dat wilde ik ook. Ik wilde ook gezien worden. Ik zocht op hoeveel ze at en hoe ze was afgevallen, om dit na te kunnen doen.
Toen het boek eenmaal uit was ging ik direct weer naar de bibliotheek om een ander boek te lenen. Waren ze op, dan bestelde ik ze, zelfs vanuit Engeland en Amerika. Ik vluchtte in de boeken, voor mijn eigen leven. In dat opzicht hielpen de boeken mij. Aan de andere kant zorgden de boeken ervoor dat ik me extreem ging vergelijken, dat ik mezelf nog meer een mislukkig voelde en dat ik onbewust manieren onthield om verder weg te zakken in mijn toen nog onschuldige eetstoornis." - Anoniem-
Er zijn veel boeken over eetstoornissen geschreven. Behalve vakliteratuur zijn er een hoop autobiografische boeken: ervaringsverhalen van meisjes en vrouwen die een eetstoornis hebben (gehad). De meeste van deze boeken lezen als dagboeken. Je leest de worstelingen, gedachten, gevoelens en ervaringen van de schrijfster gedurende haar eetstoornis.
Enerzijds kan dit een steun zijn, want het is fijn om te weten dat je niet de enige bent. Je kunt troost halen uit de herkenning. Anderzijds kan het juist tegenwerken: het lezen over calorieën, gewicht, eetgestoord gedrag, manieren om af te vallen, depressies en automutilatie kan een trigger zijn. In plaats van troost lees je tips...
Toen ik midden in mijn eetstoornis zat had ik echt geen zin om te lezen over het eetgestoorde gedrag van andere meisjes. Ik vond het deprimerend: ik had genoeg aan mijn eigen tumult. Ik had ook nog nooit van het woord 'trigger' gehoord. Dus het kwam niet in mij op om zo'n boek te gaan lezen voor 'tips & truc's'. Mijn eetgestoorde wereldje werkte 'prima' en de ervaringen van anderen wilde ik er niet bij hebben.
Achteraf vraag ik mij af of ik mij misschien wat minder gestoord had gevoeld, als ik ervaringen van anderen had gehoord of gelezen. Ik vond mezelf maar een rare mafketel: een die obsessief calorieën telde, eten afwoog en alleen maar vaste producten durfde te eten. Wist ik veel dat er nog heel veel andere meiden waren die precies dezelfde gekke dingen deden als ik. Misschien had ik mij minder eenzaam gevoeld als ik de ervaringen van anderen had gelezen. Misschien had het ook niks bijgedragen aan mijn herstel: wie zal het zeggen. Er zijn in elk geval veel mensen die steun halen uit het lezen van ervaringsboeken.
"Een van de dingen die ik werkelijk fantastisch vond om te doen toen ik een eetstoornis had, was het lezen van de ervaringen van andere mensen met een eetstoornis. Het was mijn favoriete bezigheid. Deel van het probleem van anorecten is, dat voedsel en het vermijden van voedsel, een obsessie wordt. Een obsessie die je verbergt voor de buitenwereld. Daarom is het een steun en een geruststelling om de verhalen van anderen te lezen. Mensen die net zo obsessief bezig zijn met voeding, lijnen en lichamen." - Elizabeth Nolan Brown- Blisstree
Maar als je als schrijfster een beetje inzicht wilt geven in wat je stoornis inhoudt en hoe deze werkt, zul je in detail moeten treden tijdens het schrijven. Vooral als je het boek ook begrijpelijk en toegankelijk wilt maken voor mensen zonder eetstoornis. Dat betekent opschrijven wat je at, hoeveel calorieën daar in zaten, hoe het in je hoofd eraan toe ging tijdens het eten en caloriën tellen. En ook: dingen die je deed om onder eten uit te komen, eten weer uit je lijf te krijgen en wat je verder nog deed om af te vallen.
Een buitenstaander die dat leest zal misschien denken: 'Wat heeft dat meisje het zwaar gehad. Wat heftig' of 'Wat een levensstijl! Het staat zo ver bij mijn eigen manier van leven en eten vandaan'. Een eetgestoorde zal zulke teksten wellicht eerder aangrijpen als tips. Tips voor calorie-arm voedsel, tips om af te vallen, tips om onder maaltijden uit te komen. Zo'n boek wordt dan een 'How to' dan een steun.
Een tijdje geleden las ik het boek 'Unbearable Lightness' van Portia de Rossi. Zij beschrijft hier op een pijnlijk eerlijke en nuchtere manier de hel waar zij doorheen is gegaan tijdens haar eetstoornis. Ik vond haar eerlijkheid een openbaring, een opluchting bijna. Als zo'n publiek figuur dit durft te publiceren, hier voor uit durft te komen, dan hoef ik mij toch ook niet te schamen voor mijn eetgestoorde verleden? Dat deed het boek voor mij. Ik las er geen tips in; het was geen trigger. Maar ik vraag mij af wat iemand die midden in een eetstoornis zit, had gelezen...
Zijn boeken over eetstoornissen een trigger of een steun?
Foto 1: https://www.flickr.com/photos/o5com/
Gerelateerde blogposts
Reacties
Dus, misschien eens een keer een ervaringsverhaal van iemand zónder extreem ondergewicht in een kliniek of iemand die wél beter is geworden?
is het zeker een trigger.
als je anorexia hebt kan ik me voorstellen dat het steun biedt
en een uiting kan zijn om je verhaal te doen.
Als ik me redelijk voel, ben ik vooral op zoek naar herkenning en me niet zo alleen te voelen.
Als ik me al slechter voel/een grotere drang om af te vallen/minder te eten heb, ben ik vooral op zoek naar tips om minder binnen te krijgen (Zonder me al te rot te voelen), vergelijken met BMI, mijn gedrag goed te praten ("Het gaat goed! Ik eet VEEL MEER dan dat meisje met anorexia!") etc.
xx
Het geeft erg veel steun, maar als ik zo'n boek uit heb gelezen heb ik eigenlijk stiekem ook heel veel tips eruit gehaald om me te helpen tegen het eten van dingen.
En het is bij mij heel erg het geval dat ik ook niet zonder kan.. ik wil die bevestiging dat ik niet gek ben.. maar ik wil aan de andere kant ook minder afhankelijk ervan zijn.. ik probeer ze de laatste tijd dus niet meer te lezen. x
Maar zoals Chloė al zegt, ik heb liever eentje waarbij ik me wel echt kan herkennen: eentje die niet extreem ondergewicht heeft en in een kliniek is beland, en ook laten zien hoe ze zich bij de genezing voelden
toen ik aan het begin van mij eetstoornis zat deed ik dat ook
xxx
ik haalde er "voeding" voor mijn eetstoornis uit, ging me ermee vergelijken en ook BMI's van de hoofdpersonen uitrekenen.
nu denk ik eigenlijk: dat nooit meer.
ik moet het alleen niet lezen als ik me slecht voel, dan kan het wel weer eens de verkeerde uitwerking hebben.
moet zeggen dat ik er ook niet zoveel behoefte meer aan heb.
1 ding komt wel steeds weer pijnlijk naar voren:
de mensen met een eetstoornis zijn niet gelukkig.
die pro-ana bullshit is ook gewoon niet waar.
niemand wordt beter of gelukkiger van een eetstoornis.
wat dat betreft zijn mijn ogen wel opengegaan.
altijd als ik ervarings verhalen lees, lees ik "ongelukkig".
en "was ik maar nooit begonnen met afvallen" en "wat een hel"
iedereen erkent dat.
dat is toch net zo als met alcoholverslaving.
op dat moment voelt het goed, maar de dag erna voel je je alleen maar schuldiger en ellendiger en leger.
nee ik ben blij dat het niet meer zo'n grote plaats in mn leven inneemt.
ik zeg niet dat ik er 100 % vanaf ben, het zal altijd een onderdeel van mn leven blijven, en ik moet eigenlijk niet meer beginnen met lijnen.
net als een herstelde alcoholist nooit meer aan dat ene biertje moet beginnen.
sterkte iedereen die er nog zo midden in zit. :(
liefs, Xenia
Nu ik de boeken hierboven zo zie, herinner ik me dat ik ontzettend boos was op het feit dat het boek 'ik wilde slank zijn', ooit is uigekomen. ik kan me niet voorstellen hoe dat boek een steun zou kunnen zijn voor wie dan ook.
Tegelijk zijn er wel boeken geweest waar ik steun aan had. Zodus afhankelijk van welk boek kan het zowel een steun als trigger zijn voor mij
Ik denk dat hoe het net is hoe je in je eetstoornis staat .
Soms triggeren dingen uit eetstoornis boeken me wel.
En ik denk ook dat het afhankelijk is van welk boek en dat je niet alle boeken over een kam mag scheren.
En sommige boeken hebben me juist veel motivatie en kracht gegeven vooral de boeken Mijn allerliefste vrijhand en Zwaartekracht.
Ik denk dat als je echt een boek wilt schrijven, je echt dieper moet gaan en alles aan een dieper liggend probleem moet referen, zodat andere mensen er ook echt iets aan hebben en ook verder kijken dan (hun) eetstoornis.
Xx
daarbij spoort het ook mensen aan die nog geen eetsoornis hebben..
En ik ervaarde het ook wel zoals jij dat deed.
Al heb ik altijd het interessant gevonden om erover te lezen.
Nog steeds.
En dat triggert wel eens ja, maar ik vind het te interessant om niet meer te lezen.
Ik heb veel boeken erover gelezen, en ja er zijn er
een hoop bij de me hebben getriggerd.. maar in de tijd
dat het 'zichtbaar' slecht met me ging en ik een boek
er over las, gaf het me steun.. begrip.. Ben zelf sommige
boeken opnieuw gaan lezen in die tijd, en keek er heel
anders tegen aan. Het was helemaal geen trigger het was
juist fijn om herkenning te vinden, alsof je een boek las
dat over jou ging..
Een paar jaar later las ik er weer over maar nu uit voorzorg op internet, mijn moeder had het interessant gemaakt door zich er zorgen over te maken en nu kwam ik op een pro ana site terecht. Ik was niet geschokt, vind het stiekem mooi, maar ook vermakelijk al die onzinnige ongezonde en rare tips. Ik probeerde er een paar, dat duurde een weekje en daarna moest ik van mezelf ophouden.
Door de boeken was ik gewaarschuwd waar het toe kon leiden en hoewel ik het ook mooi vond wist ik mezelf tevreden te stellen met relatief milde perioden van flirts met een eetstoornis. Dat is gelukkig altijd zo gebleven, achteraf denk ik dat de verhalen van anderen de es genoeg konden voeden zodat ik toch redelijk kon blijven eten.
Kortom ja, zeker een trigger. Maar ook mijn redding, ik wist wat ik kon doen om slanker te worden maar ook kon ik zo zien wanneer ik ziek bezig was. De boeken hebben me gewaarschuwd, wat er mis kon gaan en wanneer het bij mij mis aan het gaan was.