Tijdens mijn eetstoornis had ik een bepaald ideaalbeeld in mijn hoofd. Ik vond magere mensen mooi en sterk. Botten kunnen zien, was in mijn ogen een teken van kracht en doorzettingsvermogen. Ik was jaloers op meiden die gewoon dun konden zijn zonder eetstoornis en vergeleek mezelf met iedereen die dunner was. Afvallen zou mij gelukkig maken, dacht ik...

Niets was minder waar. Ik wilde goed zijn in een ziekte, wat inhield dat ik mezelf de vernieling in hielp en doodongelukkig was. Ik heb me nog nooit zo lelijk en dik gevoeld als op mijn laagste gewicht. Ik hoopte dat het afvallen mij iets zou opleveren, maar uiteindelijk gaf het me niets en nam het me enkel mijn mogelijkheid op een leuke toekomst af.

Toch ben ik ook heel lang blij geweest met het afvallen. Tenminste, als het lukte. Wanneer ik afviel kreeg ik daar een kick van. Misschien was ik daaraan ook wel een beetje verslaafd geraakt. Als ik mijn ribben voelde, stelde dat me gerust. Zelfs ook al stond ik daarna op en begon ik sterretjes te zien. Dat zieke lichaam gaf me een soort veiligheid.

Ik weet nog goed dat ik het jammer vond dat ik eigenlijk niet eens echt heb genoten van het mager zijn. Toen ik ondergewicht had, was ik alleen maar bezig om nog dunner te worden. Ik heb nooit een periode gehad waarin ik er echt blij mee was en zelfverzekerd mee rond liep. Ook heb ik er weinig foto's van, wat ik nog lange tijd best lastig vond. Aan de ene kant zou het me triggeren, maar aan de andere kant vond ik het ook lastig om dat allemaal kwijt te zijn en niet meer te kunnen bekijken. 

Gelukkig heb ik uiteindelijk herstel verkozen boven nog zieker worden en ben ik beter geworden. Ik wilde niet meer leven in een gevangenis van regels met eten, wegen, piekeren over onzin en gevoelens wegstoppen. Ik wilde weer gelukkig zijn. Dat betekende echter ook dat ik dat dunne lijf kwijt zou raken. Ik moest aankomen en kreeg een lichaam terug wat ik helemaal niet wilde hebben.

Tijdens mijn herstel heb ik heel vaak gedacht dat ik dit ‘lelijke' lichaam dan maar moest accepteren. Dit was wat ik ervoor moest inleveren om beter te zijn. Geen eetstoornis, betekende in mijn ogen ‘dan maar dik en lelijk zijn.' Ik miste mijn dunne lijf enorm. Het lijf waarbij ik me veilig voelde. Ik denk eigenlijk dat ik het op twee manieren miste. Ik had heimwee naar mijn eetstoornis, omdat ik me daarbij, hoe ziek ik me ook voelde, toch ook veilig had gevoeld. Maar ik miste mijn eetstoornislichaam ook heel erg omdat ik dat lijf tenminste wel kon accepteren. Op sommige momenten dan.

bron

Ik heb nog vaak terug gedacht en mezelf beloofd weer af te gaan vallen. Maar het leven dat ik had kunnen opbouwen zonder eetstoornis, begon een steeds belangrijkere plek in te nemen. Ik wilde niet meer terug, ik wilde juist behouden wat ik had bereikt en niet opnieuw alles kwijtraken. Door mijn eetstoornis dacht ik dat dun en mager zijn mooi was. Ik vond het ook heel mooi bij anderen. Als iemand anders wel gewoon mager kon zijn, terwijl ze geen eetstoornis had, vond ik dat vreselijk irritant. Ik wilde dat ook wel, maar ik moest daarvoor een eetstoornis aan de arm nemen en dat wilde ik niet meer.

Afscheid
Aan de ene kant is het loslaten van je eetstoornis en het missen van de ‘voordelen' ervan een soort rouwproces. Je had zo graag gehad dat herstel en die voordelen samen konden gaan, maar moet helaas toch afscheid nemen. Soms kan het helpen dan een brief te schrijven aan je eetstoornislichaam of eetstoornis. Een brief waarin je afscheid neemt en kiest voor je nieuwe leven. Geef jezelf dus ook de tijd om er soms nog aan terug te denken of je er verdrietig over te voelen.

Toekomst 
Verder denk ik dat het belangrijk is vooral te kijken naar wat je in je toekomst wilt. Als je besluit ervoor te kiezen liefdevoller met je lichaam om te gaan, kun je gaan wennen aan dit nieuwe lichaam. Een lichaam waarmee je nog heel lang moet doen. Dus waarom zou je het niet accepteren? Je hoeft het heus niet meteen prachtige en geweldig te vinden. Maar probeer wel te kijken naar wat je wèl mooi vindt. En stop met opnoemen wat er allemaal anders, mooier, dunner en strakker had gekund. Het gaat je namelijk echt niet helpen om je gelukkiger te voelen met jezelf.

In contact
Het is verder ook heel belangrijk om contact te maken met je lichaam. Ik had door mijn eetstoornis en zelfhaat een enorme afstand gecreëerd tussen mijn lichaam en innerlijk. Ik had al wat meer ontdekt over de oorzaken van mijn eetstoornis en kon mezelf al steeds meer accepteren zoals ik ben. Maar de buitenkant van mezelf ontweek ik nog heel erg.

Verschillende dingen hebben mij daarbij geholpen. Onder andere door tijd en ervaringen op te doen. Toch in bikini gaan, het herhalen en er aan wennen. Maar ook ontspanningsoefeningen waarbij je meer stilstaat bij je lichaam, door bijvoorbeeld Mindfulness. Beautyprodcuten en m'n lichaam verwennen is ook onderdeel geweest van het wennen aan dit nieuwe lijf. Om mezelf in te smeren en te verzorgen, moets ik mijn lichaam aanraken. Iets wat in het begin niet oke voelde, maar wat ik regelmatig gewoon blijf doen, om te zorgen dat ik goed in contact blijf met mijn lichaam. Ik heb mezelf door er juist soms niet mee bezig te zijn en ook weer wel juist contact mee te maken weer mooi leren vinden. 

Het idee loslaten
Geef jezelf vooral ook tijd om afscheid te nemen van het idee dat dun en mager zijn mooi is. Je bent niet sterk door een ziekte te hebben. Je bent veel sterker en zult ook veel gelukkiger zijn, als je een goede relatie aangaat met je nieuwe lichaam. Dat je er soms nog aan terugdenkt hoe 'fijn' dat lichaam was tijdens je eetstoornis, is dat ook niet perse erg. Zolang je er niet naar handelt en je de gedachte niet teveel waarde geeft, is het niet meteen een terugval. Je gaat je veel beter voelen als je goed voor jezelf zorgt. Een gezond lichaam waar je goed voor zorgt en trots op mag zijn. Als je trots bent op jezelf, zul je dat ook uitstralen. 

Ik kan je alleen maar meegeven dat doorzetten en jezelf de kans geven echt de moeite waard is. Neem afscheid van dat oude eetstoornis lichaam en geef het nieuwe een kans. Ik dacht zelf dat ik altijd issues zou blijven houden met mijn lichaam en het echt nooit mooi zou leren vinden. Ik verbaas me er dan nog altijd over hoe ik nu naar mezelf kan kijken en dat ik toch echt uiteindelijk, na alle haat, weer lekker in mijn vel ben komen te zitten! Je kunt meer dan je denkt. 

Bron foto 1 en 3: Weheartit