1 minuut stilte
De digitale klok op het perron geeft aan dat het 07:28 is, wanneer er een oproep wordt gedaan. Een vrouwelijke stem roept om op een formele toon dat er een aanrijding is met een persoon. Ze geeft aan dat er vertragingen zijn tot half 10. Mijn ogen worden vochtig, terwijl ik sta te wachten op mijn trein. Naast mij hoor ik mede passagiers klagen over de oplopende vertraging en andere mensen halen alleen hun schouders op. Het nieuws dat er iemand voor de trein gesprongen is wordt bijna een gewoonte, want naast wat geklaag over de vertraging hoor ik er nooit iemand over. Mensen gaan verder met het eten van hun broodje en het lezen van de krant, maar meer niet.
Er wordt geen minuut stilte gehouden voor zo’n persoon, iets wat ik zelf stiekem wel doe als ik het nieuws hoor. Er reizen elke dag zoveel mensen met de trein, waaronder mensen die aan zelfmoord denken. Bij veel vertraging wanen passagiers geluk te hebben als ze ‘gratis’ een kop koffie kunnen halen bij de kiosk, maar die vertraging heeft soms wel een leven gekost. Die koffie lijkt dan niet meer zo ‘gratis’ of speciaal.
Het moet geen gewoonte zijn en ik vind dat er wel meer bij stilgestaan mag worden. Iemand die mentaal heel er worstelde en het leven hierdoor niet meer zag zitten, vind ik heftig. Het is misschien niet iets wat je wilt horen op de vroege ochtend op het perron, maar een korte oproep over vertraging is wel heel laks. Ik denk dat niet veel mensen door hebben hoeveel mensen er weleens aan de dood denken. Die mensen reizen met je mee en staan naast je te wachten op de trein. De meeste mensen zijn stil als ze aan het lezen, dus ook degene die dit nu leest.
Dit is de paar minuten stilte die ik gun aan iedereen die denkt om een einde aan zijn leven te maken en iedereen die het heeft gedaan door voor de trein te springen. Iets wat veel gevolgen heeft bij machinisten, medereizigers en de nabije omgeving van de overleden persoon. Een moment in stilte, waarin ik denk over hoe die persoon kon zijn en de angst die die vast heeft gevoeld toen die de keuze maakte. Hij of zij heeft de bestemming nooit gehaald die hij/zij kon halen in het leven.
Ik denk dat iedereen weleens denkt aan de oproep die wordt gedaan op het perron als iemand zijn leven beroofd, maar niemand praat erover. Je hoort alleen mensen klagen over de vertragingen. Misschien, omdat dat makkelijker is dan het hebben over de persoon die er nu niet meer is. Toch vind ik 1 minuut stilte niet veel gevraagd voor een leven dat er niet meer is. Het is niet dat je niet de tijd hebt, want vertraging heb je toch en het is wel respectvol naar die persoon toe. Elk leven telt.
Fotografie: Pexels
Gerelateerde blogposts
Reacties
Het maakt mij altijd stil, het raakt me, omdat ik het had kunnen zijn en omdat iemand zo wanhopig was.
Ik vind idd dat 1 minuutje stilte niet te veel zou moeten zijn
Ooit aan tafel op mijn werk met een groep cardiologen me vreselijk verbaasd over de harde reacties van artsen... mensen die anderen immers willen helpen... toen iemand te laat was wegens een zelfdoding...... het was vooral lastig en irritant. M
an wat stond ik genageld als je dit soort reacties hoort van welgeleerde mensen , over een onderwerp waarin je jezelf zo herkend.
vreselijk. Eenzaam.
Harde wereld, te hard.
Een vriendin online heeft om deze reden euthanasie aangevraagd vanwege psychisch lijden en ze heeft een JA die er maar weinig krijgen.
Eind jan is het zover.
Bij deze houd ik dan ook even 1 min stilte voor haar.
Die zo lijd in het leven, zichzelf zo niet bijzonder kan vinden geen uitweg meer weet.
Ik hoop dat ze dr rust vind die ze zoekt en nog en laatste fijne kerst heeft.
Dat ze niet de keus hoeft te maken om bv te springen.
Memari
Nooit durf ik daar dan wat van te zeggen. Ik word stil en verdrietig en zeg niks in de discussie. Dat verwijt ik mijzelf. Ik heb dan ook heel erg de neiging om deze blog te delen op Social media...
eerlijk gezegd vind ik zelfdoding door voor de trein te springen, naast verschrikkelijk voor de persoon die zich zo wanhopig heeft gevoeld, altijd extreem naar voor de machinist, evt andere getuigen en ook zeker voor de mensen die alles weer moeten opruimen/schoonmaken..
ik denk trouwens ook dat heel veel treinreizigers de melding 'aanrijding met een persoon' niet herkennen als een zelfdoding..
Ik vind het dan vreselijk voor die persoon, maar misschien denkt iemand anders er totaal verschillend over dan ik. Iedereen leeft zijn eigen leven. Als er iemand overlijdt die je niet kent, vind ik echter dat anderen niet voor jou mogen beslissen om een minuut stilte in acht te nemen. Het is openbaar vervoer. Het is niet zo dat je persé een 'band' hebt met alle mensen omdat je van het openbaar vervoer gebruik maakt en als iemand 'in het openbaar vervoer' overlijdt, dan 'is dat zo'. Hoe hard het ook over kan komen als je het slechts als een 'mededeling' laat weten, omdat het vertraging geeft. Bovendien wordt er dan voor jou ingevuld en je kunt nooit weten hoe het voor iemand op dat moment is. Het kan zijn dat iemand er juist agressief van wordt als NS je voorlegt om een minuut stil te zijn, omdat die persoon zich misschien wel net zo rot voelt en aan zelfmoord denkt, maar alles doet om het hoofd boven water te houden en wie denkt er op dat moment aan hem/haar? Of iemand heeft een loeizware dag gehad en is er continu voor anderen geweest en wil nu in rust naar huis reizen en ontspannen. Of om wat voor reden dan ook. In een auto heb je het rijk over het algemeen voor je alleen, in het openbaar vervoer heb je dat niet altijd in de hand, daarom moet je denk ik goed overwegen hoe je het voor het gros van de mensen zo 'aangenaam' mogelijk maakt. Mensen moeten in vrijheid mogen/kunnen reizen. Daarom vind ik een korte, duidelijke boodschap, persoonlijk, het meest gewenst, net zoals op het nieuws soms ook de meest vreselijke boodschappen zonder emotie worden gebracht, omdat dat de 'taak' is van de nieuwsbrenger/lezer, om zo objectief mogelijk het nieuws te brengen.
Ik zou aan de ene kant een minuut stilte zeer gepast vinden.Aan de andere kant,misschien zou het juist averechts werken op degene die het willen doen.Dat ze dan toch de aandacht krijgen die ze gewild hadden /nodig hadden al was het dan te laat.
Ik vind het echt vreselijk dat dit zo vaak gebeurt,maar hoe meer je aandacht eraan geeft hoe meer mensen "op het idee komen ".
Het is denk ik net zoals met misdaad.Hoe vaker je het ziet en hoort hoe "gewoner het wordt".Het verlegt de drempel ,denk ik,alleen maar.