Ik wil jullie graag een stukje delen van mijn herstel, en waar ik vandaan kom. Ik gebruik hiervoor de metamorfose die een vlinder ondergaat, omdat deze verandering het symbool vormt voor mijn leven. Als kwetsbare rups kwam er het nodige op mijn pad, wat ik allemaal niet zo goed wist te verteren.

Een opeenstapeling van spanningen, veroorzaakte dat mijn buik er vol van raakte. Er knapte iets in mij, waardoor ik het leven dat ik had niet meer aankon. Ik sprong letterlijk uit mijn vel. Ik uitte mezelf destructief en suïcidaal. In een klap veranderde mijn tienerleven in een strijd waarbij ik mijn verantwoordelijkheid volledig liet lopen.

Ik kwam in een opname terecht waarin ik volledig werd afgezonderd van de maatschappij. Mijn wereld werd op deze manier ontzettend klein. Ik had niets meer, alles was mij afgenomen. Ik werd letterlijk in leven gehouden door dwang,- en veiligheidsmaatregels. Iedere dag was hetzelfde, ik verloor mijn gevoelens, hoop en vooruitzichten in het leven. Ik had mezelf volledig opgegeven, ik schikte mezelf in mijn rol als patiënt, afhankelijk van de hulpverlening. Ik sloot mezelf af van heel mijn omgeving. Op deze manier beschermde ik mezelf tegen allerlei confrontaties.

Er ontstond een enorme strijd in mezelf, met heel erg veel boosheid over de situatie waarin ik mezelf bevond. ‘Daar zat ik dan...dag in dag uit in mijn scheurkleding, afgezonderd zonder vertrouwde mensen en spullen om me heen. Ik kan niets meer te verliezen, maar voor mijn gevoel ook nog maar weinig te winnen. Ik stond volkomen machteloos.

Het enige beetje macht wat ik nog wist te bemachtigen was het weigeren van eten. Ik dacht dat ze me dit tenminste niet konden afnemen. Helaas had ik dit mis. Met man en macht heb ik mezelf verzet tegen een sonde, maar zonder resultaat. Alsof ik mezelf en mijn omgeving nog niet genoeg kapot gemaakt had, kon een eetstoornis die ik ontwikkelde tijdens mijn opname er ook nog wel bij. Ik voelde mezelf ontzettend schuldig. Waarom had ik niet de kracht om mijn eigen leven terug in handen te nemen? Waarom moest ik mijn omgeving zo laten lijden door wat ik mezelf allemaal aandeed?

Pas toen een van mijn meest dierbare personen in mijn leven ernstig ziek werd, werd ik voor het eerst weer geraakt. Ik ontdekte dat de wereld buiten mij wel gewoon verder ging en wat ik miste in mijn beperkte wereld van opnames. Mijn ongenoegen bracht mij in verzet. Ik wilde mezelf niet nog langer onderwerpen aan de hulpverlening. Ik kreeg de kracht om te vechten voor mijn onafhankelijkheid. Ik was nog altijd kwetsbaar, maar wilde kosten wat het kost mijn verantwoordelijkheid terug over mijn leven. Deze omslag bracht wantrouwen bij de hulpverlening met zich mee. Zij zagen het als een van mijn symptomen. Gelukkig liet ik mezelf hierdoor niet uit het veld slaan. Ik manipuleerde het feit dat ik op een wonderbaarlijke manier genezen was van al mijn ellende. Ik voerde een groot toneelstuk op om mezelf vrij te krijgen.

Ik ontpopte mezelf, ondanks mijn breekbaarheid. Voordat ik kon uitvliegen moest ik mijn nog kreupele vleugels zien op te pompen. Ik was nog altijd kwetsbaar, en moest mijn lasten nu alleen zien te dragen. ‘Wat had ik nodig om te kunnen overleven in de maatschappij? Waren dit sterke vleugels?'

Ik leerde heel hoog vliegen, om alle gevaren van het leven te ontwijken. Wat als iemand zou ontdekken dat ik eigenlijk nog maar zo weerloos ben? In de lucht zijn er geen paden die je de weg kunnen wijzen. Ik was onbereikbaar, verdwaald en eenzaam in mijn vlucht gebonden.

Ik probeerde mijn kwetsbaarheden te camoufleren doormiddel van mezelf aan te passen aan mijn omgeving.

Ik wilde er zo graag bijhoren en NORMAAL zijn.

Op dit moment probeer ik mezelf het laagvliegen aan te leren. Beetje bij beetje durf ik wat kleuren van mezelf te laten zien. Hierbij ben ik heel erg op mijn hoede, wetend dat een kleine afdwaling een enorm vlindereffect teweeg kan brengen. Daarbij ben ik mijn voelsprieten erg dankbaar, zodat ik mijn grenzen kan bewaken.

De manier waarop ik gekleurd ben door mijn ervaringen, zag ik lange tijd als lelijke vlekken. Nu probeer ik mijn eigenaardige kleuren ook te laten zien aan anderen. Ik wil mijn ervaringen op een positieve manier leren inzetten, tijdens mijn opleiding tot ervaringsdeskundige en in het werken met lotgenoten, of beter gezegd bondgenoten.

Op deze manier hoop ik net als een vlinder planten kan bestuiven en bevruchten, anderen te helpen hun kleuren weer te ontdekken en te laten bloeien.

Iedereen heeft namelijk zijn eigen unieke kleuren. De samenleving van tegenwoordig creëert slechts een eenzijdig kleurenmodel, terwijl iedereen juist zou kunnen bijdragen aan een kleurrijke wereld om ons heen.

Voordat ik mijn vrijheid tegemoet ging buiten mijn opname, heb ik het onderstaande gedicht geschreven als afscheid.

Gebonden in een vlucht,
door vleugels gedragen,
hangend in de lucht,
gevangen in de dagen.
Geen te volgen paden,
die je de weg zullen wijzen,
zo blijft het altijd raden,
waar je heen zult reizen.
Verdwaald en onbereikbaar,
dwarrel je daar rond
zo eenzaam en zo kwetsbaar,
wou je dat iemand je vond.
Je verzaakt in al je plichten,
terwijl je vlindert in een waan.
Je weigert stug te zwichten,
en je vleugels neer te slaan.
Blijf je in de hoogte zweven,
en houd je dit in stand?
Of zul je ernaar streven
dat je terug op aarde land?

Het laatste is een proces waar ik mee bezig ben, leren leven met mijn gevoeligheden, zonder hiervoor op de vlucht te slaan.

Ik ben mezelf, met mijn kwetsbaarheden.