Inmiddels ben ik blij als ik in de spiegel kijk, ben ik tevreden en accepteer ik mezelf zoals ik ben. Dit is weleens anders geweest, want vroeger kon elke keer wel weer iets nieuws opnoemen wat ik het liefste anders zou zien. Mijn ogen waren te klein, mijn neus te groot, mijn huid te dof, ik vond mezelf te dun, etc. Natuurlijk zijn er nu ook wel dingen waar ik minder blij mee ben, maar ik vergelijk mezelf veel minder en ik vind mezelf goed zoals ik ben. Dat geeft zoveel ruimte en rust en ik merk dat ik mezelf veel meer ben gaan waarderen vanaf het moment dat ik er niet meer steeds anders uit wilde zien.

Het is alleen wel ontzettend lastig om hier van af te stappen en dat heeft veel tijd nodig. Het is vaak iets wat heel diep zit en wat een patroon of een krachtige opvatting wordt waar je niet zomaar afstand van kan doen. Het is geen makkelijke opgave om jezelf te accepteren zoals je bent in een maatschappij waarin een bepaald schoonheidsideaal geldt, waar bepaalde verwachtingen zijn en een maatschappij waarin we constant geconfronteerd worden met schoonheid, jezelf ontwikkelen en 'perfecte' en onrealistische beelden op tv en in de media.

Het is niet raar dat je ook stralend witte tanden wilt als je kijkt naar Amerikaanse films waarin iedereen een Hollywood smile heeft. Het is niet raar om een strak lichaam te willen hebben als je dat constant tegenkomt in allerlei tijdschriften, reclamecampagnes en in tv programma's als Hollands Next Top Model. Het is helemaal niet gek als we gaan twijfelen over de waarde van ons eigen leven als we op Facebook alle perfecte levens van mensen uit onze omgeving voorbij zien komen. Als je al onzeker bent en een negatief zelfbeeld hebt, kan het hartstikke lastig zijn om je staande te houden en jezelf te durven zijn in onze maatschappij. Blij zijn met jezelf en jezelf accepteren zoals je bent, gaat nog een stapje verder.

Er anders uit willen zien, iemand anders willen zijn..
Ik kon enorm opkijken tegen mensen die ik mooier vond dan dat ik mezelf vond. Ik was een puber, voelde mezelf soms echt lelijk en was sowieso al een stuk onzekerder door alle veranderingen aan mijn eigen uiterlijk en bij anderen viel dit veel minder op en zag ik die minpunten niet zo. Natuurlijk zag ik ook hun eigen onzekerheden niet, maar dat besefte ik op die leeftijd ook niet echt denk ik. Ik wilde zijn zoals de ander omdat ik bijna alles mooier vond aan haar dan aan mezelf. Ik kon dan al onzeker zijn over mijn eigen uiterlijk, maar dit werd extra versterkt op momenten dat ik geconfronteerd werd met wat ik mooi vond aan anderen.

Ik herinner mij dat gevoel nog heel goed en dat maakt ook dat ik me goed kan voorstellen hoe ellendig je je er door kan voelen. Inmiddels is dit bij mij niet meer aan de orde en ben ik blij met mijzelf. Ik kan mooie dingen aan een ander bewonderen zonder dat ik mezelf er slechter door voel en dat is een enorme winst. Ik denk ook dat jaloezie op het uiterlijk van een ander soms ook overgaat in diegene willen zijn. Als we iemand mooi vinden, zorgt dit er soms ook voor dat we allerlei positieve eigenschappen en kwaliteiten aan de ander gaan toeschrijven en dat het lijkt alsof ze overal goed in is en dat haar leven perfect is. Het kan dan zo zijn dat je niet alleen maar op haar zou willen lijken, maar dat je de ander ook wilt zijn.

Wat ligt daar onder? Waar ben je onzeker over? Heeft het alleen te maken met dingen die je niet mooi vindt aan jezelf, of vind je jezelf ook geen leuk persoon? Welke onzekerheden zijn er als het gaat om je innerlijk? Het gaat dan ook om een stukje zelfbeeld, maar dan om wie jij bent als persoon. Wat jou jou maakt, waar je goed in bent en wat je positieve eigenschappen zijn, maar ook wat je mindere kanten zijn. Want eerlijk is eerlijk, die heeft iedereen. Dat betekent dus ook niet dat jij die alleen hebt, maar ook diegene die jij zo bewondert.

Er zieker uit willen zien..
Er anders uit willen zien is denk ik wat veel vrouwen wel herkennen en waar veel jonge meisjes in de puberteit ook mee te maken krijgen. Ik denk dat iedereen weleens kijkt naar iemand en dat je dan zou willen dat jij ook zulke mooie ogen had, of dat je ook zou willen dat je krullend haar had in plaats van stijl piekhaar. Dit is denk ik tot op een bepaalde hoogte ook heel normaal en ook als je gewoon een goed zelfbeeld hebt, kun je dit weleens denken.

Het is echter zo dat het ook extremere vormen aan kan nemen. Bij een eetstoornis als anorexia is ook een belangrijk punt dat je er anders uit wil zien. Je wilt afvallen en in de spiegel kijken naar een dunnere versie van jezelf. Ook dan kan je te maken krijgen met het vergelijken met anderen en er net zo uit willen zien. In veel gevallen verlies je het zicht op de realiteit en raak je te diep verwikkeld in de eetstoornis. Sommige meisjes zien niet meer dat ze steeds maar weer afvallen en ongezond dun worden maar veel meisjes zien dit wel degelijk. Het beeld dat iemand met anorexia en zwaar ondergewicht voor de spiegel staat en iemand ziet die heel dik is, klopt lang niet altijd. Veel meisjes zien wel dat ze graatmager zijn, maar zijn zo in de eetstoornis verwikkeld, dat het niet meer genoeg is. De lat wordt steeds hoger gelegd en bij het behalen van een 'gewenst' gewicht, wordt er weer een nieuw doel gesteld.

Het komt helaas ook geregeld voor dat er onder meisjes met eetstoornissen een soort concurrentiestrijd ontstaat. Onuitgesproken en misschien ook onbedoeld, maar ik lees helaas geregeld dat meisjes jaloers kunnen zijn op het magere figuur van een ander, zelfs als dit er ontzettend ongezond uit ziet. De wens om er zieker uit te zien dan op dat moment het geval is, komt geregeld voor wat ook de eetstoornis weer in stand houdt.

"Elke keer als ik in de spiegel kijk, word ik heel ongelukkig. Ik zie van alles wat ik niet wil zien en ik walg van mezelf. Elke dag een beetje meer. Het is een wedstrijd met mezelf waarin ik steeds meer wil en het nooit goed genoeg is. Als ik op de weegschaal sta en ik zie dat ik ben afgevallen dan ben ik even opgelucht, ondanks dat ik weet dat ik al veel ondergewicht heb en het er ergens ook niet meer mooi uit kan zien. Ik voel me altijd te dik, er is teveel van mij. In therapie is er een meisje die een veel lager BMI heeft en die krijgt alle zorg en aandacht. Het lijkt wel alsof alle anderen en ik niet die zorg verdienen. Ik heb het gevoel dat ik niet ernstig genoeg ben en ik word hierdoor getriggerd. Zou ik ook die aandacht krijgen als ik dat BMI ook zou halen?" - Lindsey

Ik denk dat het hoe dan ook goed is om op zoek te gaan naar wat onder die wens ligt om er anders uit te zien. Bij mij had het vooral te maken met onzekerheid en veel vergelijken. Ik had ook een vertekend beeld van de werkelijkheid omdat ik echt het gevoel had dat ik de enige was die onzeker was maar dat ook mensen van wie ik bijvoorbeeld het figuur veel mooier vond, onzeker waren over hun figuur. Het hielp mij ook in te zien dat niemand zo kritisch naar anderen kijkt als naar zichzelf. Verder vind ik het lastig om te zeggen wat mij hier echt bij geholpen heeft. Ik denk namelijk dat het een combinatie was van heel veel, maar ook vooral het geven van tijd aan jezelf om jezelf te leren accepteren, jezelf mooi te gaan vinden en van jezelf te gaan houden zoals je bent.

Fotografie: Naim Naim 

Hoe is dit voor jou?