Af en toe zijn er van die momenten waarop het allemaal even te veel lijkt te worden. Iedere dag weer die zware klus om te vechten tegen de eetstoornis. Je wordt moe en komt dan in een spiraal te zitten vol negativiteit, waarin motiverende woorden niet welkom zijn. Automatisch reageer je jouw angst af op anderen, maar deze lijkt alleen maar groter te worden. Er zit een stem in je die je koppijn bezorgt en het voelt alsof er iets uit je lichaam moet. Wat zou je toch graag die pijn kwijt willen.
Laatst, in een moment van stress, begon ik met dit gedicht te schrijven. Schrijven vind ik zo’n fijne en rustgevende bezigheid. Je hebt dagen dat er niets uit die vingers van je wilt komen, maar je hebt ook de momenten dat ze een verhaal creëren voordat je überhaupt al hebt nagedacht over wat je zou willen schrijven. Ik kwam erachter dat dit een goede uitlaatklep voor je gevoelens is en dat je hiermee jouw pijn op een veilige manier kunt delen. Mijn gedicht is dus eigenlijk een klad van mijn gevoelens. Spontaan en onbewerkt, wat ik ook ooit hoop te zijn. Ik hoop dat jullie je er in kunnen herkennen en misschien ook wel de uitdaging aan te durven gaan een onbewerkt gedicht of verhaal te schrijven. Je zult zien dat iedereen het in zich heeft en er wat aan kan hebben 😉
Ik wil wel, maar ik durf niet
mijn hart doet zeer, tranen van verdriet
ik durf het, maar ik wil niet
wat als jij mij niet meer ziet?
lieve mensen die om mij geven
waar is de liefde voor mijzelf gebleven?
niet mooi, niet leuk, niet goed
geen moed
hoofd vol vragen en onzekerheden
over wat ik moet zeggen en hoe ik me moet kleden
altijd die ene vraag
zal ik mij weer goed voelen vandaag
hoewel ik veel aan anderen denk
ben ik de enige aan wie ik mijn aandacht schenk
ik wil het zo graag goed doen
al is het maar voor die ene zoen
ik durf niet lief te hebben, laf
niet eten, straf
ik haat het om te liegen
toch blijf ik bedriegen
om die ene stem te plezieren
die van binnen staat te vieren
waar is mijn eigen stem
van dat onschuldige meisje
dat kon genieten, zonder rem
ooit zal ik er weer in slagen
het mooie van het leven te kennen
geen zwart of wit
maar aan grijs te wennen
glimlachen in de spiegel
soms een traan, soms gegiechel
het mag er zijn, ik mag er zijn
vechten tegen de pijn
ik wil het en ik durf het
mijn hart gelukkig, tranen van blijdschap
ik durf het en ik wil het
vriendschap
Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto’s in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie