Wanneer het even niet meer hoeft

Soms heb je van die dagen dat je er eigenlijk even klaar mee bent. Je bent de eetstoornis zat, maar je bent het ertegen vechten ook zat. Je bent er klaar mee dat je niet op een normale manier kan eten en kan genieten van het leven. Het liefst sluit je jezelf op en isoleer je jezelf van de buitenwereld. Je hebt er even geen zin meer in en het hoeft allemaal niet meer…

De tijd dat ik een eetstoornis had, is voor mij de meest ongelukkige en depressieve periode ooit geweest. Ik leefde wel, maar toch ook weer niet. Ik was er wel, maar toch ook weer niet. Zo voelde ik me in die tijd. Ik maakte alles wel mee, maar in mijn hoofd was ik ergens anders. Ik vond het leven allesbehalve leuk, maar toch bleef ik volhouden.

Elke dag was een eindeloos gevecht. De strijd begon als ik opstond en eindigde als ik ging slapen. Alleen in mijn slaap had ik rust van de eetstoornis en van mijn gedachtes, maar zodra ik wakker werd, begon het weer opnieuw. De hele dag door maakte ik me druk over eten, mijn lichaam en de mening van andere mensen. Ook was ik alleen maar bezig met het maken van mogelijke fouten, angst om het niet goed te doen en te falen in het leven.

Iedereen in mijn omgeving gaf mij goedbedoelde adviezen. ‘Kom op, je bent toch helemaal niet dik? Je kan echt wel gewoon eten hoor’ of ‘Iedereen voelt zich weleens rot hoor, je bent echt niet de enige’ zijn voorbeelden hiervan. Hartstikke lief, maar ik kon daar niks mee. Het leek wel alsof niemand tot mij door kon dringen en de strijd in mij kon stoppen.

Ook heb ik gespecialiseerde hulp gehad bij instellingen voor eetstoornissen. Daar heb ik verschillende vormen van therapie gehad. De ene therapie was meer gericht op het eten, de ander meer op mijn zelfbeeld. De therapeuten waren allemaal hartstikke deskundig en ze deden hard hun best voor mij. Ik leerde een hoop en probeerde het allemaal toe te passen in de praktijk, maar de chaos in mijn hoofd bleef.

Soms was ik het strijden zat. Ik heb in die tijd vaak zat momenten gehad dat ik gewoon geen zin meer had om ertegen te vechten of überhaupt om te leven. Het leek alsof het toch nooit beter zou worden en alsof het geen zin had wat ik deed. Iedereen om me heen zag ik genieten van het leven, maar voor mij leek dat niet weggelegd. Ik voelde me radeloos en het hoefde van mij allemaal niet meer.

Geen zin meer hebben om te leven betekent niet altijd dat je direct in crisis zit. Geen zin meer hebben om te leven betekent ook niet dat je op het punt staat om er een einde aan te maken. Zo was het in ieder geval bij mij. Ik had geen zin meer om te vechten. Ik was moe en het strijden zat, maar ik wilde niet per se dood. Ik wilde gewoon dat alles in één keer opgelost zou worden en dat ik weer gelukkig zou zijn. Ik wilde rust.

Ik wist heus wel dat het niet zo simpel lag en dat het niet zo makkelijk opgelost zou kunnen worden. Ik wist ook dat herstel tijd nodig had, maar ik vond dat enorm lastig. Voor mijn gevoel kwam ik gewoon geen meter vooruit en had het toch geen zin wat ik deed. Ik zag niet welke kleine stapjes ik allemaal al had gezet. Ik was alleen bezig met de grote stappen die ik zou moeten zetten.

Dagen waarop je het niet meer ziet zitten en er eigenlijk even helemaal klaar mee bent, horen er denk ik bij. Het is heftig als je ervaart dat je er geen zin meer in hebt, maar het laat ook zien hoe graag je het anders wil en dat je niet tevreden bent met hoe het nu gaat. Het is gewoon frustrerend als het niet gaat zoals je had gewild of had gehoopt. Ik snap heel goed dat je na verschillende pogingen dan zoiets hebt van ‘laat maar’.

wanneer het niet meer hoeft

Op zulke dagen werd ik altijd weer op scherp gesteld. Ik was ontzettend ontevreden over mijn leven en ik wilde het heel graag anders. Op deze dagen kon ik het vechten alleen heel even loslaten, maar wist ik mezelf ook elke keer weer te herpakken om er vervolgens weer met frisse moed weer tegenaan te gaan. Ik wilde het anders dus moest ik er ook zelf iets voor doen.

Mocht je je hier nou in herkennen, dan zou ik graag tegen je willen zeggen dat je vol moet houden. Ik weet dat het als een eindeloze strijd voelt, maar dat is het niet. Het is een strijd die jij kan winnen. Mindere dagen horen erbij, maar ik hoop dat je jezelf ook weer weet te herpakken en weer doorgaat. Het leven is het vechten echt helemaal waard.   

Danique

Geschreven door Danique

Reacties

10 reacties op “Wanneer het even niet meer hoeft”

  1. Wat een mooie blog, het maakt me emotioneel.

  2. Erg bedankt Danique voor dit mooi stuk! Ik had dit echt even nodig.
    Die oneindige strijd in mijn hoofd moet echt een keer over zijn, ben het helemaal zat geworden.. 🙁 Ik hoop dat het me lukt om de strijd te winnen..

  3. Herken me letterlijk in elke zin, dankjewel voor deze blog!

  4. Bedankt voor deze prachtige blog, ik had hem zelf kunnen schrijven. Echt precies zoals ik me deze week voel. Hopelijk kan het gevecht overwonnen worden en vrijheid als trofee opleveren. Je verhaal brengt in ieder geval weer wat hoop, bedankt voor je motivatie!

  5. Wauw exact wat ik ervaar. Had het niet beter kunnen verwoorden. Dankjewel Danique!

  6. Pfff, precies wat ik sinds mijn emdr sessie van donderdag voel….😢

  7. tears in my eyes :'(

  8. Zoveel bedankt, Danique. Ik vind het heel moeilijk te geloven in een leven voor mij. Dit schrijven van jou raakt op zoveel vlakken en is volledig herkenbaar. Ik weet niet hoe ik het kan gaan veranderen in mijn hoofd, ik ken mezelf niet anders dan met al die donkerheid. Stof tot nadenken weer..

  9. Dat heb ik nu wel, geen zin om naar de groepsessies te gaan, vandaag ook afgezegd met een smoes, merk dat ik het liefst gewoon doe alsof er niks aan de hand is terwijl ik elk moment in huilen kan uitbarsten

  10. Precies zoals het de laatste week voelde. Wel wíllen, maar gewoon niet meer kunnen. En toch doorgaan. Want opgeven is geen optie. Maar waar ik de kracht vandaan moet halen?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *