Toen God de aarde schiep, de planten, dieren, rivieren en vissen, zag Hij dat het goed was. Toch ontbrak er nog iets, de mens. God maakte de mens naar Zijn evenbeeld, Hij zegende hen en gaf de mens al het zaaddragende gewas en bomen waar zaden of vruchten aan groeien te eten. God zag dat alles zeer goed was.
Wanneer ik terugkijk naar de periode dat ik worstelde met een eetstoornis, besef ik dat het in die tijd nooit echt tot me door is gedrongen hoe bijzonder wij als mensen eigenlijk zijn. Zo gelijk in het eerste hoofdstuk van het eerste boek in de bijbel probeert God dit al aan ons duidelijk te maken. Helaas besefte ik dit nog niet in die tijd, maar ik hoop dat ik door mijn verhaal hier te vertellen, jullie wel duidelijk kan maken hoe mooi je bent in God’s ogen.
### Gedurende mijn tijd op de basisschool was ik een vrij onzeker en verlegen meisje, hoewel ik soms heel boos kon zijn of juist heel vrolijk en aanwezig, overheersde toch mijn onzekere kant. Dit heeft er waarschijnlijk voor gezorgd dat ik regelmatig wat buiten de groep viel, pesten kan ik het niet echt noemen, maar er zijn zeker periodes geweest dat ik me op school niet gewenst voelde. Daar kwam bij dat tijdens deze tijd mijn ouders uit elkaar gingen en mijn moeder met een andere man trouwde. Dit waren ingrijpende gebeurtenissen en zorgden ervoor dat ik nog minder lekker in mijn vel zat. Op dat moment, rond mijn tiende, begon God een rol te spelen in mijn leven, mijn stiefvader was namelijk Christelijk en met hem werden mijn moeder en ik dat ook.
Op de middelbare school bleef ik hetzelfde stille, onzekere meisje. Ik had één vriendinnetje, maar verder wilde niemand met mij omgaan. Mijn andere klasgenootjes zeiden heel weinig tegen mij en ik mocht in de pauze niet bij hen zitten. Ook thuis ging het niet lekker, mijn stiefvader en ik hadden veel ruzie. In een poging mijn verdriet en boosheid te kunnen uitten begon ik met automutilatie.
De problemen dreven me van God af, ik probeerde Zijn hulp te zoeken, maar kon het niet vinden. Heel soms zag ik een lichtpuntje, had ik minder ruzie thuis, leken mijn gebeden te zijn verhoord, maar het duurde nooit lang voor het weer slechter ging. Het leek wel alsof God mij in de steek aan het laten was…
In deze tijd begon ik steeds meer te merken dat ik wat steviger werd, natuurlijk, ik was ten slotte dertien en mijn lichaam begon langzaamaan steeds vrouwelijker te worden. Ik vond dit alleen heel vervelend, zeker omdat ik een van de eerste uit mijn klas was die wat voller begon te worden. Waarom ik dacht dat mensen mij aardiger zouden vinden als ik zou afvallen weet ik niet, maar iets in mij wilde minder gaan eten. Ik sloeg mijn ontbijt en lunch over, maar na een tijd vond ik dit steeds moeilijker worden. Ook drong dat vriendinnetje erop aan dat ik moest eten, dus deed ik dit toch maar wel.
Het jaar erna kwam ik in een klas waar ik iets beter in de groep lag, dat jaar had ik wat meer vriendinnen wat ik erg fijn vond. Wel bleven de problemen en ruzie’s thuis aanhouden en ik bleef doorgaan met automutileren. Totdat mijn moeder het op een dag nodig vond om in mijn dagboek te gaan lezen, waar ik veel in had geschreven over mijn automutilatie. Na een grote ruzie met mijn ouders hierover durfde ik bijna niet meer te automutileren en op die manier ben ik er toch mee gestopt.
Ik begon steeds meer te twijfelen aan God, waarom liet Hij toe dat ik zo’n rotleven had? Dat ik bijna dagelijks ruzie’s had met mijn ouders? Geen vriendinnen op school, geen mensen die van me hielden? Altijd moest ik beter zijn, mezelf bewijzen voor anderen, om zo een klein beetje respect te kunnen verdienen. Ik haatte mezelf, want iedereen haatte mij. Als God bestond, waarom liet Hij dit dan toch gebeuren?
Helaas ging het weer slechter op school, waardoor het verlangen om dun te zijn nog sterker begon te worden. Ik begon met het overslaan van mijn ontbijt en het schrappen van tussendoortjes, waar ik jaren mee door bleef gaan. Een vriendin had in die tijd op een pro-ana site gelezen dat je je eten weer kan kwijt raken door te braken. In eerste instantie vond ik dit een raar idee, maar toen ik op een dag zoveel had gegeten dat ik er een beetje misselijk van werd, ging ik het toch proberen. Voordat ik het wist deed ik het nog een keer en nog eens en ineens braakte ik wekelijks wanneer ik vond dat ik teveel gegeten had.
Pas toen ik op mezelf ging wonen, sloeg ik totaal door in mijn eetgestoorde gedrag. Mijn ouders hadden geen zicht meer op wat ik deed en omdat ik helemaal alleen woonde kon ik doen en laten wat ik wilde. Maaltijden overslaan, braken, minimaal vijf keer per dag op de weegschaal staan, afslankpillen kopen en later ook laxeerpillen, het was in nog geen paar maanden mijn dagelijkse leven geworden. Het was ook erg wennen om op mezelf te wonen en het depressieve gevoel van de eerste jaren middelbare school kwam weer terug.
Ook mijn geloofsleven was op dat moment niet goed, ik zat zo diep in mijn frustraties en verdriet dat ik God moeilijk een plekje kon geven in mijn leven. Nog steeds begreep ik niet waarom Hij dit allemaal liet gebeuren. Wanneer zou het eindelijk eens beter gaan?
Waarom ik begon te beseffen dat ik zo niet verder kon weet ik niet precies, maar nu ben ik God zo dankbaar dat ik op een dag toch naar de huisarts ben gegaan om een verwijsbriefje voor een psycholoog. Hoewel ik bij de huisarts een vaag verhaal ophing dat ik wilde praten over mijn jeugd, kreeg ik het verwijsbriefje en een maand later zat ik voor mijn intake bij PsyQ.
Vanaf dat moment leek alles een stuk sneller te gaan, het duurde nog wel even voordat er een plek vrij kwam in de groep waar ik in zou komen, maar het uitzicht op de verbetering die zou komen was ergens toch wel erg fijn.
Na maanden vechten tegen mijn eigen gevoel begon het eten steeds wat makkelijker te gaan, maar ik merkte dat er nog iets ontbrak, dat laatste stukje motivatie wat er voor zorgde dat ik echt 100% van mijn eetstoornis af wilde. Van verschillde groepgenoten hoorde ik over ervaringen die ze hadden waardoor ze echt door wilden gaan met vechten, maar ik kende dat gevoel nog niet.
Op een dag had ik een gesprek met een Christelijke vriendin die de zondag daarvoor een preek had gehoord over een stukje tekst uit Timotheus wat ze graag met mij wilde delen. Dit was het moment waarop ik mijn laatste stukje motivatie te horen kreeg, omdat dit stukje tekst mij zo heeft geraakt en gemotiveerd, wil ik het nu graag met jullie delen:
‘Maar de Geest zegt uitdrukkelijk dat in latere tijden sommigen afvallig zullen worden van het geloof en zich zullen wenden tot misleidende geesten en leringen van demonen, door huichelarij van leugenaars, die hun eigen geweten als met een brandijzer hebben toegeschroeid. Zij verbieden te trouwen en gebieden zich te onthouden van voedsel, dat God geschapen heeft voor de gelovigen en voor hen die de waarheid hebben leren kennen, om onder dankzegging aanvaard te worden. Want alles wat God geschapen heeft, is goed en niets is verwerpelijk, wanneer het onder dankzegging aanvaard wordt. Want het wordt geheiligd door het Woord van God en door het gebed.’
1 Timotheus 4:1-5 (Herziene Stagenvertaling)
Voor mij zal dit altijd een hele bijzondere betekenis hebben, iedere keer als ik dit stukje tekst lees weet ik weer hoe graag God wil dat ik gezond ben, dat ik leef en geniet van Zijn schepping.
Ook begon ik toen te beseffen hoeveel verdriet ik God deed, door mijn lichaam te beschadigen, door er zo slecht voor te zorgen, ik ging helemaal voorbij aan het doel waarmee God mij gemaakt had. Mijn geloofsleven begon langzaam weer te groeien, ik begon te bidden dat ik mezelf mocht leren zien hoe God mij ook zag: Mooi, genoeg, geschapen naar Zijn evenbeeld, waardevol, talentvol, knap, gewoon helemaal goed.
Nu ik terug kijk naar de tijd dat ik heb geworsteld met mijn eetstoornis en depressie zie ik hoe God bij mij is gebleven, al die tijd. Hij heeft mij ervan weerhouden een einde aan mijn leven te maken, Hij heeft mij doen beseffen dat ik hulp moest zoeken, Hij heeft mij geholpen om van mezelf te kunnen houden, zoals Hij altijd al van mij gehouden heeft.
Niet alleen weet ik dat God van mij houdt, Hij houdt ook van jou, ook jou wil Hij helpen om je eetstoornis te kunnen overwinnen, zodat je net als ik nu kan zeggen dat je PROUD bent op jezelf.
Geef een reactie