Door Sharmeela de Roo
Vrijdag 5 Juni is de dag dat Femke 23 jaar zou zijn geworden. Femke is overleden op 20 jarige leeftijd. Ze kon het gevecht tegen anorexia nervosa niet meer aan en pleegde zelfmoord. Tot op de dag van vandaag zijn mijn gedachten bij haar.
Femke leerde ik kennen als een lief, bijzonder meisje, een meisje die 2 jaar lang aan het strijden was tegen de hardnekkige ziekte. Van een mooi en nog gezond meisje, begon Femke af te takelen in een meisje die haar levenslust verloor en steeds verder wegzakte in de wereld van anorexia nervosa. Ze werd opgenomen in een kliniek voor eetstoornissen en later werd ze opgenomen in het ziekenhuis in Apeldoorn aan sondevoeding. ###
Op het moment dat ze aan sondevoeding lag in het ziekenhuis zag ik zo’n kwetsbaar en breekbaar meisje voor me. De Femke die ik had leren kennen, die verdween steeds meer in handen van anorexia. Wat voelde ik me verschrikkelijk machteloos. Hoe graag ik haar ook wilde helpen, Hoe graag ik ook voor haar klaar wilde staan, Ik kon niet meer doen, dan dat ik al deed voor haar. Elke dag opnieuw hoopte ik dat er een dag zou komen dat femke steeds weer een beetje meer levenslust zou krijgen, Dat ze gaandeweg weer steeds een beetje meer zou kunnen genieten van het leven.
Hoewel ik dacht, dat het wat beter met haar ging, aangezien ik haar 3 weken voor haar overlijden nog sprak en ze aangaf dat ze meer aan het genieten was van het leven, kreeg ik op 24 november 2006 het verschrikkelijke nieuws te horen dat Femke zelfmoord had gepleegd. Zo ontzettend veel vragen gingen door mijn hoofd heen, Waarom? Maar vooral Waarom heb je me niks verteld? Diep van binnen wist ik hier het antwoord wel op, Femke was een persoon die niet wilde dat andere zich om haar zorgen maakte, en ik denk echt dat Femke ook nu had gewild dat ik niet teveel met haar dood bezig zou zijn en dat ik mijn weg verder in zou slaan. Femke gaf vaak aan, dat ze dezelfde weg als mij in wou slaan, ook weer wou genieten, wou leven, maar dat ze er soms gewoon echt niet meer tegenkon, niet meer tegen het dagelijkse gevecht kon.
Op het moment dat ik het verschrikkelijke nieuws te horen kreeg, volgde er daarna dagen en maanden en ook nog na jaren dat ik in een enorme roes was. Daar stond ik op haar crematie, stond ik bij haar kist, terwijl ik haar 3 weken daarvoor nog meer levenslustig had gezien.
Haar afscheid was zo ontzettend hartverwarmend en bijzonder, 250 mensen waren op haar crematie, veel mensen die een toesprak hielden over hoe Femke was, En een groot diascherm met allerlei foto’s van vrienden en vriendinnen van Femke en foto’s van Femke samen met Familie. De tranen bleven stromen over mijn wangen tijdens de crematie, en gingen nog harder stromen toen een foto van mij en Femke voorbijkwam. Maar ook toen ik een filmpje zag van Femke vroeger en van de afgelopen maanden.
Wat was ze een pracht persoon, en wat mis ik haar ontzettend! In 2010 zal ik een boek uitbrengen over mijn strijd tegen anorexia en zal ik het boek opdragen aan Femke!
Zodat ze toch nog een beetje bij me is!
Met de ouders van Femke heb ik nog contact, we hebben het vaak over Femke en op 5 juni zal ik naar het graf toegaan. Dan zou ze alweer 23 jaartjes jong zijn geworden. Het doet zoveel pijn om te beseffen dat ze er niet meer is. Heel veel pijn..
Geef een reactie