Ik heb mijn eetstoornis jarenlang verborgen weten te houden. Toch was het tegelijkertijd ook een middel om te laten zien: ‘’Kijk dan, het gaat niet goed met me.” Toen het beter ging vond ik het dan ook knap lastig dat ik niet meer kon laten zien hoe het ging door middel van eten of mijn gewicht. Ik was jaren lang ‘het meisje met de eetstoornis’ en die rol had me jarenlang veel opgeleverd.
Het was eng om die rol los te laten, niet meer kwetsbaar te zijn en er ook niet meer zo uit te zien. Ik voelde me goed, zat veel beter in mijn vel, maar toch wilde ik dat stukje eetstoornis houden. Stel dat het niet goed ging? Dan kon ik daarmee laten zien dat ik hulp nodig had. Als mensen zouden denken dat het echt over was, echt goed ging, zouden ze er niet meer op letten en zou ik in de steek gelaten worden. Of in ieder geval, zo voelde het soms.
het gaat niet goed met me
Ik denk niet dat het iets is om je voor te schamen dat je met je eetgedrag of gewicht wilt laten zien dat het niet goed gaat. Wel denk ik dat het niet goed is om het op die manier aan te geven en weet ik zeker dat er betere manieren zijn om te zeggen: ‘’Het gaat niet goed met me, kun je me even steunen?”
Ik voelde me vaak zo thuis in de rol van ‘iemand met de eetstoornis’ dat ik het moeilijk vond in het bijzijn van veel mensen te eten. Wat zouden ze dan denken? Dat het weer goed ging? Ze moesten eens weten! Ik schepte minder op, keek naar mijn bord en dronk water in plaats van frisdrank. Eigenlijk had ik wel trek in een toetje, maar dat kon ik niet doen, want dan zouden ze denken dat ik geen probleem meer heb.
leren communiceren
Eigenlijk zet je jezelf helemaal klem. Je wilt eigenlijk gezond en vrolijk meedoen, maar ondertussen wil je ook die hulplijn aanhouden die je eetstoornis je jarenlang geboden heeft of nog steeds biedt. Gevaarlijk, want zolang jouw eetstoornis een rol mag spelen, geef je het ook de kans te groeien.
Natuurlijk is het eng om te zeggen dat je je niet goed voelt, verdrietig bent of bang. Maar dit zijn wel vaak dè sleutels om van een eetstoornis af te komen. Het is allemaal inmiddels misschien wat afgezaagd geworden, maar praten over je gevoel en emoties uiten is iets wat er ook bij mij voor heeft gezorgd dat ik niet eeuwig terug bleef vallen.
veiligheid door niet jezelf te zijn
Je kunt je heel veilig voelen in jouw rol van ‘iemand met eetstoornis’, maar eigenlijk ben je daardoor niet jezelf. Je laat wel een stukje van jouw problemen zien, maar je laat niet zien waar het echt over gaat. Eigenlijk leg je dus een laagje over de waarheid heen, zodat niemand er bij kan komen. Je laat zien dat het niet goed gaat met eten, terwijl je eigenlijk gewoon heel erg gespannen bent of verdrietig.
geef het een kans
Probeer eens te laten zien waar het echt over gaat en niet in die veilige rol te stappen. Mensen die jou kennen, weten ervan en zullen je echt niet zomaar vergeten. Op de moment dat je je slecht voelt, kunnen de mensen om je heen er dan voor je zijn. Niet, omdat je een eetstoornis hebt, maar omdat je zware emoties ervaart.
Wees wie je bent. Met je gevoelens, je emoties, je tranen en glimlach. Als je echt wilt kunnen lachen, moet je ook echt gaan huilen. Emoties lijken eng, maar dat zijn ze niet. Je komt er juist veel verder mee en leert dingen zodat je kunt groeien.
Hoe veilig voelt jouw eetstoornis?
Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2014.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie