Soms kan een eetstoornis samenhangen met een trauma; een psychische letsel dat wordt opgelopen na een afschuwelijke gebeurtenis. Meestal is het nodig om dit trauma te behandelen om uit je eetstoornis te kunnen komen. Gelukkig bestaan er speciale behandelingen voor traumaverwerking.
Ikzelf ging in dagbehandeling voor mijn PTSS (Posttraumatische Stress Stoornis) en mijn eetstoornis. Dat was 3 dagen in de week en dat 10 maanden lang. Omdat ik ondergewicht had en niet onder een bepaald gewicht mocht komen, moest ik keihard knokken om mijn gewicht stabiel te houden. Dat luktte mij.
In het begin van de behandeling kon ik de traumaverwerking nog niet gelijk starten, wat ook wel een beetje logisch is, want daar moet je echt wel zelf aan toe zijn en ook aan kunnen. Na een maand of 6 was ik dan eindelijk zover. Ik ging beginnen met de traumaverwerking ik had onderhand al een hele hoop geleerd in de dagbehandeling.
Mijn traumaverwerking heb ik individueel gedaan met mijn hoofdbehandelaar en nu ik er zo op terug kijk was dat wel heel fijn want sommige dingen kunnen echt niet in een groep. Ik vond het in t begin doodeng want ik zou dan het hele verhaal moeten vertellen en behalve ik kende niemand dat verhaal. Mijn hoofdbehandelaar heeft toen stap voor stap met mij gekeken naar wat haalbaar was voor mij. Zo heb ik eerst een stukje psycho-educatie gedaan over wat PTSS is, wat een trauma is en hoe dat soort dingen ontstaan.
Met dat inzicht durfde ik fase 2 wel aan. Dat hield in dat ik globaal wat moest vertellen over thuis, over ‘t gezin waarin ik opgegroeid ben gewoon wat algemene dingen. Daarnam dat is iets wat ik nog heel goed weet, mocht ik opschrijven wat ik dacht. Dat voelde doodeng, maar wel heel goed.
Hierna ging ik weer een stapje omhoog; ik mocht een voor mij prettige manier aangeven om traumaverwerking te doen en voor mij werktte het ‘t beste als iemand vragen ging stellen. Zo heb ik dat dus ook gedaan. Het hele fijne was dat ik van mijn behandelaar niet verplicht was tot antwoorden, ik mocht alles zelf aangeven. Bijvoorbeeld mijn tempo en als ik niets meer wilde zeggen dan stopten we en als het te heftig werd dan ook.
Bij de traumaverwerking gebruikte ik een zelfgemaakt spanningsthermometer, waarop ik dingen had gezet over wat er met mij gebeurde als de spanning te hoog opliep, varierend van 0 tot 100. Ik had afgesproken dat als de spanning boven de 70 kwam, dat dat al te ver was, dus hoger dan 50/60 kon ik echt niet aan. Die thermometer erbij houden was erg fijn. Ik kon zo aangeven en vertellen waar ik op dat moment zat.
Al met al heb ik mijn traumaverwerking als heel prettig ervaren. Het was niet makkelijk, maar door te praten leerde ik dat mijn trauma niet mijn leven hoefde te beïnvloeden. Weg gaat het nooit, maar het is nu wel een heel stuk leefbaarder en dat is heel veel waard.
Mijn tip voor meiden die het heel eng vinden en twijfelen of ze het wel moeten doen: doe het wanneer jij er aan toe bent en forceer niks en doe het op je eigen tempo en eigen manier en geef dat ook aan.
Vaak is het wél nodig om na de traumabehandeling nog gericht aan je eetstoornis te gaan werken. Ik heb bij het behandelcentrum voor traumaverwerking wel een beetje aan mijn eetprobleem gewerkt, maar daar waren ze niet in gespecialiseerd. Daarom heb ik daarna nog een andere behandeling gevolgd voor mijn eetstoornis.
Door: Myselfff
Geef een reactie