Vroeger was ik best fors en had veel problemen. In de 1ste kreeg ik de griep en viel x kg af. Ik zat in een sportklas waardoor ik mijn mooie slanke figuur bleef behouden. Wel at ik bijna niks en lette ik op de calorieën, maar van een frietje of ijsje kon ik nog genieten. Ik kreeg heel veel last van hyperventilatie en het werd me allemaal teveel. Ik koos ervoor om naar een school te gaan dichter bij mij in de buurt. Dat ging best snel en ik moest helemaal wennen in mijn nieuwe klas.

Er was die periode heel veel gebeurd, omdat er veel mensen waren overleden waardoor thuis de sfeer daarmee samenhing. Op school werd ik brutaal, want zo kreeg ik alleen aandacht. Maakte mensen het leven zuur en had ook veel ruzie. Ik was inmiddels x kg aangekomen, omdat ik meer ging eten en minder ging sporten. Dat jaar had ik het daar niet zo moeilijk mee, totdat ik naar de 3e ging. Ik moest mijn keelamandelen knippen, omdat ik altijd keelontsteking had. Daarvoor moest je op de weegschaal en vanaf dat moment sloeg de paniek toe! Wat ik toen daar op die weeschaal zag gaf wel aan dat het teveel was. De dagen erna kon ik nergens anders meer aan denken.

De dag van de operatie was aangekomen en ik kon de dagen erna niks tot nauwelijks eten. Viel in totaal x kilo af. Vanaf dat moment ben ik gaan minderen en sloeg maaltijden over. Snoep was verboden en al het andere vet, suikers etc. Ik zwem 4x in de week waardoor ik voor 5 uur moet eten. Dat gaf mij de kans om niet te eten, want we aten niet gezamenlijk.

De wedstrijden gingen slechter en ik had minder energie, maar ging wel meer sporten. Ik had een trainer in vertrouwen genomen en tot op de dag van vandaag ben ik haar dankbaar dat ze nog voor me klaar staat, want ik heb het haar niet makkelijk gemaakt! Eerst wilde ik niet geloven dat ik slecht bezig was en wilde geen hulp,maar beter ging het niet.

De mei vakantie kwam en ik ging naar Italië, toen at ik weer even gewoon, maar eenmaal thuis werd ik nog strenger voor mezelf. Het werd zomervakantie en ik was al veel afgevallen, maar we gingen uit eten en vanaf toen sloeg het niet eten om in eetbuien en braken. Zo ging het de hele vakantie door. Echt vreselijk. De vakantie was afgelopen en ik moest weer trainen, maar ik schaamde me omdat ik zoveel was aangekomen. Ik had internet afgespeurd en ontdekte laxeer tabletten.

Vanaf dat moment heb ik hulp gevraagd aan mijn trainer en zo begon alles. Ik moest naar schooldokter en van die vrouw moest ik het aan mijn ouders vertellen. Samen met mijn trainer heb ik het diezelfde avond nog verteld. Vreselijk was het en emotioneel.

Het was geen geheim meer en ik moest de volgende dag naar de huisarts. Die verwees me doornaar een psycholoog alleen ik durfde niet meer op de weegschaal en praatte niet…ik heb het op het zwemmen verteld en ben ook tot 3 keer toe weggelopen. Dat ging te ver en ik werd doorverwezen naar amarum, waar ze me helaas na een paar intake gesprekken niet meer konden helpen. In die tijd was het oud en nieuw kerst en sinterklaas etc. Ik was heel onrustig en kon niet genieten.

Ik werd weer doorverwezen, nu naar de gelderse roos, waar ik na 2 gesprekken niet meer geweest ben. Alles ging gewoon door en beter werd ik niet. Ik maakte het voor mij en mijn omgeving heel moeilijk en trok het echt niet meer… elke week laxeren of elke dag spugen. Dunner werd ik er niet op waardoor iedereen denkt dat het weer goed met me gaat, maar het gevecht is nog hard aan de gang. Door dit alles moet ik blijven zitten in de 4e klas havo, wat me nog onzekerder maakt en nog meer laat voelen dat ik niks kan.

Ik ben nog elke dag in gevecht met eten, maar ben niet dun waardoor niemand het echt doorheeft dat het nog steeds ELKE dag vreselijk is en elke dag weer kracht bij elkaar moet pakken om door te gaan. Gevoelens van niet willen leven, dood zijn en dun spelen elke dag. Nu doe ik het alleen zonder hulp, maar merk dat het heel moeilijk is en ik kan mezelf maar niet accepteren. Thuis ligt een telefoonnummer voor me klaar om een psychiater te bellen, maar ik schaam me omdat ik dik ben. Elke keer dat yoyo effect en telkens maar schema’s maken wat ik mag eten en hoeveel ik moet bewegen.

Word ik ooit nog beter en kan ik mezelf ooit accepteren?

Veel verhalen gelezen altijd over deze ziektes, maar nooit bij nagedacht dat het mij ook kan overkomen. Ik kan elke lezer ook waarschuwen voor deze vreselijke moeilijke strijd, want het is een vreselijke strijd die veel vriendschappen kost en heel veel energie nodig heeft. Pas op met wat je zegt over iemands figuur en uiterlijk, want het kan slecht aflopen! Hoop ooit nog te kunnen genieten van mezelf en het leven en de rust te vinden.

door Nanouk