Vanaf groep 3 tot en met dat ik naar het mbo ging, ben ik altijd gepest en werd alles wat ik deed en zei naar beneden gehaald. Dat maakte dat ik al heel vroeg heel verlegen en onzeker was.
In het begin (op de basisschool) alleen over mijn gedrag en de dingen die ik zei, maar toen ik in de puberteit kwam ook mijn kleren en uiterlijk. Ik vond mezelf lelijk en verschrikkelijk stom.
Ik ben altijd een goede stevige meid geweest, dat echt genoot van eten. Ik was een geweldige snoepkont. Vooral chocolade, chips en magnums. Maar ik vond mezelf te dik. Dus ik besloot om alle koekjes en snoepjes te laten staan. Ik was toen 13. Dat kostte me in het begin nog veel moeite. Het was ook allemaal zo lekker… Mijn idee was om x kg af te vallen en dan te stoppen.
Toen ik wat kilo’s was afgevallen stopte ik ook. Maar ik bleef mezelf te dik vinden. Ik dacht erover nog meer af te vallen, maar deed het niet. Ik heb toen nog ong. anderhalf jaar op dat gewicht gezeten. Maar ik at in die periode wel slecht. In die periode werd ik ook steeds onzekerder en stiller.
En toen begon de zomervakantie dat ik naar de 4de ging. Ik fietste altijd 34 km naar school samen heen en terug en werd opeens heel bang dat ik kilo’s zou aankomen zonder dat fietsen. Ik besloot toen bijna helemaal te stoppen met eten. Ik at overdag 1 boterham en dan ‘s avonds nog een gewoon bord met avondeten. Ik begon af te vallen en het ging allemaal best snel. Mijn buik was nu eindelijk plat en dat was de voornaamste reden van mijn lijnen. Ik dacht ook dat als ik dun was dat ik dan vanzelf wel mooi werd en dat de klas me dan wel zou mogen.
Dus ik bleef lijnen. Ik verminderde ook steeds meer. Ik pakte steeds minder aardappels op mijn bord en werd vegetarisch. Mijn moeder braadde het vlees toen altijd en dat vond ik zo vet!
En toen opeens werden mijn gedachten anders. Mijn vriendinnen zeiden dat ik wat mager werd en als ik in de spiegel keek vond ik dat zelf eigenlijk ook wel een beetje. Ik besloot toen op gewicht te blijven en weer gewoon vlees te eten. Ik ben ong. 2,5 maand vegetarisch geweest. Toen begon de winter en moest ik met de bus naar school. Ik werd weer verschrikkelijk bang dat ik zou aankomen, dus stopte weer met eten.
En toen werd het maart. Ik was helemaal geïsoleerd van mijn vriendinnen. Ik dacht dat het aan hun lag, ze negeerden me gewoon in de pauze en praatten helemaal niet meer tegen me. Ze waren alleen met hun drieën bezig. Ik zat er altijd maar als een zombie naast. Ik was altijd somber en thuis verschrikkelijk boos.
Voor school had ik als praktijkvakken dierhouderij en groenvoorziening gekozen. We moesten toen in de praktijkles van groenvoorziening een soort van tuin aanleggen met een boompjes erin en een stukje betegelen. Ik had er totaal geen zin in en ik dacht: als ik nou zeg dat ik me niet lekker voel, mag ik vast naar huis. Ik liep dus naar mijn leraar. Toen ik zei dat ik me niet lekker voelde, vatte hij het op als dat ik duizelig was geworden of zo. Hij begon dus over anorexia. Ik wist eigelijk zelf al wel dat ik het had, alleen niet zeker, omdat ik niet veel sportte en geen laxeerpillen gebruikte en ook niet braakte (dat heb ik trouwens wel heel vaak geprobeerd, maar het lukte me gewoon niet. Dat heeft toch heel veel spanning en wanhoop gebracht).
Maar toen mijn leraar erover begon, begon ik te huilen. Ik vind het nog steeds het stomste wat ik heb kunnen doen. Maar toen begon het balletje dus te rollen. Ik werd naar en vertrouwenspersoon op school gebracht en daar heb ik alles gewoon eerlijk aan verteld. Ik weet zelf niet waarom. Soms denk ik nog steeds dat ik gewoon had moeten liegen. De volgende dag meteen naar de huisarts. Ik moest me wegen en weer alles vertellen. Ik deed het ook weer. Ik moest van haar weer boterhammen eten en meer avondeten. Dus ‘s ochtends was ik opeens verplicht een boterham te eten. Het kwam stom genoeg niet in me op om het gewoon botweg te weigeren. Verder weet ik niet meer precies hoe het gegaan is. Ik concentreerde me verschrikkelijk op school en leerde en leerde en was pas tevreden met een acht.
En toen was het meivakantie. Ik zou de 2de week van de vakantie (14 mei 2007) opgenomen worden in het Emergis vlakbij Goes. Ik at er altijd alleen en moest het opeten. Ik had natuurlijk de keuze het te laten staan, maar ik wilde graag weg, want na die week zou ik examens hebben. Dus ik at alles netjes op. Na een week mocht ik gelukkig naar huis. Ik zou ambulant blijven bij een therapeut. Ik bleef het dieetje eten wat ik had gekregen en moest eigenlijk gaan aankomen. Maar dat wou ik niet. Dus ik bleef hetzelfde eten en bleef ook op gewicht.
En toen was het tijd voor nieuwe kleren. Ik had altijd gedacht dat ik nog wel in een maatje x zou passen. Daar was dus niks van waar. Ik kwam op de kinderafdeling terecht. Dat was het moment dat ik inzag dat weer moest aankomen. Ik schaamde me kapot op die kinderafdeling. En dan ben je 16! Heel langzaam besloot ik dus aan te komen. In het begin ging het best snel. Ik kwam in een week x aan, waar ik verschrikkelijk van schrok en dan meteen weer wat minderde, waardoor ik weer x kilo afviel. Maar langzaam kroop mijn gewicht wel omhoog.
Langzaam werd ik weer wat vrolijker en ietwat opener. Ik kon weer een beetje lachen en met mijn vriendinnen ging het ook weer wat beter. Ze negeerden me niet meer.
Ik ging een opleiding paardenhouderij doen. Op de eerste, kwam het meisje, waarmee mijn ouders eigelijk hadden afgesproken bij de intake dat we konden samen reizen met de trein, naar me toe en begon gewoon tegen me te praten. Net als de rest, ze deden allemaal aardig en praatten gewoon tegen me. Ik wist gewoon niet wat me overkwam. Ik was niet anders gewend of mensen hadden een hekel aan me. Waarom deden ze zo aardig? Maar het ging allemaal best goed in de klas, vond de opleiding leuk en kwam nog steeds beetje bij beetje aan. Soms durfde ik zelfs wat extra’s te nemen. Ik kwam er niet extra van aan. Soms viel ik dan zelfs nog af.
In die tijd leerde ik ook mijn vriend kennen. Al heel snel vertelde ik hem dat ik anorexia had, terwijl dat toen een geheim was voor me. Hoewel iedereen het denk ik wel kon zien, want ik zat nog niet bepaald op mijn gewicht.
Ik hield het aankomen vol tot februari. Ik kreeg buikgriep. Ik was er 3 dagen ziek van en was x kg afgevallen. Ik had opeens weer een platte buik. En toen kon ik het niet meer. Ik minderde weer. Ik viel weer af. Ik was vast besloten mijn record te verbreken. Ik liep weer (waarom weet ik niet meer) bij de dokter elke 2 weken, later weer elke week. Met mijn vriend ging het ook allemaal niet meer zo best. Ik kon er niet meer tegen als hij me aanraakte. Ik wilde dat niemand me meer aanraakte. Ik wilde gewoon met rust gelaten worden. Ik maakte het uit. Nog geen week later (15 april 2008) werd ik opgenomen in het ziekenhuis in Bergen op Zoom
Ik dacht eerst dat ik er 2 of 3 weken in zou liggen. Maar daar was niks van waar. Het werden er 12. Toen werd ik in het Erasmus in Rotterdam opgenomen. In die weken in het ziekenhuis was me wel duidelijk geworden dat ik ervan af wilde. Ik wilde die strijd niet meer, ik wilde weer kunnen lachen en blij zijn. Ik deed erg mijn best, daar in Rotterdam. Ik at alles op wat ik voorgeschoteld kreeg en het is me 2 keer niet gelukt. Mijn gewicht steeg snel. Mijn gedachten over eten veranderde hoe dichter ik bij mijn stabilisatie gewicht kwam. Ik leerde dat je van een keer een moeilijke maaltijd niet aankomt. Ik heb daar veel geleerd. 7 juli werd ik opgenomen en 18 december mocht ik weer naar huis.
Nu gaat alles wel redelijk met me. Het is nog steeds een heel zware strijd in mijn hoofd. Het is gewoon nog heel moeilijk. Maar ik heb nu ook dingen om voor de te vechten: mijn hond, mijn vriend (dezelfde weer :P) en autorijlessen. Ik hoop echt dat het over gaat. Ik weet dat het kan en ik hoop dat het mij en alle anderen die ook vechten dat ook overkomt.
Door Ellen West
Geef een reactie