Op een dag ging ik naar binnen
Door de voordeur in mijn hoofd
Waar de chaos zou beginnen
Was het licht al uitgedoofd
Ik zoek zonder mijn ogen
Wandel langzaam door mijn brein
Struikel over dialogen
Bots op onverteerde pijn
Uit de hoeken komen spoken
Er hangt stof in het kozijn
Alle ramen zijn gebroken
Is er leven in dit brein?
Op een dag zat ik te wachten
In mijn eentje in mijn brein
Ik ben zo moe van mijn gedachten
Van het altijd alles zijn
Mooi geschreven
Echt prachtig geschreven! Herkenbaar, kippenvel.
Kippenvel… heel erg herkenbaar en mooi geschreven…
prachtig, echt prachtig.
Wauw.. super mooi!
Wauw, echt heeel mooi. Prachtig geschreven!
Heel mooi!
Zo mooi… wauw
Mooi…
Ik schrijf zelf gedichten en dit is echt prachtig, dit motiveert om te schrijven over m’n depressie… Bijzonder!
Super mooi!
Wow. geweldig geschreven!
Wauw! Dit is serieus het allereerste gedicht dat ik lees dat ik écht mooi vind! Ik vond gedichten altijd alleen maar stom 😛
Wauw, echt heel erg mooi! ook zo verschrikkelijk herkenbaar.
Prachtig, echt mooi geschreven, Zo herkenbaar ook..
Echt heel mooi! 🙂
Mooi!!
wow…
mooi zeg Hannah en goed!
Wauw…
Dank jullie wel allemaal! 🙂
Al is het natuurlijk niet fijn dat het gevoel voor jullie zo herkenbaar is…
Wow!! zo mooi geschreven!
Waaaaaaaaaaaaaaaaaaauw HANNAH
Wouw!
Omschrijft alles!
Super mooi geschreven!
En heel herkenbaar.
wauw.
Echt heel mooi geschreven! En zo herkenbaar!
Wauw!
T.A.L.E.N.T !!!
Wat een schitterend gedicht!! Prachtig.
Heel mooi, sluit helemaal bij me aan…dank je wel
Wat supr mooi…
Ik vind het vaak moeilijk om mezelf verwoorden, maar dit verwoord eindelijk hoe het bij mij ook is. Dankjewel!
super mooi geschreven, heel herkenbaar!
Geef een reactie