Een eetprobleem staat bijna nooit op zichzelf; Tijdens of vóór het ontstaan van het eetprobleem zijn er meestal al andere klachten als onzekerheid, persoonlijkheidsproblematiek, trauma’s of iets anders.
Veel meiden zijn hiervoor in behandeling bij de GGZ of bij een zelfstandig therapeut. Probleem is echter, dat veel ‘algemene’ hulpverleners niet zo goed weten wat ze hiermee aanmoeten. Ze zien de problemen met eten vaak als een ‘symptoom’ van de andere problemen, en denken dat het vanzelf over zal gaan als het achterliggende probleem wordt opgelost. Dat is in de praktijk helaas niet vaak zo. Vaak nemen de problemen met eten steeds meer de overhand, zodat dát het hoofdprobleem wordt, in plaats van het oorspronkelijke probleem.
Hulpverleners zijn hier niet altijd alert op; ze negeren de problemen met eten simpelweg. Sommigen weigeren zelfs botweg een verwijzing te geven naar gespecialiseerde eet-hulpverlening (hoewel er natuurlijk ook therapeuten zijn die het wél goed aanpakken).
Voor cliënten die al in behandeling zijn is het soms juist extra moeilijk om de stap naar eet-hulp te zetten. Soms zelfs moelijker dan voor meiden voor wie het de eerste keer hulp is. Je bent immers al gewend aan je therapeut en wilt tegelijkertijd ook graag verder werken aan de achterliggende problematiek. En doordat je therapeut het probleem niet serieus neemt, ga je het zelf ook eerder als niet belangrijk zien.
Op die manier lopen meiden soms jaren met eten te klooien, terwijl er nauwelijks aandacht aan besteed wordt. Zo zakken ze steeds dieper weg in hun eetprobleem.
Aan het achterliggende probleem wordt wél braaf doorgewerkt, maar dat heeft eigenlijk niet veel zin als iemand ondertussen alleen maar aan eten en niet eten kan denken.
Als je jezelf in deze situatie herkent, zou ik je aanraden om aan de bel te trekken!
Vraag aan je behandelaar of je een doorverwijzing kunt krijgen voor eetstoornis-hulp. En leg je er niet bij neer als deze dat niet nodig vindt of wilt; jij weet immers zelf het beste welk probleem op het moment het meest aanwezig is!
Ga in dat geval naar de huisarts en leg daar het probleem uit; want je bent écht niet afhankelijk van die ene therapeut.
En soms moet je gewoon wat meer voor jezelf opkomen 🙂
Geef een reactie