Vandaag was een dag van nationale rouw. Vandaag arriveerden de eerste slachtoffers van de MH17 in Nederland. Een vlucht waar zoveel onschuldige, lieve, mooie, bijzondere mensen hun leven verloren. Mensen met allen een ander verhaal, een andere geschiedenis, maar met allen hetzelfde einde, een vreselijk einde. Niemand, maar dan ook niemand had het recht om de eindbestemming van deze 298 mensen te wijzigen.
Vandaag om een paar minuten over 4 waren we in heel Nederland een minuut stil. Op televisie zagen we hoe het vliegtuig met de eerste 40 lichamen aankwam. We hoorden de pijn van nabestaanden en zagen het eerbetoon van velen. Het beeld van de stoet van 40 rouwwagens was keihard en bijzonder mooi tegelijk. Duizenden mensen stonden langs de weg richting Hilversum voor een laatste eerbetoon. Bloemen, applaus, tranen, ongeloof… zoveel. Een dag, een gebeurtenis die nauwelijks te bevatten is en die we nooit zullen vergeten.
Het zien van de beelden, de verhalen, de foto’s… het raakte velen, zo ook mij. Ik heb regelmatig mijn tranen weg moeten slikken bij het lezen van het zoveelste treurige bericht. Het deed me tegelijkertijd weer extra beseffen hoe dankbaar we mogen zijn met het leven. Het kan morgen zo maar afgelopen zijn.
Wat deed dit alles met jou?
Geef een reactie