Hallo, ik ben de moeder van Milou. Het is alweer twee jaar en twee maanden geleden. Milou was toen 13. Zelf was ik net herstellende van een gebroken ruggenwervel. Door Marjolijn

Milou vond dat haar bovenbenen en buik iets te dik waren. En ik moest weer uithoudingsvermogen opbouwen, dit omdat ik 4 maanden plat op bed had gelegen en sinds een half jaar aan het revalideren was.

Tegelijkertijd zouden we op gaan letten met wat we aten. Ik had al wat boeken van Sonja Bakker en die zouden we gaan gebruiken. Dus stelde ik voor om ‘s avonds na het eten een blokje om te gaan lopen. Daar was ze helemaal voor. In de tijd dat we buiten liepen waren we over van alles en nog wat aan het praten.

Ze begon al snel wat af te vallen. Het eetpatroon veranderde ook al. Maar soms ging ze iets te fanatiek te werk. Ze snoepte niet meer, wilde ook geen ijsje meer. Terwijl ze daar zo dol op was. Na twee weken zei mijn gevoel dat het niet goed ging. Ze verloor xx kilo per week.

En begon al vrij snel apathisch te worden. Het toen een afspraak bij de huisarts gemaakt. Eerst ben ik zelf gegaan. Daar heb ik toen mijn angsten uitgesproken. Volgens de huisarts klonk het niet goed.

Ze wilde Lou graag ‘s middags zelf zien. Toen wij daar kwamen was Lou vrij onverschillig. Angstig in zichzelf gekeerd. Er was tenslotte niks mis met haar. En volgens haar kon ze het wel allemaal zelf oplossen.

Na overleg met de arts kreeg ze daar 3 weken de tijd voor. Na anderhalve week zei mijn gevoel dat het echt niet goed ging en heb toen gelijk een afspraak gemaakt. We konden diezelfde dag ook terecht. De arts zag de noodzaak er gelijk goed van in. Ik kreeg toen een adres van een eetstoorniskliniek in Nijmegen.

Die heb ik diezelfde dag gebeld, en uitgelegd dat Lou xx per week afviel Het was druk maar ik kon na twee weken terecht voor een intake gesprek. Deze werd alleen met lou gevoerd, ik mocht daar niet bij zijn. Na een uur kwam ze naar buiten. Voor mij werd een afspraak gemaakt weer voor over twee weken. Verder werd mij niks verteld. En daar ga je weer naar huis. Bidden en smeken of ze alsjeblieft toch weer wat meer wil gaan eten. Maar was niet nodig zei ze, ze had alles onder controle.

Je loopt je suf te zoeken op internet. Help, wie kan ons helpen. Je gaat naar de biep en gaat op zoek naar boeken die te maken hebben met anorexia. Daar zag ik het boek van Peggy Claude-Pierre. Dit was de oplossing. Gek hè maar het voelde goed. Zo moest het gaan. Toen kreeg ik de site van Human Concern voor me. Zij werkte volgens het zelfde principe.

Ik heb toen gebeld en daar mijn verhaal verteld. Daar hadden ze voor het eerst echt een luisterend oor. Ik werd begrepen. Maar ja ik was toen al bezig met Nijmegen. En Human Concern wordt niet vergoed door de ziekenfondsen. En de hulp is niet goedkoop. De afspraak die voor mij vast stond werd daags van te voren afgebeld. Wegens ziekte. Ik zei, maar mijn dochter dan, die is ook heel ziek. Maar ja daar konden zij op dat moment niks aandoen. Dus zou ik gebeld worden als ze weer beter was.

In de tussentijd werd het eten overal verstopt. Achter de kussens in de bank. In haar sokken en haar bh. Achter de kussen in de bank. In haar wangen en dan maar naar de wc. Wat ook heel belangrijk werd was bewegen. Heel erg veel bewegen, Zelfs zittend en als ze in bed lag bewoog ze nog steeds haar benen.

Toen kwam ik op een andere site. Het was de site van Rob Zondag. Hij behandelde ook mensen met anorexia. En had hier een boek over geschreven. Ik zal stil naar je luisteren. Ik heb contact gezocht met de huisarts en haar verteld dat er nu al zo’n ander maand voorbij was en dat er nog steeds niks gedaan was. Ik wilde graag iemand anders raadplegen. Zij vond het een goed idee en zodoende nam ik contact op met Rob Zondag. Aan hem heb ik toen weer het hele verhaal verteld en hij gaf mij toen het nummer van een psychologe. Daar zijn we toen 3 achtereenvolgende weken geweest. Maar helaas was er geen klik met Lou.

Op advies met de psychologe ben ik weer terug gegaan naar de huisarts. Het ging nl niet goed met Lou’s gezondheid. We waren 2 ½ maand verder en inmiddels X kilo lichter.

Inmiddels kreeg ik vanuit Nijmegen een telefoontje dat ik dinsdag mijn afspraak zou hebben. Inmiddels maakte de huisarts zich grote zorgen en heeft gelijk contact gezocht met een kinderarts van het ziekenhuis. Dit was maandag. Daar konden wij gelijk terecht. Lou vond het allemaal wel best. Daar aangekomen moesten wij het hele verhaal vertellen.

Toen wij klaar waren zei hij dat ze haar wel wilde helpen daar dan moest er bloed afgenomen worden en ze zou aan het infuus komen. En als je weet dat ze panisch is voor spuiten dan begrijp je natuurlijk wel dat ze dat niet wilde. Dus kreeg ik van de kinderarts te horen dat ze haar niet konden helpen. Zij gaf zelf geen  toestemming. Hoe gek kan het zijn. 13 jaar en dan moet zij zelf toestemming geven. Als ouder heb je niets in te brengen.

Ik ben toen waanzinnig boos geworden. En gevraagd dat als ik haar mee naar buiten zou nemen en zij voor mijn voeten neer zou storten dat zij haar dan wel op mochten nemen. En ja dat klopte. Want dan had zij zelf niets meer te willen. De arts was behoorlijk geschrokken van mijn verhaal. En hij vertelde me dat hij eens zou kijken wat hij kon doen. Toen wij buiten kwamen had ik een voicemail. Mijn afspraak voor de dinsdag in Nijmegen kon helaas niet doorgaan. Ze zouden nog van zich laten horen.

De volgende ochtend belde de kinderarts. Hij had vanaf het moment dat wij daar weg waren gegaan zich grote zorgen gemaakt over Lou. En hij vroeg het telefoonnummer van Nijmegen. Nadat hij gebeld had kon ik ineens wel terecht voor een afspraak. In mijn ogen kwam dat omdat er iemand gebeld had met een titel arts voor zijn naam. Dan gaan er in één keer deuren voor je open.

Na twee weken kregen wij in Nijmegen te horen dat zij het niet verantwoord meer vonden om haar te laten lopen. Zij namen met spoed contact op met de kinderarts en diezelfde dag werd Lou opgenomen in het ziekenhuis. X kilo lichter. Ze was behoorlijk uitgedroogd en haar nieren functioneerde niet meer goed. Die dag ging ze aan de Zyprexa. Dit moest haar rustiger krijgen. Maar de drang voor bewegen bleef. Ze werd hier zo moe van. Hier ben ik toen 9 weken met haar geweest. Ze mocht niet meer lopen en kreeg een aangepaste voedingslijst.

Elke ochtend moest ze als ze wakker werd gewogen worden. De kinderarts kreeg na een telefoontje gepleegd te hebben met Nijmegen te horen dat zij haar toch niet hadden kunnen helpen. Ze was nog te jong. Waarom zeiden ze dat drie maanden geleden niet tegen ons. Dan hadden wij andere hulp kunnen zoeken. En toch bleef ik maar lachen. En zei dat ik er van overtuigd was dat ze hier helemaal vanaf zou komen. Ik was laaiend en de kinderarts begreep er ook niets van.

Na die negen weken is ze naar huis gegaan in afwachting van Rintveld. Dit is een eetstoorniskliniek in Zeist. Hier leerde ze weer te eten.

En na 4 weken kwam er een plaats voor haar vrij. Ze zou daar voor een half jaar intern gaan. Het klinkt misschien gek maar mijn gevoel zei dat ze daar niet goed zat. Tuurlijk ging ze daar eten. Ze nam alles wat op haar lijst stond. Maar weet je het was niet van haarzelf. Er werd voor haar besloten. En ik ben er al die tijd van overtuigd geweest dat. De enige die dit kon oplossen Lou zelf zou zijn.

In Zeist moest ze na gaan denken over hetgeen ze zat na te denken. Ze kreeg commentaar dat ze te snel at. Terwijl ze altijd een snelle eter was geweest. Na 2 weken heb ik besloten haar daar weg te halen.

En dat was voor haar de beste beslissing. Ze vonden me wel heel erg betweterig daar. Maar toen we na twee weken op controle kwamen moesten ze mij toch wel gelijk geven. Het ging beter met haar.

Toch voelde het bij mij nog niet goed. Human Concern is al die tijd in mijn hoofd lopen spoken. Ik heb toen contact gezocht en gelukkig kon ik nog diezelfde week bij een van de psychologe terecht. Hier zat iemand die het zelf mee had gemaakt. Die wist hoe het voelde.

Die luisterde en vertelde haar verhaal. En Lou vond voor het eerst iemand in de hulpverlening die het helemaal begreep. En voor mij viel het kwartje op zijn plek. Dit was het voor ons. Nu twee jaar later gaat het goed met haar.

Begin dit jaar ontmoette ze haar vriendje en de zon brak weer door. Ze geniet, ze eet en ze lacht weer volop.

Wat voor mij heel belangrijk was in die twee jaar. Dat je nooit kwaad moet worden op je kind. Zij kunnen er echt niks aan doen. Het overkomt ze. En ze zijn al kwaad genoeg op zichzelf. Luister heel goed naar ze. En het allerbelangrijkste is: Blijf ze heel veel liefde geven.

Geef ze het gevoel dat ook zij met een reden op deze wereld zijn. Ze hebben het zo hard nodig. En blijf vertrouwen op je eigen gevoel.