Mijn naam is Daphne en ik ben 16 jaar. Ik heb al anderhalf jaar de eetstoornis NAO (Niet Andersinds Omschreven) van het anorectische type. Ik word namelijk nog net vaak genoeg ongesteld om geen anorexia het hebben.
Ik zat bij mijn nichtje op de basisschool. Zij was heel dun en heel populair en ik vergleek mezelf altijd met haar. Zij was in mijn ogen perfect en zo wilde ik ook zijn. Ik ben dus al vanaf de basisschool heel erg bezig geweest met uiterlijk en “perfectie”.
Toen ik 15 was hoorde ik voor het eerst over het bestaan van pro-ana sites. Omdat ik echt behoefte had om bij een “groepje” te horen besloot ik er maar eens op te kijken. Via google kwam ik op een Belgische pro-ana site uit. Eerst kreeg ik een waarschuwingsscherm. Ik drukte het zonder te lezen weg en kwam op de homepage uit. In eerste instantie was ik geschokt door wat ik zag. Er stonden foto’s van allemaal uitgehongerde meisjes die trots poseerde. Verder stonden er slogans als: “Hunger hurst but starving works!” Ik weet nog dat ik de site met bonzend hart weg klikte. Dit was gestoord! Hier wilde ik geen deel van uitmaken!
Een paar weken later was ik toch weer nieuwsgierig. Ik zat in 3 VWO en ik hoorde eigenlijk nergens bij. Verder was ik heel erg op zoek naar een eigen identiteit en ik dacht die te kunnen vinden door te veranderen. Door “perfect” te worden. En dat was precies wat de pro-ana site beloofde. Je zou perfect worden! Vrienden krijgen! Bijna aanbeden worden om je doorzettingsvermogen.
Als ik dat nu lees snap ik niet hoe ik ooit zo naïef heb kunnen zijn. Ik vraag me vaak af hoe mijn leven was geweest als er geen pro-ana sites bestonden. Waarschijnlijk had ik dan nu geen eetstoornis gehad.
Ik begon te chatten met andere pro-ana’s. Ik kreeg tips van hen hoe je zo snel mogelijk kon afvallen en zo min mogelijk kon eten. Hoe je iedereen om je heen voor de gek kon houden. Ik las brieven van Ana, leerde kcal-lijsten uit mijn hoofd en las de eetdagboeken van andere pro-ana’s. Ik wilde ook zo zijn en het duurde ook niet heel lang voor ik ook daadwerkelijk zo was. Ik had ernstig ondergewicht maar zag niet dat er iets mis met we was. De meisjes van de pro-ana site vertelden me dat mensen gewoon jaloers waren op mijn lijf. Dat ik gewoon door moest gaan. Dat Ana je beste vriendin was. ###
Op een gegeven moment was ik zo afhankelijk geworden van die zogenaamde Ana en haar schijnwereldje dat ik niet meer kon ontsnappen. Mijn eetstoornis was een feit. Mijn ouders kwamen er achter en mijn wereld stortte in. Ze wogen me iedere week en ik kon dus niet meer afvallen. Tenminste, dat dachten mijn ouders.
Ik gebruikte trucjes om meer te wegen. Dat is een hele tijd zo doorgegaan totdat mijn vader alle pro-ana sites die ik bezocht blokkeerde. Ik was woedend dat hij me dat kon aandoen. Dat hij mijn “vriendinnen” afpakte! Nu ben ik hem dankbaar. Ik ben langzaam mijn eetstoornis aan het overwinnen. Ik heb meer dagen waarop ik goed eet dan dagen waarop ik bijna niks eet.
Ik weet dat ik nog een lange weg te gaan heb, maar ik weet ook dat Ana geen vriendin is.
En belangrijker: Dat pro-ana sites geen vriendenclubjes zijn maar levensbedreigende sites opgericht om emotioneel zwakke meisjes de dood in te jagen…
Geef een reactie