Na jarenlange ‘veiligheid’ en ‘zekerheid’ van mijn eetstoornis, werd het heel moeilijk om daar uit te stappen. Want waarom zou ik dit loslaten? Het voelde toch zo goed? En wat zal ik er voor terug krijgen? Allemaal afwegende vragen die bij elke maaltijd eten of overslaan door mijn hoofd schoten. Een tweestrijd in mijn hoofd. Wie zal er winnen? De anorexia of ik?
Een duivel in mijn hoofd die schreeuwde dat ik niet moest eten. Tijdens de maaltijden was het dan ook heel moeilijk. Ik wilde dolgraag eten en dit monster verslaan, maar het was te groot. Als er andere mensen bij waren, wilde ik die strijd niet eens aangaan. Als ik alleen at, ging ik de strijd nog wel eens aan. Huilend deed ik uren over mijn maaltijd, maar het ging naar binnen! Maar dan begon het eigenlijk pas echt, de echte chaos kwam los in mijn hoofd. Vaak spuugde ik mijn eten dan uit, om maar van die chaos af te zijn. Als ik er voor koos om mijn eten wel binnen te houden, ging ik extreem veel sporten. De anorexia stem was zo heftig dat ik ‘s nachts vaak wakker werd omdat ik te weinig had bewogen. Daar ging ik weer. Het was dwangmatig en ik kon het niet meer stoppen. De anorexia had mij in haar greep. Ik ging door totdat ik flauw viel en dan nog vond ik het niet goed genoeg.
Er is eigenlijk nooit een echt keerpunt geweest dat ik dacht, vanaf nu ga ik de anorexia verslaan. Ik dacht het al zo veel maanden, en het lukte in kleine stapjes. Door mijn pleegmoeder begon ik fruit en groenten weer te durven eten. Onbewust had ze mij daar heel erg mee geholpen. Ik heb dat ook nooit verteld. Ze was zelf bezig met afvallen door middel van een puntensysteem. Ze vertelde dat groente en fruit niet meetelde. Zelf vond ik dat maar vreemd, want dat was toch ook eten? Ik begon te surfen op internet en zag dat het alleen maar gezond was en je lichaam het nodig had!
Zo begon ik beetje bij beetje weer de ‘gezonde’ dingen te leren eten. Niemand zag hoe moeilijk ik het daar mee had, want het was een strijd van binnen. Langzamerhand begon ik niet echt meer op de calorieën te letten maar meer op de vitamines, op aanraden van een kennis. Met behulp van de schijf van 5 zag ik wat je lichaam allemaal wel niet nodig had. Tot op de dag van vandaag zorg ik dat ik voldoende vezels, eiwitten, groente en fruit binnen krijg. Maar ook suikers! Op het begin was dat onwijs moeilijk. Maar beetje bij beetje ging ik ook weer snoepen.
Van alles wat ik at maakte ik foto’s. Het hielp me als het even moeilijk werd. In plaats van spijt, was ik nu trots als ik de foto’s terug keek van het eten. Sinds ongeveer een maand kan ik met zekerheid zeggen dat ik 99% eetstoornisvrij ben. Wat eten betreft dan. Op verjaardagen gewoon een stuk taart mee eten, ik denk er niet eens meer over na. Maar pizza of patat zullen nog wel even moeilijk blijven. Uiteindelijk zal ik het wel eten, maar wel met veel gemengde gevoelens.
Door gewoon dingen te gaan eten en durven te praten over de chaos in mijn hoofd, ben ik beetje bij beetje genezen. De chaos werd minder en ik ging minder over het eten nadenken. Maar nu kwam eigenlijk pas het echte werk, alle onderliggende problemen die nu weer naar boven kwamen. Jaren lang waren mijn gedachtes gevuld met het wel en niet eten, met calorieën en sporten. En nu die gedachtes verdwenen, kwam er weer plaats voor alle gedachtes die ik hiermee onderdrukt had.
Depressief, heel angstig, geen zelfvertrouwen, andere mensen ook bijna niet durven te vertrouwen, uit mijn sociale isolement komen, mezelf niets waard vinden…
Zomer 2014, na een halfjaar geen school kunnen volgen startte ik na de zomervakantie meteen vol enthousiasme aan school. Al weken zat ik af te tellen, eindelijk! Ik mocht weer!! Ergens wist ik ook dat het een enorme valkuil was, iets wat verder niemand zag. Ik zocht een uitweg in mijn schoolwerk, net als voor mijn eetstoornis. Al mijn gedachtes op school richten zodat mijn andere problemen onderdrukt werden.
Na een paar dagen besloot ik voor mezelf dat ik nu stop moest zeggen, anders ging het niet goed. Dan kwam ik mijn problemen nog steeds niet onder ogen, ik vluchtte alleen maar, door in mijn schoolboeken te neuzen.
Niet veel mensen begrepen het, ‘je hebt toch weer een gezond gewicht, dan ben je toch gewoon in staat om naar school te komen’. Maar het ging helemaal niet om dat gewicht. In één klap draaide ik weer mee in de maatschappij, ik kroop zomaar uit mijn sociaal isolement waar ik voor mijn gevoel nog niet klaar voor was, hoe graag ik het ook wilde.
Het leven hoefde van mij zo niet meer. Voor mijn eetstoornis ben ik een hele poos onwijs somber geweest, wat leidde tot een aantal zelfmoordpogingen en nu kwam die periode weer terug, doordat de eetstoornis naar de achtergrond ging. In mijn hoofd werd ik helemaal gek. Ik begon met roken en stootte de mensen die ik lief had van me af. Uit een soort zelfbescherming.
Ik ging naar een crisisopvang voor 3 weken, dit zag ik toen als een tussenoplossing. In de hoop dat alles daarna over zou zijn. Het was een soort vluchtgedrag voor mijn problemen, en een schreeuw om hulp. Toen ik daar weer uit kwam ging ik terug naar huis. Ik had het gevoel dat niemand me begreep nu ik weer een normaal gewicht had. Ik was mezelf kwijt.
Ik trok aan de bel en schakelde mijn pleegmoeder in. Dit wilde ik niet nog eens meemaken! Het moest nu eens afgelopen zijn. Voorheen was ik nooit klaar voor een behandeling, maar nu wel. Ik zou alles op willen geven om hier vanaf te komen. Van dat onwijs sombere, negatieve gevoel. Ik wilde me ook weer happy voelen, dat is al weer zo lang geleden. Natuurlijk waren er wel dingen om blij mee te zijn, mijn broertje, zusjes, pleeggezin, vriendinnen, opa en oma. Dat was ook het enige wat mij nog een beetje overeind hield. De dingen waarvan ik dacht, ‘het is wel de moeite waard om te vechten’. En dat ga ik dan ook doen!
Ik heb mezelf snel weer herpakt, ben gelijk gestopt met roken want dat was ook echt geen oplossing. Ik vond mezelf terug na deze onstabiele periode. Ik ging weer naar school, de stad in, naar mijn verzorgpaarden.
Over een paar dagen heb ik mijn adviesgesprek bij een kliniek. Aangemeld voor mijn eetstoornis, gaat het nu over hele andere dingen. Maar ik heb er vertrouwen in dat het goed gaat komen. Met de mensen om mij heen die me het gevoel geven dat ook ik er mag zijn, durf ik mijn behandeling aan te gaan.
Doei isolement, depressie, angsten, eetstoornis, dag verleden.
Welkom toekomst! Watch out, Amaya comes back.
Geef een reactie