Je moet blijven vechten, laat de moed niet zakken, ga verder je hebt nu al zoveel bereikt. Dat zijn de zinnen die nu om mijn oren vliegen. Mijn laatste periode van mijn klinische behandeling is begonnen. Na eerst 3 maanden op een 4 daagse dagbehandeling te hebben gezeten zit ik nu al bijna een jaar in de kliniek. En waar ik zo bang voor was, is nu waar ik tegen vecht: de mening en gedachtes van anderen. Want ja, je zit op gezond gewicht, je eet weer en doet weer een stap in de normale wereld. Iets waar ik hard voor heb moeten knokken…
Iets langer als 3 jaar heb ik nu mijn eetstoornis. Zo rond mijn 16e stond ik eigenlijk vol in het leven, maar was ik zo druk bezig met maar niet te voelen dat ik mijzelf voorbij liep. Mijn passie ligt al jaren bij dieren waaronder koeien en paarden en daarnaast sporten. Half 6 op staan, werken tot 9 uur, terug op de fiets naar huis met de bus, naar school, dag op school en weer naar huis, even thuis zijn en de avond vullen met sporten. Wauw wat een leven, alles doen waar ik van hield. Maar niet alles ging zoals ik wilde, want het was nooit goed genoeg.
Mijn eetstoornis sloop er voorzichtig in totdat alles verpest, negatief en gevoelloos voelde. Ik maakte mijn leven kapot en moest in behandeling. De eerste maanden wilde ik niet, ik wilde alleen maar afvallen en richten op alles rondom eten en bewegen totdat ik klinisch opgenomen moest worden. Het ging niet meer. Ik gaf mij vrijwel bijna over en stapje voor stapje (ook vaak stapjes achteruit) ging ik mijzelf beter leren kennen, voelen en accepteren dat het niet meer kon als hoe ik bezig was.
Vechten tegen een eetstoornis, persoonlijkheidsstoornis of depressie en ga zo maar door is zwaar. In welke fase je zit maakt niet uit. Vechten tegen een probleem wat in je hoofd zit en soms niet zichtbaar is, is niet af te meten. Ik dacht dat het aankomen in gewicht vanaf ondergewicht altijd het zwaarste was, maar het blijven eten en op gewicht blijven is ook zwaar, dit gewicht gaan accepteren is ook zwaar, terug je leven op pakken en contacten aan gaan is ook zwaar en dan ook nog tegen je negatieve gedachtes over eten, jezelf, dingen die je doet ingaan is ook zwaar. Maar hoe meer je blijft proberen, hoe makkelijker het gaat worden en hoe sneller je dus weer voor een nieuwe uitdaging staat. Zo probeer ik het nu te bekijken.
Zelf heb ik nu een ontslag datum in de kliniek, nog 5 weken en mijn klinische behandeling stopt. Een periode waar ik heel heel veel van heb geleerd. Praten over jezelf, je gevoel en moeite. Ik had nooit verwacht dat ik kon praten over moeilijke privé zaken (geheimen die alleen in mijn hoofd rond spookten), dat ik bij iemand die ik niet kende kon huilen en dat dat gewoon geaccepteerd werd. Voor mij heeft mij dat enorm geholpen om te kunnen vechten tegen anorexia.
Toen ik diep in mijn eetstoornis zat kon of wilde ik niet voelen, mocht mijn verdriet er niet zijn en focuste ik mij alleen maar op mijn school, werk, sport en vooral mijn eetstoornis. Het was super eng om terug dingen echt te voelen en daarmee om te gaan, zeker als je je niet meer kan en mag richten op je eetstoornis of automutilatie. Iets wat bij mij speelde…
Maar heel deze periode is geweest. Ik ga het nu afronden. Wat heb ik deze periode onderschat. Ik zit in een groep waar nu veel nieuwe bij komen die in het begin staan van hun behandeling en dus nog erg gericht zijn op hun eetstoornis, maar dat wil ik niet meer. Ik wil gaan voor de toekomst, maar onbewust word ik toch getriggerd door anderen die nog veel bezig zijn met niet eten, compenseren enz. Ik moet het goede voorbeeld zijn, bij mij moet het goed gaan en ik mag absoluut niet laten merken dat het een keer minder met mij gaat, want ik ben degene die binnenkort weg gaat en terug gaat werken en thuis zichzelf overeind moet houden. Je gedachtes kun je niet zelf veranderen en je stemming ook niet, ook al wil ik het soms zo graag.
Ik kom mijzelf tegen en wil nu dus nog leren om toch moeilijkheden uit te blijven spreken en hulp te vragen om zo de laatste periode hier goed af te sluiten en sterker weg te gaan. Alleen red je het soms niet. Ik wil mij richten de laatste tijd, op hoe ga ik straks verder ga na mijn behandeling, hoe vaak heb ik nog gesprekken en individuele therapieën, wat zijn de afspraken over eten en gewicht en de rest van heel het riedeltje. Ik weet wel wat ik heel graag wil en dat is verder op mijn werk: een mooi melkveebedrijf in Zeeuws Vlaanderen, hier ligt mijn passie.
Een ding wat ik ook graag wilde was uit huis gaan, maar gezien mijn inkomsten die ik nu heb kan ik nog geen eigen huisje huren, wat is hier de oplossing voor: koop goedkoop een ouder model caravan en je knapt hem helemaal op. Ik heb een hele goede werkplek met een super goede werkgever die altijd voor mij klaar staat en dus ook toestemde dat ik de eerste periode mijn caravan in zijn tuin mag zetten. Toch een beetje uit huis maar ook weer op een veilige plek. Ik ga dus een spannende tijd te gemoed.
Meiden die hier uit de kliniek met ontslag zijn gegaan en waar ik nog contact mee heb begrijpen de dingen die ik vertel, waar ik nu moeite mee heb. Hierover praten en ervaringen uitwisselen helpt mij om met bepaalde dingen anders om te gaan. Waarschijnlijk zijn er genoeg meiden op Proud die hier ook tegen aan lopen. Leer juist nu te kiezen voor jezelf, hulp te vragen en te accepteren dat je nog niet helemaal klaar bent. Ook jij mag nog je mindere dagen hebben, dat is ook gewoon gezond.
Liefs,
Annemiek
Geef een reactie