Ik hield een hand vast
die was altijd zo koud
maar toch voelde die
elke keer opnieuw heel vertrouwd
Ik hield je hand vast
en trok je uit het dal
maar ik las het in je ogen
ik ben zo bang dat ik val
Ik wilde die hand voor altijd vasthouden
Ik wilde dat die altijd bij me bleef
maar op een moment liet ik je los
iets wat ik mezelf nooit vergeef
al wist ik dat ik je los moest laten
het was nu over en voorbij
maar het deed zo’n pijn
ik wilde je voor altijd aan mijn zij
die hand blijft nu voor altijd koud
daar diep onder de aarde
al ben je nog zo ver weg
je bent de persoon met de meeste waarde.
Dit gedicht gaat over mijn vriendin die anorexia had, en hier aan gestorven is. Zij was altijd mijn steun en toeverlaat hoe lastig zij het zelf ook had, en ook andersom. Ik was er ook altijd voor haar.
Liefs, Erin.
Geef een reactie