Jaren heb ik het gevoeld,
Een leegte die mij keer op keer overspoelt.
Pijn, verdriet en wanhoop,
Alles wat ik wilde was een afloop.
Weg van het zwart wat mijn leven had gevuld,
In mijn hoofd werd het al jarenlang gebruld.
Niets had nog kleur,
Geen zonneschijn, geen rozengeur.
Ik wilde alles doen om me maar goed te voelen,
Alle pijn probeerde ik weg te spoelen.
Ik verwondde mezelf,
Het ging haast vanzelf.
Maar ook dat werkte niet,
Er was nog steeds de leegte, het was een parasiet.
En toen ineens kwam jij in mijn leven,
De wolken verdwenen, het stopte met regenen.
Samen liepen wij dansend door het bos,
Wij hielden elkaar vast en lieten niet meer los.
Het ging heel snel,
Ik wilde gewichtloos zijn, zo voelde het wel.
Mijn lichaam werd zwakker en ik viel soms flauw,
Jij had de macht, dat gaf ik jou.
Je tilde me op en wilde me meenemen,
Ik liet het gebeuren, liet jou mijn leven overnemen.
Toen ik haast niet meer verder kon en jij mij bijna bij jouw eindbestemming had gekregen,
Waren het mijn naasten, die ingrepen.
Zij rukten jou van mij af,
Leidden mij weg van het graf,
Ik wilde niet en gaf gas terug,
Maar wat ik ook deed, zij waren te vlug.
Ik kreeg de hulp die ik nodig had,
Maar ik was jou niet zat.
Ik ging wel vooruit,
Jouw stem bleef luid.
Ik wilde bij jou blijven,
Zij wilden jou van mij af zien drijven.
Vertel het me, hoe kan ik zonder jou leven?
Wist ik dat toch maar even.
Er is geen einde, nu nog niet.
Maar zonder jou, is het er weer, het verdriet.
Ik moet leren mijn pijn te verzachten,
Zonder mijn leven te laten bemachtigen.
Dus laat mij zien, hoe ik mijn leven leiden moet,
Wie weet, komt het dan eindelijk goed.
Geef een reactie