Ik zie haar tegenover me staan
Ze lacht lief en is een beetje verlegen
Maar ze is zichzelf
En houdt van het leven
Langzaamaan zie ik haar veranderen
Ze wordt stiller en in zichzelf gekeerd
Ook steeds meer onzeker
Wat is het wat haar terroriseert?
Ik zie haar vechten tegen de gedachtes
Die haar proberen onderuit te halen
Ze staat niemand toe
Maar loopt zelf door diepe dalen
Ik zie dat ze het niet meer redt
En wil een hand uitreiken
Ze wil het zelf kunnen, er is immers toch niks aan de hand
Het enige wat ze kan is hulp ontwijken
Ik zie haar ten onder gaan
Ze heeft hulp nodig en moet het toestaan
Ze verdient het om zichzelf te kunnen zijn
En dat stomme ding te verslaan
Totdat ik besef dat ik in de spiegel kijk…
Geef een reactie