Ik weet niet of ik anorexia ofso heb, maar dit is mij overkomen, een stuk dan. Ik denk trouwens wel dat ik iets met eten heb, maar wat, dat is de vraag….

Ik zit in de klas. De juf zegt: ”Morgenmiddag lunchen we hier, met zijn allen, gezellig he!” Nee, helemaal niet gezellig juf, allemaal kcal, die ik daarna moet verbranden. Iedereen is heel enthousiast. ”Wat neem jij mee?” vraagt iemand aan me. (je moest allemaal wat meenemen) Ik zeg dat ik het nog niet weet. Natuurlijk weet ik dat niet, hoe zou ik dat moeten weten!

De volgende morgen. Heb toch maar een pak crackers in mijn tas gestopt. Ik kan toch niet met lege handen aankomen. De lunch zelf, was natuurlijk fantastisch (uhum, uhum). Ik heb om precies te zijn een half broodje kaas op, een klein stukje saucijcen broodje, een beker melk en wat stukjes komkommer op. Een vriendin vraagt aan me: ”Moet jij niet nog iets eten?” ”Nee,” antwoord ik, ”Ik heb al wat gegeten, een halfuurtje terug.” Pff, bijna betrapt.

Met dat warme weer van deze week, moet er natuurlijk gebarbequed worden, maar waarom nou precies moet ik 3 keer achter elkaar barbequen?? Eerst met mijn zus haar verjaardag, dan op school (afscheidsbarbeque) en dan alle restjes opmaken. Mmmm, lekker hoor!! En daarna kan ik niet eens sporten, of bewegen of iets! ‘Het lukt gewoon niet meer, ik kan het niet, slappeling’ denk ik. Waarom moet ik nou te dik zijn?

Later, in mijn bed, ga ik dan toch maar wat doen: ”Sit up, draai links, sit up, draai rechts, sit up, draai links, sit up, draai rechts…enz.” Na 80 keer vind ik het genoeg. Dan mijn benen en armen: ”Linkerbeen linkerarm, rechterbeen rechterarm, linkerbeen rechterarm, rechterbeen linkerarm, linkerbeen rechterbeen, linkerarm rechterarm…enz.” Ook hier, na 80 keer vind ik het klaar. Zou ik nu zijn afgevallen? Heel stil luister ik of ik mijn vader en moeder nog hoor. Niks, die liggen zeker ook al in bed. Nou, dan maar op naar de badkamer.

Voorzichtig, zonder geluid te maken, stap ik op de weegschaal. De cijfertjes lijken extra lang te wachten, alsof ze me willen pesten. Dan verschijnt het getal in beeld. Niks…helemaal niks ben ik afgevallen. Hoe kan dat nou? Waarom kan iedereen afvallen, maar ik niet! Eenmaal weer in bed, probeer ik te slapen.

Morgen strandsportdag, lekker sporten, maar wel in je bikini. Hoe moet ik dat nou overleven? Ik woel en woel, maar kom er niet uit. Uiteindelijk val ik in een onrustige slaap.

”JUUL, OPSTAAN, HET IS AL KWART VOOR ACHT!!” hoor ik al ik wakker wordt. Ohja, strandsportdag, ik denk er gelijk weer aan. Zou ik nu wel afvallen? Hoe zullen alle kinderen mij aankijken, als ze mij in bikini zien? Zouden ze me dik vinden? Natuurlijk, denk ik, ik ben ook veel te dik.

Aangekomen op het strand, gaan we meteen beginnen, je mag ook eerst je sportkleren aanhouden. Dat doe ik dan ook maar, dan heb je toch nog iets meer aan. We beginnen met strandspelletjes, een soort tennise, frisbee enz. Dat valt nog wel mee, maar ik val er ook niet van af, denk ik. Daarna echt tennis, je sportkleren kunnen nog steeds aanblijven, maar je mag ze natuurlijk uit doen. Ik kies uiteraard voor keuze nummer 1. Met yoga en volleybal kan het ook nog steeds, tot we gaan korren. (dat is met een heel lang, groot net door de zee trekken, om visjes en dingen te vangen) Ik wil best me kleren aanhouden, maar het gaat gewoon niet. Oke, vooruit dan maar, hopen op het beste. Eerste mijn broekje. Langzaam, Juul, dan valt het niet zo op. Oke, die is uit. Even wachten, en dat rustig mijn t-shirtje uit. Als alles uit is (behalve mijn bikini :P) voel ik me heel dik, en bloot. Ik heb het gevoel dat iedereen naar me kijkt. ”Nou, daar gaan we dan, pak allemaal een handvat vast!” zegt de vrouw die het begeleidt. Gelukkig gaat alles goed, ik moet zelfs wisselen (er waren niet genoeg handvatten). Ik sla snel mijn handdoek om me heen, dan lijk ik al minder dik. Fijn, ik heb het overleefd!

Nou het brandings-surfen nog. Ik leg mijn handdoek alvast klaar, dan kan ik hem zo meteen pakken, als ik uit de zee kom. In de zee valt het wel mee, dan ziet niemand me bijna, alleen mijn hoofd, maar eenmaal uit de zee… Ik ren naar mijn handdoek, maar hij ligt niet meer bij mijn tas. De meester zwaait ermee. ”Is die van jou?” vraagt hij, ”Hij was weg gewaaid.”

Hartelijk dank meester, nu heb ik dus de halve kust afgelopen, in bikini, en dan mijn handdoek bij de meester opgehaald, hij heeft me dus van dichtbij dik gezien, dan lijk je nog dikker. Nouja, ik heb de strandsportdag zo goed als overleefd.

Op dit moment ben ik heel erg bezig met eten, of beter gezegd, niet eten. Na elke maaltijd beweeg ik, al is het maar even met mijn hond lopen, en tussendoor ook gewoon.

Ik probeer tussendoortjes op school over te slaan enz. Ook probeer ik weleens mijn eten uit te braken, dat is me echter nog nooit gelukt. Of ik nu een eetstoornis heb, weet ik niet, maar ik weet wel dat ik er heel erg mee bezig ben, en bezig ben met (proberen) af te vallen.

Door Julia (13 jr)