Veilig op de bank
Vertrouwd, maar zo alleen
Ze hunkert naar geborgenheid
En armen om haar heen
Maar het huis uit gaan, dat kan ze niet
De drempel maakt haar veel te bang
Het regent dat het giet
En de straten zijn te lang
Ze baalt zo van zichzelf
En was nog liever dood
Dan dit bange kind van elf
Dat zich afsluit van haar hart, zo rood
Voor een man noch voor een vrouw
Ze warmt zich aan de kachel
Maar van binnen blijft de kou
Ze wil graag aangeraakt worden
Maar niet als een mooi mens
Ze kan alleen dat kind van elf zijn
Die getroost wordt in haar pijn
De warmte van een moeder, dat is haar wens
Ze kan het nu nog niet alleen
Dat ziet ze het aan de sneeen in haar been
Want dat was slechts haar uitweg
Voor haar zelfhaat, wanhoop en haar pech
Ze weet dat ze moet groeien
En ze wordt zo graag bemind
Maar de sex kan haar niet boeien
Dus dan maar weer dat kleine kind
Aankomen dat wil ze niet
Groeien niet te groot
En borsten? Niemand die ze ziet
Dik zijn is haar dood
Hoe kan ze nu toch verder gaan
Met haar verlangens en haar angst
Hoe komt ze weg uit dit bestaan
Eerlijk zijn, dat duurt het langst
Ze wil niet meer zo huilen
Maar nu kastelen kunnen bouwen
Met van die mooie witte zuilen
Zonder voedsel te verstouwen
Niet tegen haar gevoel te hoeven vechten
Maar er gewoon te kunnen zijn
Als een vrouw met al haar rechten
Met haar blijdschap en haar pijn.
(copyright proud2Bme)
Geef een reactie