Het leven is hard werd mij altijd verteld, maar het enige wat hard was was de vuist van mijn vader. Woede uiten op die manier is niet in de aard van de mens werd er altijd gezegd, echter heb ik dit anders ervaren. Mijn eerste ervaring die ik mij herinner was toen ik 3 jaar oud was. Ik weet niet waarom, maar ik kreeg billenkoek.
Ik ging naar de basischool was een goede basisschool leerling, ook lekker leergierig. In groep 5 werd de hand vaker gebruikt als ik iets deed wat ik niet mocht, Dit beschouwde ik echter als normaal. tot aan groep 8 heb ik de hand normaal gevonden. Ik ging nooit spelen bij vriendinnetjes omdat ik ze niet had. Ik werd gepest omdat ik verlegen was. Zo is mijn onzekerheid ook begonnen.
In de 1e klas VWO was ik blij, eindelijk van de basischool af! Maar ook daar ging het pesten door. De hand werd steeds meer gebruikt tot meerdere verschillende ziekenhuisbezoeken aan toe. Met de smoes ´van het paard gevallen´ is er al die jaren niets opgemerkt geweest. Ik reed graag paard, dat was mijn afleiding, heerlijk vond en vind ik dit nog steeds! Dit is mijn drijfveer in mijn leven geweest die tijd. ###
Ik kreeg in de gaten dat het niet normaal was wat mijn vader deed, dit kwam door een voorlichting over kindermishandeling. Sinds die tijd heb ik me heel erg verweerd. Werd boos op mijn vader, heb gezegd dat ik weg zou lopen als hij het nog een keer zou doen. Dit heb ik 1 keer geprobeerd en nooit weer.
Sinds de 1ste klas ging het bergafwaarts, ik begon minder te eten omdat ik me zo af kon sluiten voor de pijn. Het hielp en mijn ouders hebben me ook niet tegen gehouden ´wil je niet eten, dan niet dame´ werd er altijd gezegd. Tot ik toch wel weinig woog en dus behandeling kreeg, dit kreeg ik tot mijn 15de levensjaar.
In de jaren die volgden werd ik ouder en wist dat het moest stoppen. Dit deed en doet mij zo’n verschrikkelijk pijn. Al die jaren heb ik gedacht dat ik er alleen voor stond. Helemaal alleen op de wereld zonder liefde van mijn ouders.
Ik wilde dood, ik was depressief maar presteerde goed op school. Echter ben ik 1 jaar later naar een andere school gegaan omdat ik heel erg gepest werd. Door de nieuwe school werd ik nog onzekerder. Was ik wel goed genoeg? Nu begon ik met braken en laxeren. Hier voelde ik me veilig. Ik begon het slaan te accepteren, ik had het verdiend dacht ik. Ik had liever dat hij de hand gebruikte dan dat hij woorden zei.. deze woorden hebben mij ontzettend pijn gedaan ‘ik wou dat je nooit bestond’. Nu zul je denken dat meent hij niet.. maar hij meende het. Ik zag het in zijn ogen.
Ik was het leven zat, ik wilde dood, ik begon met automutilatie. Dat is wat ik verdiende. Ik verdiende die pijn en verdriet die ik jarenlang gevoeld heb. Ik wilde langzaam verdwijnen. In de leegte alleen gelaten worden.
Maar als redder in nood kwam daar mijn vriend en zijn ouders. Zij hebben zoveel voor mij betekend. Ik hou ontzettend veel van hem en woon nu 7 maand bij hem en zijn ouders in huis omdat ik uit huis ben. Ik was toen net 18 geworden.. Ik was al gewaarschuwd dat ik dan kon vertrekken.
Nu achteraf hoor ik van bekenden dat ze een vermoeden hadden dat er sprake was van mishandeling maar dit nooit durfden te uiten omdat wij zo’n gelukkig gezinnetje leken te zijn. Het doet mij goed dat mensen het weten en dat de vermoedens klopten. Ik neem het ze ook niet kwalijk dat ze niet aan de bel getrokken hebben.Ik weet ook niet wat ik gedaan zou moeten hebben
Ik ben nu heel blij dat ik weg ben, echter de rust is nog ver te zoeken. Ik zit namelijk in het examenjaar HAVO. Dit valt me erg zwaar zeker in combinatie met het niet kunnen verwerken van mijn ervaringen met de mishandeling. De eetstoornis neemt ook steeds meer de overhand. Het gekke is dat ik alleen mijn hondje heel erg mis. Ik mis mijn ouders niet, dat klinkt heel erg. maar nee, ik mis ze niet ik zit hier lekker op mijn plek. Ik krijg liefde die ik nog nooit gevoeld heb, het is zo moeilijk te accepteren allemaal.
Als laatste wil ik jullie nog vertellen dat als je in een dergelijke situatie zit, direct aan de bel te trekken!Niemand verdient dit, ook jij niet! Je kunt contact opnemen met Meldpunt kindermishandeling, Of je school bijvoorbeeld.
Ik kan nu zeggen: Ik was en ben niet overbodig, ik mag ook bestaan.
So I AM PROUD!
Geef een reactie