De verhalen op Proud2Bme raken me diep. Ik leef mee met de personen achter deze verhalen. Ik voel me verdrietig en het maakt me boos dat een eetstoornis, welke vorm dan ook, vele levens kapot maakt.
Het raakt me omdat ook ik jaren lang in de destructiviteit van een eetstoornis heb geleefd. Wat rond mijn twaalfde begon als een ‘onschuldige’ lijnpoging samen met een tante, eindigde tot de hel genaamd: eetstoornis.
Gedurende ruim 12 jaar leefde ik met chaos in mijn hoofd over eten en niet eten, gewicht, compensatie, lichaamsbeeld, perfectie, zelfdestructie, toekomst, angsten en volwassen worden. Nog steeds draag ik de gevolgen van binnen en buiten elke dag met me mee.
Nadat ik op twaalf jarige leeftijd vele kilo’s was afgevallen kon ik niet wachten om na de zomervakantie weer op school te verschijnen. Het zou een einde maken aan het onzekere pubermeisje dat ik was. Maar helaas… de harde cultuur van de middelbare school maakte ik met kilo’s niet minder zwaar. In tegendeel. Ik leek te verdwijnen in een eigen wereld die mij veiligheid moest bieden. Ik ontwikkelde een eetstoornis. Het begon met een strak eetschema waar ik me de hele dag aan moest houden. Aan het einde van de dag hield ik dit strakke regime niet meer vol en gaf ik toe aan eetbuien, deze hield ik stiekem op mijn kamer. Al mijn geld ging er aan op. De kasten thuis werden geplunderd en mijn broer kreeg de schuld. Dat was zo’n lekkere snoeper. Zijn imago als alleseter kwam mij zeer goed uit.
Maar van binnen deed het pijn, het schuldgevoel was enorm. Door de eetbuien kwam ik weer terug aan in gewicht. Het vasten overdag was niet meer voldoende. Op het internet ging ik op zoek naar methoden om het eten weer snel kwijt te raken. Zo ben ik begonnen met laxeren. Maandenlang laxeerde ik, het hielp wat, maar in mijn ogen niet voldoende. Nachtenlang ziek van de buikpijn en slapenloze nachten. Ik beloofde mezelf iedere ochtend om te stoppen, maar het ging niet meer. Omdat mijn frustratie en schuld over het naar binnen gewerkte eten zo groot was ging ik op een slechte dag boven de wc hangen en braakte alles uit. Ik voelde me verlost en vies tegelijk. Ondanks dat ik een hekel had aan het braken, raakte ik er een soort van verslaafd aan. Ik kon niet meer zonder, zelfs een appel moest eruit.
Op mijn zeventiende kwamen mijn ouders erachter doordat ze laxeerpillen vonden en boeken over afslanken. Ik heb eerst een tijdje geprobeerd om het samen met mijn ouders op te lossen, maar het ging niet. Vanaf die tijd begon de lange rit aan opnames, behandelingen en therapieën. Na de zoveelste behandeling vond ik mezelf een hopeloos geval, ik dacht dat ik nooit beter zou worden. Ik was te moe om te vechten tegen de gedachten in mijn hoofd. Naast het destructieve van de eetstoornis, beschadigde ik me ook op andere manieren. Om de haat naar mezelf en mijn lichaam niet te voelen sneed ik mezelf. Ik strafte mezelf ermee, ik was toch al walgelijk.
Het automutileren zorgde weer voor problemen tijdens de opnames en behandelingen. Het was gewoon NOT DONE en bij herhaaldelijk overtreden van de afspraken was het einde behandeling. Meerdere malen zijn behandelingen eerder gestopt in verband met automutilatie. Niemand leek te snappen dat dit onderdeel uitmaakte van mijn eetstoornis en dat ook dit probleem behandeld moest worden en niet bestraft.
In mijn huidige leven heb ik enorme spijt van de littekens die voorgoed op mijn lichaam staan. Ik ben drie keer geopereerd om het er enigszins beter uit te laten zien. Verdwijnen zullen ze nooit. Lange tijd heb ik me verschrikkelijk eenzaam gevoeld in mijn strijd, ik wilde verdwijnen. Ik kon het allemaal niet meer verdragen.
Doordat ik de eetbuien onder controle kreeg veranderde mijn eetstoornis in anorexia. Mijn gewicht daalde flink en de wil om aan te komen of te eten was er niet. Na ongeveer anderhalf jaar kwam ik weer opnieuw terecht in de vicieuze cirkel van eetbuien en compenseren. Op deze manier is het meerdere malen gegaan. Mijn gewicht heeft enorme sprongen gemaakt. Van overgewicht naar ondergewicht en weer terug.
Ik ben er nu van overtuigd dat een aantal opnames een averechts effect hebben gehad en dat deze de schade alleen maar groter hebben gemaakt. Ik wist niet wat goed voor me was, ik was leeg en op. Na het ingrijpende bericht dat een oud groepsgenootje van een kliniek zelfmoord had gepleegd leek er een soort knop om te gaan. In plaats van de vluchtstand veranderde mijn houding in de vechtstand. Twee weken later ging ik tegen advies in met ontslag in de kliniek waar ik destijds opgenomen was.
Diezelfde week schreef ik me in voor de opleiding Sociaal pedagogisch werk. Een maand later had ik een stageplaats. Opeens had ik mezelf midden in de maatschappij gezet. Waar ik al die jaren zo bang voor was, deed ik.
Negen maanden een fantastische stage gehad waar ik veel geleerd heb over mezelf en anderen. Waar ik succeservaringen op heb gedaan en mijn zelfvertrouwen gegroeid is. Na een jaar had ik mijn diploma op zak. Ik besloot om er nog een opleiding aan vast te knopen. Acht maanden later had ik mijn tweede diploma, woonbegeleider jeugdhulpverlening (SPW-4).
Ook tijdens deze opleiding heb ik stage gelopen. Het was een rijke ervaring. Ik heb veel mooie en bijzondere mensen ontmoet. Inmiddels heb ik een baan. Ik werk 36 uur en doe dit met heel veel plezier. Jarenlang heb ik mijn littekens als gevolg van zelfbeschadiging verborgen voor de buitenwereld. Vooral op mijn stage. Ik wil mezelf niet meer verstoppen. Ik heb nu eenmaal littekens, daar valt niets aan te veranderen.
Het was een moeilijke en grote stap, maar ik draag nu korte mouwen. Ook tijdens mijn werk! In het begin vertelde ik niet waar het werkelijk door kwam. “iets uit mijn verleden” was mijn antwoord op vragen. Naar mijn collega’s durf ik nu open te zijn, ze weten van mijn eetstoornisverleden.
Ik hoop dat ze dan ook beter snappen waar de littekens vandaan komen. Ik schaam me niet meer voor wat ik heb meegemaakt. Ik heb gemerkt dat wanneer ik mijn verleden, littekens en mezelf accepteer, dat anderen dat ook makkelijker doen.
Als ik terug denk aan de jaren die geweest zijn dan besef ik hoe ver ik gekomen ben. Ik ben mijn angsten volop aangegaan en ik heb ze overwonnen. Door te doen!
Natuurlijk zijn er dagen dat ik me even minder voel, dat is menselijk. Maar ik zal nooit meer terug willen naar waar ik vandaan kom. Mijn gewicht is nu 6 maanden stabiel, dat is een record. Ik zit weliswaar op het randje, maar het is een gezond gewicht en ik voel me er goed bij. Ik weet dat ik niet meer af moet vallen. Soms zweeft er wel een gedachten door mijn hoofd om toch die paar kilo onder mijn minimum te gaan, maar ik weet wat voor gevolgen dat heeft. Er staat veel te veel moois op het spel.
Eens in de twee weken ga ik nog naar een psychomotorisch therapeut, vooral om vast te houden wat ik heb bereikt en om trauma’s te verwerken. Het voelt als laatste stukje, iets dat ik moet doen om het volledig af te sluiten.
Ik leef, ik geniet en ik mag er zijn.
Een eetstoornis is een vreselijk nare ziekte die je leven kapot maakt. Tot mijn verdriet komt het nog veel te vaak voor. Misschien kan mijn verhaal een bijdrage leveren aan ieder die op dit moment midden in die zware strijd verkeert en het gevoel heeft dat het uitzichtloos is. Het is misschien moeilijk te geloven, maar je strijd wordt beloond. Je moet jezelf belonen door jezelf een kans te geven om het zelf te gaan ervaren.
Geef een reactie