Het is alweer een behoorlijke tijd geleden dat ik een eetstoornis had en inmiddels ben ik alweer heel wat jaren genezen. Mijn eetstoornis heb ik een plekje kunnen geven en het leven is doorgegaan. Toch blik ik door mijn werk voor Proud nog regelmatig terug op deze verdrietige periode. Soms komt het dan weer even dichtbij en voel ik echt hoe het destijds was. Soms staat het wat verder van me af, doordat ik ben veranderd en gegroeid. Dan kan ik me niet meer voorstellen dat ik ooit zo in de knoop zat met iets dat nu zo simpel lijkt. Toch was mijn eetstoornis niet eenvoudig en heb ik hard moeten vechten voor mijn herstel. In deze blog deel ik hoe ik nu naar mijn eetstoornis kijk en wat ik daarbij voel.
Mijn eetstoornis ligt al geruime tijd achter me en ik kan er steeds beter vanaf een afstandje naar kijken. Toen ik er middenin zat leek alles één grote chaos waar geen touw aan vast te knopen viel, maar met de tijd ben ik gaan zien wat mij toen motiveerde in mijn doen en laten. Wat ik deed en voelde kwam vaak voort uit angst en het onvermogen om met mijn emoties om te gaan. Als ik terugblik op mijn eetstoornis lijkt dit zo logisch, zo helder, maar destijds was het dat niet.
Ik maskeerde mijn gevoelens met zorgen over eten en zocht naar controle in lijnen en calorieën tellen. Ik was ongelukkig en probeerde hier grip op te krijgen. Alleen bracht rommelen met eten geen goed gevoel, maar een obsessie met eten die op dat moment moeilijk te doorgronden was. Wist ik toen maar, wat ik nu weet, denk ik weleens. Als ik terug in de tijd kon gaan om mezelf een hart onder de riem te steken, zou ik het beslist doen.
Als ik terugkijk op de nare tijd die ik heb meegemaakt, voel ik vooral compassie en medelijden. Ik vind het jammer voor mezelf dat ik destijds niet anders kon dan mezelf volledig op dat eten storten. Ik vind het naar dat ik blijkbaar zo in de knoop zat met mijn emoties en gedachten dat een eetstoornis de enige manier was om ermee om te gaan.
Toen ik herstellende was van mijn eetstoornis was ik een tijd lang best boos op mezelf. Ik nam het mezelf namelijk kwalijk dat ik het zo ver had laten komen en vond dat die hele eetstoornis maar verspilde tijd was geweest. Ik was niet alleen erg streng voor mezelf, maar gaf mezelf ook de schuld van mijn eetstoornis.
Natuurlijk ben ik uiteindelijk zelf degene geweest die een eetstoornis heeft ontwikkeld, maar ik deed het niet expres en ook niet bewust. Met de kennis die ik nu heb is het makkelijk om aan te wijzen waar ik de fout in ging, maar eigenlijk is dat niet eerlijk. Ik heb er nooit voor gekozen om een eetstoornis te krijgen en zelfs voor de momenten waarop ik verschrikkelijk dwars was en geen hulp wilde accepteren hoef ik mezelf niet te veroordelen. Ik handelde naar beste kunnen, maar was te ziek om te zien wat ik daadwerkelijk nodig had.
Soms vraag ik mezelf wel eens af wat was geweest als ik nooit een eetstoornis had gekregen, maar dat is eigenlijk zinloos. Het verleden ga ik namelijk niet meer kunnen veranderen en daarom zijn dergelijke vragen niet eerlijk naar mezelf toe. Als ik mijn eetstoornis had kunnen voorkomen, had ik dat wel gedaan immers, maar het lag niet zo simpel. Hiernaast ben ik ontzettend blij met het leven dat ik nu heb. Ik had nooit verwacht te staan waar ik nu sta. Mezelf afvragen ‘wat had kunnen zijn’ doet hier aan af en dat voelt niet goed. Ik wil namelijk geen ander leven, maar precies deze en ik weet niet zeker of ik hier ook was gekomen zonder eetstoornis. Mijn eetstoornis ligt in het verleden, maar is wel deel van wie ik ben.
Wat geweest is, is geweest, maar hoe ik tegen mijn eetstoornis aankijk is nog altijd een keuze. Om het verleden los te laten heb ik moeten accepteren dat ik het niet meer kan veranderen. Gevoelens van spijt helpen me niet vooruit en daarom kies er ervoor om mezelf te vergeven. Ik heb immers nog een heel leven voor me.
♥
Geef een reactie