Hoe kan God nou van mij houden…?

Ik ben Marinke en dit is mijn verhaal… zoals iedereen uit mijn klas ging ik na de basisschool naar het VMBO. Ik ging KBL met leerwegondersteuning doen op het Greydanus college in Hardenberg. De eerste 2 jaar heb ik het daar erg naar mijn zin gehad, ik zat in een klein klasje met 11 leerlingen.

In het 3e jaar begon de ellende. Ik kwam in een al bestaande klas samen met een vriendin van mij. Die vriendin kwam al uit Hardenberg en kende al wel wat mensen uit de klas. Ik werd in die klas niet opgenomen; ik was denk ik anders, ik paste mij niet aan, aan hun gedrag e.d.
In de klas heerste geen prettige sfeer, ik heb me er nooit veilig gevoeld. Ik ging met al hoe meer tegenzin naar school toe.

De avond voor kerst in 2004 kreeg ik opeens hele erge buikpijn, eerst dachten mijn ouders aan een blindedarmontsteking maar de pijn zakte na een tijdje weer af. In de kerstvakantie zijn we er wel mee naar de huisarts geweest maar die dacht in eerste instantie niets bijzonders. Ik kreeg na die eerste buikpijnaanval steeds weer zo’n aanval. Ik ging hier rekening mee eten met eten, zo van ‘als ik dit eet dan krijg ik buikpijn, dus eet ik dat maar niet meer’. Ook was de vriendin waarmee ik naar klas 3 ging aan het lijnen en ik ging met haar mee doen, mijn vriendin at vrijwel niets meer en ik vond dit doodeng. Zij viel af en ik niet, maar dat vond ik in eerste instantie niet zo erg.

Maar doordat ik dus eten wegliet uit angst voor de buikpijn, viel ik ineens wel af. Doordat ik me in de klas ook niet op mijn gemak voelde en ook niet veel vrienden had kwam ik in een neerwaartse spiraal terecht. Het was rond de voorjaarsvakantie dat mijn broer Gerald tegen mijn moeder zei dat ik wel erg mager aan het worden was. Daarna is mijn moeder alleen naar de huisarts geweest voor een gesprek, hij zag gelukkig de ernst van de situatie in en toen ben ik doorgestuurd naar de kinderarts, dokter Fagel. Bij dokter Fagel heb ik veel onderzoeken gehad, deze waren niet allemaal even leuk. Toen was het dus wachten op de uitslagen, waaruit bleek dat ik lichamelijk helemaal gezond was.

Ik ben toen weer met dokter Fagel gaan praten mijn ouders waren daar ook bij. Geestelijk zat het niet helemaal goed kwam uit het gesprek naar voren. Ik viel af, en ook al zei ze dat ik absoluut niet meer mocht afvallen, ik kreeg het voor elkaar dat wel te doen. Ze dacht dat ik een eetstoornis had en ze verwees ons door naar Eleos, een gereformeerde jeugdzorg. Ik heb eerst ambulante gesprekken met een psychiater gehad, zij confronteerde mij met het feit dat ik toch echt een eetstoornis had. Op zich wist ik dit al wel, maar het was wel echt schrikken.

Zij raadde mij aan om in dagbehandeling te gaan omdat ik het met ambulante gesprekken niet zou redden. Weer een klap in je gezicht, was het echt zo erg? Ik was er wel blij mee dat ik niet meer naar mijn oude klas terug hoefde want daar zag ik als een berg tegenop.

Eerst moest nog gekeken worden of ik wel in aanmerking kwam voor de dagbehandeling. Gelukkig kon dat. Bij de deeltijd kon ik vrij snel terecht, in september 2005 ben ik er begonnen. Deeltijd behandeling houdt in dat je s’ochtends school hebt en s’middags therapie. Iedere dag had ik een andere therapie. Je zit in een groep met ong. 8 mensen. Daarvan was ik de enige met een eetstoornis, wat niet heel makkelijk was; je stuit op veel onbegrip.

Ook zat ik in mijn examenklas, maar ik had een grote wilskracht om wel te slagen. Mijn toetsen kreeg ik vanuit het Greydanus college en de rest heb ik op eigen houtje gedaan. Ik heb het in die tijd erg moeilijk gehad, je wordt met veel dingen van jezelf geconfronteerd, maar het is wel goed geweest. Ik heb anorexia gehad, en daar heb ik keihard geknokt, en met de groep goed kunnen praten. En de therapieën waren goed!

Toen ik een tijdje in dagbehandeling zat, kwam de vraag of ik het beste daar kon blijven met mijn eetstoornis, of dat ik meer gebaad was bij gespecialiseerde hulp voor eetstoornissen. Dit wou ik zelf niet daarom moest ik ervoor zorgen dat ik niet meer ondergewicht kreeg,  anders moest ik er wel weg en opgenomen worden. Dit is gelukkig niet gebeurd.

In die tijd hebben we ook gezinsgesprekken gehad, daarin werd besproken hoe ik thuis geholpen kon worden en of de thuissituatie ook veranderd kon worden. Mijn ouders hebben ook ouderbegeleiding gehad, daar leerden ze hoe ze mij het beste konden begeleiden. Ik ben dus wel geslaagd voor mijn examen als beste van de klas. Dit komt doordat ik een grote wilskracht heb. Het heeft echter ook met mijn perfectionisme te maken, iets wat ook terugkomt mijn anorexia.

Ik heb in die tijd veel vragen gehad, vragen als: ‘waarom overkomt mij dit?’ Ik ben ook kwaad geweest, ook op God, maar uiteindelijk heb ik wel gemerkt dat Hij mij heeft bijgestaan en heeft geholpen in die tijd. Ik heb in die tijd veel geleerd bij Eleos, ik heb nu weer meer contacten en ben ook opener!

Toen begon mijn studie onderwijsassistente. Het 1e jaar was een top klas! Echt wat een heerlijke veilige sfeer. Met mijn eetstoornis ging het goed. Ik at wel, en deed ook echt mijn best, hield me netjes aan het dieet dat ik van de kinderarts had! Later in het jaar werd het wel moeilijker, maar ik deed het wel! Dat jaar kreeg ik ook mijn vriendinnen groep, zij waren al bij elkaar, en ik heb me er tussen weten te voegen! Nog elke dag ben ik blij dat ik daarmee doorgezet heb!

De zomer kwam, en lange vakantie, en ik ging weer meer knoeien met mijn eten en liet dingen weg! De vakantie was voorbij en het 2e jaar onderwijsassistente begon, een nieuwe klas, gewoon gezellig! Wel begon ik meer en meer te knoeien met mijn eten. Ik at overdag steeds minder, nam maar heel weinig eten mee naar school en deed daar de hele dag mee.

Maar dit hield ik niet de hele dag vol, en mijn eetbuien begonnen. ‘S avonds at ik alles wat los en vast zat. Met als gevolg dat ik aankwam, en dat wou ik juist niet, ik wou afvallen.. dat lukte me niet…
Daardoor ben ik begonnen met braken en laxeren en het werd steeds maar erger en erger.
Ik viel niet af, maar mijn gewicht bleef stabieler.

Het 3e jaar onderwijsassistente kwam en ik was kapot, een jaar lang geknoei en geheimhouding in mijn eentje. Niemand die wat doorhad, mijn masker was groot.. elke keer na een eetbui het voornemen, dit is de laatste keer, ik doe het nooit weer…elke keer weer die teleurstelling in mezelf, want het lukte niet..

Als eerst heb ik het aan een vriendin van mij verteld, en daarna aan al mijn vriendinnen, in de vorm van een brief die ik hen voorlas. Deze brief heb ik ook aan mijn psycholoog gegeven en aan mijn kinderarts. De kinderarts constateerde dat ik boulimia had. Alsof anorexia nog niet genoeg was geweest, kreeg ik mijn tweede eetstoornis.

De kinderarts gaf mij het advies naar de diëtiste te gaan, zij was gespecialiseerd in eetstoornissen. Met haar heb ik een afspraak gemaakt, een schat van een vrouw, en met haar ging ik verder in mijn strijd! Drie hulptroepen paraat, en mijn ouders wisten redelijk veel, ik heb hen meegenomen naar de kinderarts, onder het mom, dat de kinderarts afscheid van ze wou nemen, toen heb ik hen het een en ander verteld hoe de vork in de steel zat. Ik kon ze niet alles vertellen. Ze zijn erg bezorgd, en zonder dat ze het door hebben werkten ze me soms erg tegen..

Eind van onderwijsassistente, diploma gehaald, met mij ging het op en af. Eten was een ramp, en eetbuien bleven aanhouden, maar ik had mezelf wel zover om overdag gewoon maaltijden te eten. Mijn diëtiste gaf me het advies om, om de 2 á 3 uur iets te eten. Dat hielp langzaamaan; mijn snaaidrang werd minder. De avonden bleven moeilijk…ik ga zorgen en in de keuken begint mijn eetbui meestal..
Steeds beetje bij beetje ging het beter!

De vakantie begon, ik stond ingeschreven bij de PABO, mijn vervolgopleiding!
Daar begonnen we aan! Moeilijk, pittig, twijfels! Stress, en ja hoor, effect op mijn eetstoornis, de PABO was het niet, en ik ben gestopt!
Ik twijfelde veel, en met mezelf ging het keihard berg afwaarts, en ik wou niet waar ik zolang voor geknokt had te bereiken, zo weer verliezen.
Met de PABO gestopt, en aan de slag met mezelf. Ik heb me aangemeld bij ZIEZO, dat is een zelfhulp groep, dat begeleid wordt door mensen die ook een eetstoornis hebben gehad!
Het is heftig, het is moeilijk, en mijn strijd is nog niet gestreden…

God? Ja hij is er…maar ik voel me zó schuldig.. Ik haat mijn lijf…ik haat wat ik ermee doe… want ja ik ben toch zeker zelf degene die het doet? Hoe kan God nou van mij houden…?

Ik wil beter worden, ik ben nog niet klaar hier!

De Les van de Vlinder

“Op een dag, verscheen er een kleine opening in een cocon.
Een man zat uren te kijken hoe de vlinder zijn lijf door de kleine opening probeerde te worstelen.”

Op een gegeven moment leek het of de vlinder geen vooruitgang meer boekte.
Het leek of hij niet verder kon dan hij gekomen was.

De man besloot de vlinder te helpen: hij pakte een schaar en opende de cocon.
De vlinder kwam er nu een stuk gemakkelijker uit.

Maar de vlinder had een verweerd lijf.
Hij was klein, met verschrompelde vleugels.

De man bleef kijken want hij verwachtte dat de vleugels zich elk moment zouden openen en groter en steviger zouden worden zodat ze het lijf konden dragen.

Er gebeurde niets !
Integendeel, de vlinder leefde zijn leven al strompelend. Hij kon zich slecht bewegen met zijn verweerde en verschrompelde vleugels. Hij heeft nooit kunnen vliegen.

De man was vol liefde en goede bedoelingen, maar begreep niet dat de kleine opening in de cocon en de worsteling van de vlinder om er uit te komen, de natuurlijke weg was om vocht vanuit het lijf in de vleugels te persen, zodat hij gereed zou zijn om te vliegen zodra hij de cocon had verlaten.

Soms, zijn worstelingen precies wat we nodig hebben in het leven.
Als we ons leven zouden leven zonder obstakels zouden we kreupel raken.

We zouden niet zo sterk zijn als we zouden moeten zijn.

We zouden nooit kunnen vliegen.

Ik vroeg om Kracht, en ontving moeilijkheden om me sterk te maken.

Ik vroeg om Wijsheid en ik kreeg problemen om op te lossen.

Ik vroeg om Voorspoed…
En ik kreeg de hersenen, het verstand, om te kunnen werken.

Ik vroeg om Moed…..
En ik kreeg obstakels om te overwinnen.

Ik vroeg om Liefde…
En ik kreeg mensen op mijn weg met problemen, die ik kon helpen.
Ik vroeg om Gunsten…
En ik ontving kansen.

“Ik kreeg NIETS wat ik wilde… Maar ik ontving ALLES “wat ik nodig had.”