Hoe schrijf je een motiverend stuk? Ik kan beginnen over het feit dat iedereen het waard is. En iedereen is mooi. (Dit klopt ook wel, hoor.) Maar ik weet wat voor reactie ik hierop krijg. Het wekt een slijmerige kettingreactie op. Ben ik het echt waard? Nee, ik ben niet mooi, kijk naar dat stuk vet. O, wat lief dat je dat zegt, Lotta! Ik zal proberen meer te eten. En vervolgens lukt het weer maanden niet.
Het is maar net waar je voor kiest.
Wil je graag ziek blijven? Oké, dat is goed. Ik zal je niks laten eten. Ik zal je kotsend achterlaten in de wc en de pillen voor je klaarleggen. Nu voel ik de storm van reacties al op me afkomen: Lotta, dit is echt te bot! En om eerlijk te zijn, het kan me geen fuck schelen.
Wil je beter worden? Ik help graag. Maar jij moet de stappen zetten. Ik pak geen been vast en zet de stap voor jou. Waarom ik denk het recht te hebben dit uit te spreken? Omdat ik geen haar beter ben. Ikzelf heb op de walgelijkste manieren om aandacht gevraagd.
Begrijp me niet verkeerd. Ik weet hoe lastig het is om een eetstoornis te hebben. Ik weet hoe hard je moet vechten om erboven op te komen. Maar het wordt wel steeds gekker. Sinds wanneer is het stoer om opgenomen te worden? Of zelf te vragen om sondevoeding? Om nutridrink te nemen? Het begint te lijken op een kinky vorm van aandacht vragen, in de vorm van een ‘eetstoornis’.
Nu kunnen we beginnen over onze jeugd, want mama was niet lief. En die man die deed geen leuke dingen. En dat geeft ons dus een vrijbrief om onverantwoord met eten om te gaan.
Uhm, nee. Dit geeft jou de vrijbrief om verschrikkelijk hard te vechten! Want jij weet hoe erg sommige dingen kunnen zijn. Jij weet hoe rot je je kunt voelen. Natuurlijk kies je niet voor een eetstoornis. En het zou flauw zijn om te zeggen dat we het de eerste maanden accepteren en we je daarna laten vallen. Maar je kent jezelf. Je weet precies welke stappen je zet. Je bent niet opeens de definitie van goed en slecht kwijt! Eten is goed. Niks eten is slecht.
Hoe diep ik ook in mijn eetstoornis zat, ik zag geen meisje van 3000 kilo voor me. Of zegt dit dat ik geen eetstoornis had? Ik zag best de botten uitsteken. Ik zag best de wallen onder mijn ogen. Maar ik vond dat er nog meer af kon. Ik wist best dat ik mezelf niet meer kon vergelijken met meiden die een gewoon gewicht hadden. Alleen het slecht eten, had zo’n verslavend effect, dat ik elke keer de kracht vond om door te gaan.
Op dit moment ben ik eerlijk. Ik durf vragen te beantwoorden. Ik durf terug te denken.
Hoe eerlijk ben jij?
X Lotta
Geef een reactie