Het wegdek onder me daalt, ik voel de spanning in mijn spieren, de wind suist langs mijn oren, en mijn blik focust zich op de bocht die steeds sneller dichterbij komt. Tussen de verbeten en geconcentreerde blikken door, is de lach van mijn gezicht af te lezen. Ik geniet van elke meter op de racefiets, berg op en berg af, wind mee en ja zelfs wind tegen. Ik geniet van de wereld om me heen. De groene weilanden, de schapen die te pas en te onpas het fietspad oversteken en de bloeiende bloemen. Ik geniet van de zon die het vredige tafereel verlicht.
Sport is een machtig wapen in de strijd met de eetstoornis. Lange tijd was dit wapen in de handen van mijn eetstoornis. Fietsen was teruggebracht tot een manier om calorieën te verbranden, om af te vallen en het cijfertje op de weegschaal nog meer naar beneden te brengen. Ik had er geen plezier in, en de glimlach op mijn gezicht had plaatsgemaakt voor een holle, lege blik in mijn ogen die enkel kijkt naar het aantal kilometers dat nog gereden moet worden tot ik genoeg calorieën verbrand had. Mijn eetstoornis greep de macht over iets wat ik ooit zo leuk had gevonden. Ik was mijn grootte passie kwijtgeraakt en met mijn passie was ik ook een stuk van wie ik ben kwijt.
Lange tijd ging dit zo door, hoe meer kilometers ik fietste hoe meer ik het plezier erin kwijtraakte. Tot er voor mij besloten werd dat de racefiets in de schuur gezet werd tot ik weer beter was. Ik was gefrustreerd en boos, mijn hobby werd van me afgepakt. Nu jaren later besef ik me dat op dat moment ze mijn hobby niet hebben afgepakt maar juist hebben teruggegeven. Het wapen ‘sport‘ wat zo machtig was in de handen van de eetstoornis dat ik mezelf ermee kapot gemaakt heb is nu weer in mijn eigen handen. Sport gebruik ik niet langer voor de eetstoornis maar ertegen.
Op de fiets heeft de eetstoornis geen macht over me. Op de fiets voel ik energie en kracht vanuit mijn lichaam. De energie die ik middenin in mijn eetstoornis miste. Dan wil ik niet langer afvallen want ik weet dat elke kilo die ik afval me verder weg brengt van wie ik ben. Op de fiets is de machtige stem van de eetstoornis die ooit mijn lichaam bekritiseerde gekrompen tot onhoorbaar gefluister. Ik ben nu dankbaar voor elk deel van mijn lichaam.
De benen die door mijn eetstoornis bestempeld werden als dik en lelijk zijn nu de motor van mijn plezier. Ik hoef me even niet te bewijzen, niet tegenover anderen en ook niet tegenover mezelf. Alle energie die ik eerder nodig had om mijn maskers op te houden, om te kunnen dealen met alle gedachtes en gevoelens kan ik nu steken in het mezelf letterlijk vooruit helpen.
Met een korte ruk aan het stuur wijst mijn voorwiel de weg. De weg die ik in het leven vaak maar moeilijk kan vinden. Op de fiets ben ik wie ik echt ben, en zou ik niemand anders willen zijn.
♥
Geef een reactie