Voor als je een eetbui hebt gehad

Je ligt op bed, want opstaan lukt niet. Het is alsof iemand de stekker uit je lichaam getrokken heeft. Je ogen zijn zwaar en je voelt je misselijk. Alles in je voelt teveel. Maar tegelijk voel je ook niet veel meer, voor even.

Net was er die eetbui

Net was er die eetbui. Misschien ging het snel. Misschien duurde hij lang. Misschien zat je vol spanning. Misschien was het alsof je nergens meer over nadacht, en alles op de automatische piloot gebeurde. Misschien heb je overgegeven. Misschien heb je laxeermiddelen gepakt. Of gezworen dat je morgen de hele dag niks mag eten. Misschien ben je gaan wandelen tot je benen niet meer wilden. Alles om het gevoel na de eetbui kwijt te raken.

Maar nu ben je hier. In het moment na die eetbui. En dat moment voelt zwaar. Je bent misselijk. Je buik doet pijn. Je bent moe maar gespannen tegelijk. Je weet niet meer waar je het moet zoeken. Het is een soort onrust in je hele lijf, maar ook een soort leegte. Je wil slapen of eigenlijk wil je verdwijnen. Je wil niets voelen, je wil dat het even stopt.

Maar je hoofd begint alweer met praten

Waarom deed je dit? Waarom kon je het niet tegenhouden? Waarom wéér? Waarom ben je zo? Je hoort jezelf dingen denken die je eigenlijk nooit tegen een ander zou zeggen. Je bent streng voor jezelf. Je schaamt je. Je voelt je mislukt. Je bent teleurgesteld in jezelf. Of je voelt niks. Alleen dat je kapot bent.

Misschien voel je je ook vies. Je hebt het gevoel dat het een aanslag was op je lichaam. Dat je iets hebt gedaan wat fout is. Iets wat niet mag. En tegelijk weet je ook dat het opluchtte. Maar toch, je voelt je niet opgelucht. En je weet misschien dat wat je net deed niet de oplossing was. Maar je wist op dat moment gewoon niet wat je anders kon doen.

Misschien probeer je jezelf nu te overtuigen dat je morgen alles “goed gaat maken”. Niks eten. Alles eruit sporten. Of gewoon doen alsof het niet is gebeurd. Sterk zijn. Doorzetten. Jezelf bewijzen dat je het kan. Maar eerlijk, dat helpt niet. Dat houdt alleen de vicieuze cirkel in stand. Neem het aan van iemand die jaren in dit patroon vastzat.

Maar nu is de eetbui voorbij

En zit je met een lichaam dat moe is. Een hoofd dat vol zit. En een gevoel van falen. Misschien denk je ook wel dat je dit aan niemand kan vertellen. Dat niemand het zou begrijpen want niemand kan het aan je zien. Van buiten lijkt het alsof het goed met je gaat. Je bent vandaag gewoon gaan werken. Je hebt mensen gesproken, en gelachen. En toch lig je nu hier met dit gevoel. Dat dubbele gevoel is zwaar. Alsof je de enige bent die zich zo voelt. Alsof je zwak bent.

Maar jij bent niet zwak

Wat er net gebeurde, komt ergens vandaan. Je doet dit niet omdat je zwak bent. Niet omdat je aandacht wil. Niet omdat je faalt. Je doet dit omdat je je slecht voelt, of omdat iets te veel is, of omdat iets te lang genegeerd is. En op dat moment weet je gewoon niet meer wat je moet. Je grijpt naar iets wat je kent. Naar iets wat je hoofd als oplossing is gaan zien. Je probeert je emoties te reguleren, maar je weet gewoon nog niet hoe en zonder jezelf kwijt te raken. En dat is niet jouw schuld. Dat is iets wat je nog aan het leren bent.

Het zegt ook niets over jou als mens. Je bent geen probleem. Je faalt niet. Je bent iemand die vecht tegen iets moeilijks. Tegen een echte eetstoornis. Je probeert jezelf te helpen, op de manier die je kent. Misschien weet je diep vanbinnen dat dit niet echt helpt. Het verdooft je, het haalt even de druk eraf. Maar het lost niks op.

Je hoeft jezelf niet te haten

Je hoeft jezelf niet te haten omdat je doet wat je altijd hebt gedaan. Je mag herkennen dat je het doet, en iets anders willen, maar weten dat je nog bezig bent met herstel. Herstel betekent namelijk niet dat alles perfect gaat. Herstel begint met het herkennen. Met blijven doorzetten. Met het anders willen. Met proberen te begrijpen waarom je doet wat je doet, zonder jezelf te veroordelen daarvoor. En ja, dat is eng. En het gaat misschien niet zo snel als je zou willen. En soms voelt het alsof je elke dag opnieuw begint. Maar dat is precies wat herstel is.

Misschien lukt het vandaag niet om het anders te doen. Maar misschien lukt het wel om iets liever voor jezelf te zijn na een eetbui. Om niet te compenseren. Om even rust te nemen en jezelf niet te haten. Want je doet je best, en je komt er echt!

Je bent niet je eetstoornis. Je bent niet je terugval. Je bent niet je schuld of je schaamte. Je bent geliefd!

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.