Geen hulp na zelfmoord

Je doet een poging tot zelfmoord, komt in het ziekenhuis terecht of bij de huisartsenpost en hierna gebeurt er niets. Je krijgt geen hulp van de huisarts of een psychiater en zit de volgende dag alweer thuis met diezelfde depressieve stemming en wanhoopsgedachtes. Uit recent Belgisch onderzoek van de Socialistische Mutualiteit (verzekering) blijkt dat meer dan 25 procent van de mensen die een zelfmoordpoging hebben ondernomen drie maanden na dit voorval nog geen contact hebben gehad met hun huisarts of een psychiater.

Helaas blijkt ook dat mensen die eerder een poging hebben gedaan tot zelfmoord een groter risico lopen om dit nogmaals te ondernemen. Goede hulp en ondersteuning na zo’n poging is dus juist heel belangrijk. In 2012 overleden er in Belgie 2.203 mensen door zelfdoding.

vmmaplayer={videoUrl:’http://flvpd.vtm.be/videocms/nieuws/2015/09/06/201509061318221010034065084005056B7305C0000003192B00000D0F015117.mp4′,width:600,height:350,id:’157357′,title:’Video: 1 op 4 niet begeleid na zelfmoordpoging ‘,imageUrl:’http://static1.nieuws.vtm.be/sites/nieuws.vtm.be/files/styles/vmmaplayer_big/public/videocms/image/2015/09/1f90b48a14651e2324e4d97bab5d4a54.jpg?itok=0FYl6jOp’,url:’http://nieuws.vtm.be/binnenland/157357-1-op-4-niet-begeleid-na-zelfmoordpoging’,program:’vtmnieuws’};

Bekijk meer video’s van vtmnieuws op nieuws.vtm.be

“De resultaten zijn onrustwekkend. Zelfdoding, maar ook pogingen tot zelfdoding zijn een belangrijk en omvangrijk, maar ook een onderbelicht probleem”, aldus Paul Callewaert, algemeen secretaris van de Socialistische Mutualiteit.

Voor het onderzoek werd er gekeken naar 4.063 mensen die een of meerdere pogingen tot zelfmoord ondernamen in 2011, 2012 en 2013 en in het ziekenhuis werden opgenomen. Uit dit onderzoek bleek o.a. dat vrouwen de helft meer pogingen tot zelfmoord ondernemen dan mannen. Daarnaast bleek dat de opvolging van mensen die een poging tot zelfmoord hadden ondernomen, verre van optimaal was.

“Als we het contact met de huisarts en psychiater tezamen beschouwen, blijkt dat 15 procent van de leden met een poging tot zelfdoding geen contact heeft gehad met een huisarts of psychiater, noch voordien noch nadien. 27 procent heeft na de poging tot zelfdoding de eerste 3 maanden geen enkel contact gehad met een huisarts of psychiater”, aldus Paul Callewaert, algemeen secretaris van de Socialistische Mutualiteit.

In Nederland kan je als je zelfmoord gedachtes hebt terecht bij 113online.nl en jouw huisarts of andere hulpverleners waarbij je reeds bekend bent.

Bron: HLN.be

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

32 reacties op “Geen hulp na zelfmoord”

  1. Wil ook eind van de wereld.

  2. @Daniqueh Wat naar dat je hierover nadenkt en dat het zo slecht met je gaat. Probeer hier hulp voor te zoeken, dat is heel belangrijk. Je kunt hiervoor in ieder geval terecht bij de website 113online.nl – ook is het goed om hierover te praten in je omgeving. Onthoud dat jouw problemen tijdelijk zijn, ze gaan voorbij, ook al voelt dat nu misschien niet zo. Heel veel sterkte.

  3. Ik heb meerdere pogingen gedaan en hen nog steeds geen goede hulp en mn gedachtes worden nu ook alleen maar erger. Ik heb geen idee hoe lang ik dit nog vol ga houden.

  4. Wat ben ik blij dat ik bij een super goed team zit van psychologen en psychiaters. Toen ik een poging had gedaan hebben ze me meteen volop geholpen en met me gepraat. Nog steeds nu een paar maanden zijn ze er super goed voor me. Ik mag dan blijkbaar van geluk spreken.
    Tis helaas niet vanzelfsprekend. 🙁

  5. @team proud 2 beme. ..

    Zo tijdelijk is het helaas niet…. heb er al meer dan 10 jaar last van, ben sinds een paar maanden in behandeling en nu nemen ze me eindelijk serieus….#datwerdtijdook. ..

  6. Het is helaas waar. 2 weken geleden een zelfmoordpoging gedaan in de kliniek, helaas gevonden. Daarna 5 dagen ziekenhuis waarvan 3 op ic.
    Na de ziekenhuisopname voelde ik een enorme teleurstelling in mezelf. Ik had alles zo goed voorbereid 🙁
    Tijd voor extra hulp is er niet. Daardoor voel ik me alleen en niet geholpen.

  7. weet je en wat ook belangrijk is dat personeel op de eerste hulp of afdelingen ook opgeleid worden om mensen die een poging normaal te behandeling.
    Heb vaak genoeg meegemaakt dat je wordt gezien als een aandacht trekker, in plaats van dat je ziek bent.

  8. Dat klopt Yla. Er is er maar 1 geweest die tijd voor me nam en met me praatte.

  9. En wat nou als de persoon in kwestie geen hulp wil. Zich minderwaardig voelt, zich niks waard voelt en uiteindelijk aan de medicijnen gaat, dit niet wil en een poging tot zelfmoord al lukt…
    Dit schrijnende verhaal gaat over een goede bekende van mij.
    Die vrouw was 43 jaar en liet 2 kleine kinderen achter.
    Iedereen die er ooit aan denkt om er een einde aan te maken: ZOEK HULP, voor het te laat is en je meer verdriet achter laat dan je lief is…

  10. Ja, suicidaliteit is helaqs een ernstig hardnekkig probleem.

  11. Ik ken de gedachtes wel. Goede begeleiding lijkt me inderdaad belangrijk.

  12. Herken dit, is ook in Nederland niet ongewoon dat je binnen een paar dagen (of dezelfde dag!) weer alleen thuis zit. Ook al geef je aan dat het nauwelijks beter gaat.

    Wat ik me herinner is dat iemand na een zelfmoordpoging twaalf keer zo vaak uiteindelijk ook door zelfmoord overlijd als gemiddeld…

  13. Door mijn TS werd juist alle hulp stop gezet, de hulp die ik juist zo hard nodig had.

  14. Ik heb het idee…dat nederland zo gewoon de overbevolking terug brengt. …en ze laten het ons zelf doen…hoeven ze zelf geen handen aan vuil te maken. Mijn therapeuten zijn de aller beste en liefste en die hebben afgelopen jaar meerdere malen een crisisopname voor mij te regelen. Maar ggz weigert. Paaz weigert. Omdat ze zeggen geen geld te krijgen voor mij. En dat de behandeling dan over moet naar hen. Mijn zorgverzekeraar zegt dat dit onzin is. En opname gezien mijn problematiek zeker wel gewoon geregeld kan worden. En dat de ggZ en paaz wel geld krijgen.

    Dus voel me zeaar onbelangrijk..te lastig te veel.. en mislukt…en verdien dus geen opname. Om bij te mogen komen van de dagelijkse hel van overleven van mijn leven wat geen leven is. Maar een grote strijd.

    Als ik mijn 2 behandelaren niet had. En niet vertrouwde. Weet ik zeker dat ik er niet meer was geweest. Moet alleen nu afscheid nemen van hen. Om naar andere behandeling te gaan. Maar dat doet zoveel pijn dat alles zinloos hopeloos… en voel me machteloos wanhopig verloren… een klein meisje schreeuwend huilend..van pijn angst en verdriet. Getroost willen worden veilig zijn… iemand die van mij houd.

    Maar noooiit komt dat

  15. Met de nu ex van mijn beste vriendin ook. Zelfmoordpoging gedaan, en in het ziekenhuis nam niemand haar serieus. Kreeg ook gewoon een vork en mes met het eten. Dat mes.. Nu is ze er niet meer.
    Ik hoop dat de ziekenhuiswereld wakker wordt en het serieuzer gaat nemen.

  16. Ik woon beschermd en heb daar al meerdere pogingen gedaan. Maar er word weinig over gepraat en gedaan.

    Ze vinden dat je tijdig aan de bel mort trekken als het niet goed gaat. Maar dit blijf moeilijk

  17. Stom genoeg heb ik meerdere pogingen gedaan. Eén keer tijdens een opname, in de ziekenhuisperiode die volgde op de poging werd me geen hulp geboden; er werd wel gezegd dat het team van de kliniek verantwoordelijk was, en toen ik terug op de kliniek kwam, was er ruimte om te praten. Ik heb me in de ziekenhuisperiode echter afschuwelijk gevoeld, niemand met wie ik in gesprek kon; daarbij lag ik op de afdeling Orthopedie, ooit zo zout gegeten?
    De andere keren werd me vanuit het ziekenhuis hulp geboden en is er een goede overdracht geweest naar mijn behandelaar. Dat dat zo bijzonder is, dat wist ik niet…

  18. Zelf een hele lieve vriend verloren erdoor, wat mij vreemd genoeg hard gemaakt heeft. Hij was als een dagboek en we waren alles voor elkaar. Hij had inderdaad het punt dat hij geen hulp meer kreeg. Ik mis hem nog steeds elke dag. Maar wat hij me heeft nagelaten in zijn brief, kan ik zelf eindelijk steeds meer zien! I was perfect to him.

  19. Heel herkenbaar. Meerdere pogingen gedaan maar er kwam geen hulp. Hebben na mijn 3e poging moeten smeken om hulp en nog steeds is er vrij weinig

  20. Heel herkenbaar inderdaad.
    Na vele pogingen en vorige week maandag heel boos worden op de hulpverlening ben ik nu eindelijk voor behandeling opgenomen. Op dit moment schiet ik nog heen en weer tussen ‘blij met hulp’ en nog steeds dezelfde gedachten van wanhoop en niet meer verder kunnen of willen. Het is jammer dat ik in zeer korte tijd zoveel pogingen heb ondernomen, maar ik denk dat als ik eerder geholpen was zoals nu, het niet zover had hoeven komen….

  21. Er was geen plek op de afdeling waar ik hoorde te zijn opgenomen in het ziekenhuis. Ik was uit het raam gesprongen en had een gebroken nek. Ik werd er ronduit rot behandeld, zo van eigen schuld dikke bult, op die afdeling lagen hele zieke mensen. En ik, ik wilde niet meer leven….. Ze negeerden me bijna volledig op de afdeling, de verpleger liet me mezelf wassen terwijl ik amper kon bewegen, en maakte grapjes dat er allemaal zand en takjes in mijn bed lagen, van de bosjes waar ik terecht was gekomen. Hij zei ook dat mijn gezicht er niet echt “jofel” uit zag, toen ik thuis was zag ik in de spiegel wat hij bedoelde, blauw oog, overal schrammen, kapotte lip, afgebroken tand, dat had ik al gevoeld in de ambulance toen ik even bij was gekomen. Ik voelde me vreselijk ellendig, wilde met niemand praten alleen maar naar huis…….. Ik begrijp het best ergens, dokters willen mensen beter maken en redden, mensen die vechten in het ziekenhuis om niet te sterven. Wie dacht ik dan wel niet wie ik was…….

  22. @Nicole: Zodra een instelling weet dat je plannen hebt trekken ze zich compleet terug (niet allemaal maar een behoorlijk aantal)…ze willen immer niet bekend staan als instelling met zoveel zm..dus wat doen ze….ze laten eerder iemand met lichte problematiek opnemen, immers daar kunnen ze succes mee boeken en goede rapportcijfers mee krijgen.

  23. @Sindy klopt wel. Ben een tijd terug daarop ook afgewezen voor een behandeling. Ze gaven het wel niet toe natuurlijk en verzonnen een hoop andere reden, maar mijn huidige behandelaar zegt dat ze hier wel ervaring mee heeft. Dat ze meer mensen die daar naar toe zijn verwezen hebben afgewezen, omdat ze suïcidale neigingen vertoonden. Dat schrok ze namelijk af volgens haar.

  24. jeetje, vind het heel raar dat er weer van alles geplaatst mag worden (hoeveel pogingen, precieze details over de poging) en een ander moment moet je eerst door een keuring heen.
    Ook op het forum, het ene moment mag je alles in details plaatsen, volgende moment plaats je iets netjes maar wel vanuit een dissociatie en dan wordt alles verwijderd.
    Jammer dat hier niet goed mee omgegaan wordt om de veiligheid van zo’n site met kwetsbare mensen te waarborgen.

  25. volgens mij krijg je in nederland wel standaard een psychiater te zien voor je het ziekenhuis verlaat.

  26. Naar dat dat op dit moment op deze manier verloopt…

    @Star*
    Ik ben het eens met je berichtje, ik vind ook de eerste reactie niet zo gepast: een blogreactie is niet de manier om hulp te zoeken of paniek de wereld in te dragen. Hoe hoog het ook allemaal zit. Verder inderdaad reageren op een blog en je ervaringen delen vind ik prima en dat is ook gewoon oké, maar dat is iets anders dan een heel hoe en wat.

    En dat wat betreft een psychiater zien vóor je het ziekenhuis klopt, maar het is heel makkelijk om jezelf daaruit te praten. Ook als je niet belooft jezelf niks aan te doen. Daarnaast is het maar de vraag in welke mate je jezelf kan inschatten daarin en daarover eerlijk kunt en wilt zijn. Wat er nadat contact met die psychiater en het ziekenhuisontslag gebeurt is vaak wel de vraag…

  27. ja natuurlijk kan je je eruit praten, maar als je echt wilt kun je dat ook als je meerdere gesprekken krijgt bij een psychiater. Zeker als je gewend bent je al lange tijd goed voor te doen. Ik denk wel dat ze andere hulp moeten aanbieden en serieus samen kijken hoe verder zodat je wel die kans hebt en weet dat dit er is. Of dat idd een (gesloten) opname beter is.

  28. maar maakte uit dit artikel op dat dit in belgie slechter geregeld is?

  29. hoe hypocriet,
    als ik tegen me psycholoog vertel dat ik aan de dood denk en dat elke week vertel is het normaal.
    en als ik dan zeg dat ik het ga doen is het in een keer een probleem.
    sorry hoor maar ik heb het toch echt wel aan gekondigd

  30. jep na 1 nacht op de intensive care volgende dag gewoon weer naar huis en twee dagen daarna gewoon weer naar school….

  31. Ik ben een moeder van een volwassen dochter ,die al 30 jaar worstelt met het leven
    Al meerdere malen zelfmoord pogingen gedaan
    Meerdere keren opgenomen ,nu is ze weer opgenomen maar mag daar helaas maar 5 dagen zijn, terwijl ze zelf langer wil blijven ivm haar veiligheid
    Wat kan ik doen ??? HELP

  32. Dat je alleen zit na een poging is een MEGA fout juist dan moet je vrienden bij je zijn als ze echte vrienden zijn. Ook hulpverlening en een arts zouden er op moeten springen al worden zij hun bed uitgebeld. De eerste dagen zijn het moeilijkst. Maar ach we weten hoe die sociale maatschappij eruit ziet en wat we er van kunnen verwachten. Nakko je wordt alleen geboren (met mams uiteraard) en je gaat echt alleen dood.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *