Monica is 47 jaar jong en heeft twee dochters: Sharon is de oudste en Naomi, zij is 2,5 jaar jonger.

Een interview met een moeder van…

Wanneer kwam u er voor het eerst achter dat er iets niet goed ging met het eetgedrag van Sharon?
Voor het eerst in de zomervakantie 2006 in Frankrijk. Dan leef je 2 (of meer) weken bij elkaar en dan vallen die dingen meer op dan thuis. Ik merkte toen dat ze wat moeilijk deed af en toe over het eten. Die periodes van weinig eten en normaal eten wisselden elkaar toen nog steeds af.

Wat heeft u toen gedaan?
In eerste instantie dacht ik dat ze gewoon bezig was met lijnen, om iets af te vallen. Dat vond ik in het begin nog niet zo’n probleem. Ik heb zelfs op een gegeven moment een boek gekocht met slanke recepten voor kinderen en tieners. Ik dacht toen “als ze dan wil lijnen, dan wel gezond.”

Hoe bent u er met haar over gaan praten? Wat zou u andere ouders aanraden?
We zijn er met haar over gaan praten na de zomer van 2007. Want toen ging het echt niet goed meer. Ze was toen niet meer gewoon aan het lijnen, maar stopte langzamerhand met eten. We hebben een goed moment afgewacht om het gesprek erover aan te gaan en dat was goed. Ze had zelf ook door dat het niet goed ging.

Wat kan ik anderen aanraden? Praten! Laat merken dat je weet dat er een probleem is, pas dan kun je hulp gaan zoeken. Sharon liep er al zolang mee rond, in haar eentje, en ik had het idee dat het voor haar ook een opluchting was dat wij het wisten en dat ze er over kon praten.

Hoe heeft u samen met Sharon hulp gezocht?
We zijn eerst naar de huisarts gegaan, met z’n drieën, de vader van Sharon, ik en Sharon. De huisarts heeft toen een doorverwijzing naar het Riagg geregeld. Dat duurde lang, veel te lang, voordat ze daar terecht kon. Vanuit het Riagg hebben ze Sharon weer doorverwezen naar een psychiater van het Sophia kinderziekenhuis. Deze arts is gespecialiseerd in eetstoornissen.

Heeft u zelf ook steun?
Nee, ik heb zelf geen steun. Ik praat er wel over met collega’s, en dat is wel fijn. Toen Sharon opgenomen was in de Adolescenten-kliniek van het ErasmusMC werden we wel heel erg betrokken bij alles. Om de week was er een gezinsgesprek. Naomi was daarbij ook welkom.

Ik zou als moeder alles doen om mijn kind aan het eten te krijgen. Wat is volgens u de beste methode?
Je kunt er niets aan doen! Ik had het ook het liefste naar binnen gepropt. Maar dat heeft geen enkel nut. Wat denk je wat er gebeurt als je iemand met anorexia dwingt om iets te eten wat ze niet wil? Dan gaat vervolgens de dagen erna nog meer ‘de rem erop’ en dan ben je eigenlijk nog verder van huis. Degene met de anorexia moet het echt zelf doen. Het enige wat je kunt doen is steeds maar weer laten merken dat je van ze houdt, dat je ze wilt steunen, dat je wilt helpen als dat kan.

Wat was/ is voor u het meest zwaar aan het feit dat uw kind een eetstoornis heeft?
Het machteloze toezien hoe je kind kapot gaat, afzwakt, ziek is en doodongelukkig. En je staat erbij, je kijkt ernaar, en je kunt niets doen.

Kunt u ook een bijzonder moment noemen uit de afgelopen jaren dat uw dochter met haar eetstoornis vocht?
Jemig de pemig. Moet ik ook nog even over nadenken. Ik kan wel wat emotionele momenten herinneren, maar dat is eigenlijk wel erg persoonlijk. Maar er zijn hele moeilijke momenten, die je nooit meer vergeet, maar toch ook wel hele mooie fijne momenten.

Hoe denkt u over de huidige eetstoornis hulpverlening?
De hulp die Sharon heeft gehad vond ik wel goed. In het Erasmus werd Sharon ook snel opgenomen toen dat nodig was. Elders hadden we minder goede ervaringen. Daar duurde het allemaal veel te lang.

Wat zou er volgens u beter kunnen aan de hulpverlening?
Wachttijden inkorten! Sharon wilde eigenlijk niet in de Adolescentenkliniek opgenomen worden de tweede keer, maar de wachttijd bij de andere kliniek was zó lang. En dat hoor je soms van andere meisjes ook.

Heeft u het idee dat uw dochter ook door mode en media extra beinvloed is?
Nee. Net zomin dat een foto van iemand in een zwarte trui ervoor zorgt dat iemand depressief wordt. Als die aanleg in de persoon zit lopen ze het risico dat het zich gaat ontwikkelen. En dan heb je pech (zoals de arts van Sharon dat altijd zei).

Hoe denkt u als moeder over pro-ana websites?
Die vind ik zo triest! Ik heb er wel eens een kijkje op genomen, om te zien wat het nu precies was. Die meisjes (meestal meisjes) die elkaar gek zitten te maken, die de meest absurde tips doorgeven om af te vallen, die foto’s van graatmagere meisjes idealiseren. Echt heel erg.

Zijn er tips die u aan andere ouders zou kunnen geven?
Praat erover. Zoek hulp. Steun ze. Hou van ze. Maar ga niet mee met de anorexia. Ik moet steeds opletten dat ik niet teveel van Sharon laat afhangen wat er gegeten wordt bijv. Voor je er erg in hebt staat bepaalt degene met de anorexia wat er in de boodschappenwagen komt en wat er gekookt wordt (en vervolgens staan ze zelf altijd in de keuken, ze kunnen vaak heerlijk koken….voor een ander).

Zijn er bepaalde signalen waarop ouders kunnen letten?
Ik denk dat het heel moeilijk is om in een beginfase een eetstoornis te ontdekken. Alles wordt een beetje stiekem gedaan. En het vermageren wordt verstopt onder wijde kleding. Maar op een gegeven moment ga je wel zien dat je kind niet gelukkig is. Al lachen ze misschien wel, de ogen zijn triest. Ga zo snel mogelijk hulp zoeken.