De positieve verhalen over de Adolescentenkliniek kunnen mij vaak boos maken. Niet vanwege het feit dat het bij anderen wel goed gaat. Nee, dat vind ik alleen maar fijn voor hen. Het punt is echter, het zorgt ervoor dat de Adolescentenkliniek op deze wijze nooit iets zal veranderen aan hun werkwijze. En laat die werkwijze er nu net één zijn die, mijns inziens, niet deugt.
De eerste keer dat ik werd opgenomen in de Adolescentenkliniek was in november 2006. Dat was voor mij meteen een heel nare ervaring. Ik was een meisje van dertien, bijna veertien en door mijn, toen zes jaar durende eetstoornis, was ik erg afhankelijk van mijn ouders.
We hadden als eerst een opnamegesprek. Daarna kreeg ik mijn sonde. Overigens was ik één van de laatste opnames die werd opgenomen en volledig sondevoeding kreeg. De programma’s zijn intussen veranderd, maar daar later meer over. Vrijwel meteen daarna moesten mijn ouders de afdeling verlaten. Huilend zwaaide ik ze uit. Iets wat ik daarna nooit meer gedaan heb, het voelde te opgesloten voor mij.
De eerste weken waren een hel. Ik was geen voedsel meer gewend en opeens kreeg ik vijf tot zes keer per dag ‘eten’ naar binnen. Regelmatig heb ik het dreigement dat ze de rechter zouden bellen, gehoord. Wanneer ik geen sondevoeding wilde, mocht ik ook niet met mijn ouders bellen. Wanneer ik niet vrijwillig mee zou lopen, zouden mijn ouders niet meer op bezoek mogen komen, etc. Een straf – beloonsysteem. Dat zou prima kunnen werken, de manier waarop het in deze kliniek werd uitgevoerd bij mij, kan mijns inziens niet. Wanneer ik helemaal in paniek was door het volle gevoel, werd er naar me gesnauwd dat ik stil moest zitten en me niet zo moest aanstellen.
Na vier maanden op de Werf (de gesloten afdeling) doorgebracht te hebben, mocht ik door naar de open afdeling, de Loods. Tussen de twee opnames mocht ik tien dagen naar huis. In die tien dagen viel ik ongeveer de helft af van hetgeen ik in die vier maanden kliniek was aangekomen. Ik was nog geen weekend thuis geweest. Hoe konden ze van me verwachten dat tien dagen goed zouden gaan?
De drie maanden die volgden op de Loods waren niet nuttig, maar hebben er wel aan bijgedragen dat ik met een iets hoger gewicht naar huis ging. Overigens was het wegen niet de sterkste kant van de Adolescentenkliniek. Voor het wegen dronk ik liters water en ook met kleding kon ik veel doen.
Zo gebeurde het dus dat ik vijf kilo lichter met ontslag ging dan iedereen dacht.
Ik werd doorverwezen naar de Vaart (deeltijdbehandeling), om de overgang van ruim zeven maanden klinisch naar huis, minder groot te maken. Helaas duurde de Vaart maar twee weken, de zomerstop begon immers. Na twee weken zonder hulp, zat ik in een crisis. Vele gesprekken volgden en ik werd zes weken na mijn ontslag weer opgenomen. Een weekje Werf, om even bij te tanken en mijn eetritme weer op gang te brengen.
Na die week ging ik eetgestoorder weg dan ik erin ging. Vele trucjes geleerd en nog dwangmatiger met eten dan ik al was. Thuis ging ik op dezelfde voet verder. Na twee weken begon de deeltijd weer. Wederom had ik mijn gewichtseis niet gehaald. Er volgden weer twee weken om het te halen en daarna een time-out. Halverwege oktober had ik mijn ontslaggesprek. En denk maar niet dat ik deze had omdat het zo goed ging. Ik moest verplicht weg. Ik mocht terugkomen voor een nieuwe intake, de eis van een bepaald gewicht bleef echter staan. Daar zat ik toen al ruim vijf kilo onder.
Er moesten andere opties gezocht worden. Dat waren er, buiten de Vaart om, drie. Elders verder, er werd ons aangeraden de gezinsbehandeling in Smilde te gaan doen. Achteraf blij dat we die nooit gedaan hebben, wat een verhalen. De tweede optie was om ambulant verder te gaan en te kijken waar dat uit zou komen. Ze gaven me hoogstens twee maanden, dan zou ik aan de sonde in het ziekenhuis belanden. De derde optie was een nieuwe opname bij hun. Dit keer meteen de Loods.
Ik besloot voor de Loods te gaan. Ik was er eerder geweest, ik kende de mensen en het programma was vernieuwd. Misschien zou het dit keer aanslaan.
Helaas, dit was ijdele hoop. Na anderhalve maand gewacht te hebben op een plekje, kreeg ik te horen dat ik te licht was voor de Loods. Ik zou minimaal een kilo aan moeten komen. Mijn opnamedatum werd geprikt, maar mijn gewicht zou de doorslag geven. Op 6 december moest ik daar wegen. Met wat smokkelwerk kwam ik binnen. De volgende ochtend was mijn gewicht een stuk lager. Ook hier kon ik me gemakkelijk uitpraten.
Vier maanden later ging ik met ontslag, ook dit keer niet omdat het zo goed ging. Mijn ontslagdatum stond immers gepland en ik moest dus maar weg. Hoe ik het thuis zou redden, dat moest ik zelf maar bedenken. Hoe vaak ik ook aangaf dat het ik het niet zou redden, er werd niet naar me geluisterd. Ik kreeg na mijn ontslag van de Loods nog 6 weken Vaart aangeboden. Daarna moest ik zelf verder.
Al met al ben ik totaal niet tevreden over de Adolescentenkliniek. Ik vind dat ze niet professioneel werken. Het feit dat ze zichzelf gespecialiseerd in eetstoornissen noemen, vind ik een kwalijke zaak. Rintveld, de Ursula, dat zijn gespecialiseerde klinieken. De Adolescentenkliniek van het Erasmus MC / Sophia Kinderziekenhuis, kun je, mijns inziens, totaal niet gespecialiseerd noemen. De therapieën gaan totaal niet in op de eetstoornis. Er is één therapie waarin je kunt werken aan je lichaamsbeleving. Tenminste, dat doet de naam vermoeden. Het tegendeel bleek waar te zijn. Negen van de tien keer waren het spelletjes die we deden.
Echte behandeling voor mijn eetstoornis heb ik daar dan ook niet kunnen volgen. Ik heb twee jaar lang met de verkeerde diagnoses rondgelopen. Bij Rintveld vonden ze het zeer vreemd dat ik de diagnose eetstoornis NAO en disfunctionele dysfagie gekregen had. Die twee stoornissen konden zij namelijk totaal niet ontdekken bij me.
Ik ben er dan ook echt heilig van overtuigd dat er veel vervelende situaties verkomen hadden kunnen worden. De Adolescentenkliniek heeft bij mij veel fouten gemaakt. Te veel fouten.
Fotografie: Saar
Geef een reactie