Ik was heel erg blij dat ik op deze site voor het eerst het kopje God en eetstoornissen tegenkwam. Eindelijk iets over het hebben van een eetstoornis in combinatie met geloof! De verhalen die er stonden vond ik heel bijzonder en soms ook bemoedigend.
Mijn eetstoornis is denk ik een gevolg geweest van de complexe psychische situatie en de depressie waar ik in zit, die ook weer een gevolg zou kunnen zijn van mijn geloofsopvoeding.
Ik ben opgegroeid in een zeer streng christelijk milieu met sterk sektarische trekken (afgezonderd van de wereld, geen enkele kerk was goed genoeg). ###
Geloven dat God bestond was een vanzelfsprekendheid, maar een persoonlijke relatie hebben met God juist niet. Wat dat voor invloed heeft gehad op mijn geloofsontwikkeling is een lang en niet terzake doend verhaal. Toch ben ik nu overtuigd christen en geloof met heel mijn hart in Jezus Christus, de Zoon van de Levende God.
Ik ben aangesloten bij een hervormde (PKN)gemeente, die inhoudelijk een vrij traditionele boodschap heeft, maar uiterlijk kan er heel veel en is het heel erg mogelijk om jezelf te zijn, zowel in de liturgische uitvoering van de dienst als in hoe je eruit ziet als in hoe er met elkaar wordt omgegaan. Ik ben pas gedoopt en heb belijdenis van mijn geloof afgelegd, een heel bijzonder moment.
Toen ik heel diep in mijn ES zat, was ik ook heel veel bezig met hoe ik me kon verantwoorden naar God toe. Ik verwaarloos (on?)bewust het lichaam wat ik van Hem heb gekregen, vind mijn lichaam niet mooi, ben niet tevreden met mezelf… is dat niet een vreselijke belediging voor God, een ongelofelijk afwijzen van Hem?
Anderzijds had ik juist enorm veel steun aan mijn geloof en kreeg ik soms ook heel duidelijke beloften, hoorde ik bijv. in een Opwekkingslied de woorden ‘Ik ben de Heer Die jou geneest’ en kon dat op dat moment ook echt geloven en vertrouwen. Ik was tijdelijk in een pastoraal centrum voor een time out. Daar hadden we op een dag een Bijbelstudie over Elia (voor degenen die een Bijbel hebben: 1 Koningen 19).
Elia was op een kwade dag op de vlucht voor de koningin. Na alles wat hij al had meegemaakt, trok hij het nu niet langer meer en ging zwaar depressief onder een struik liggen. Hij wilde niet meer leven, hij had genoeg van alles. Toen kwam er een engel van God. Ik dacht dat ik wel kon raden wat die ging zeggen: “Stel je niet aan jij, God is toch machtig! Kom op, hoe durf je zo tegen Hem te doen?” Nee dus, niets van dat alles…. het eerste wat de engel zei was: “Sta op, eet wat, want anders zou
de reis te zwaar voor je zijn!” TSJING….. Nooit was deze tekst zo bij me binnengekomen! Niets anders hoefde Elia te doen dan eten, slapen, daarna opnieuw eten en slapen. Vervolgens mocht hij drie (drie!) keer zijn beklag doen bij God over hoe wanhopig en moe hij was en hoe moeilijk hij het had. Geen enkele keer werd hem verweten dat hij niet genoeg geloof had of dat hij nou maar eens moest ophouden met zeuren. Pas nadat hij lichamelijk op krachten was gekomen, gaf God hem een nieuwe taak en versterkte zijn geloof.
Die Bijbelstudie heeft voor mij wel wat veranderd. Dat God eten zo belangrijk vindt voor je welzijn dat Hij het Zelf adviseert, was nooit zo tot me doorgedrongen. Helaas was het niet zoals in het sprookje ‘…en ik leefde nog lang en gelukkig’. Maar wel stimuleerde het me om door te gaan, me zo goed mogelijk aan de adviezen van mijn therapeut te houden. Ik zal niet zeggen dat ik volledig genezen ben nu, want helaas is het nog elke dag een gevecht. Maar de gedachte dat God graag wil dat ik eet omdat het belangrijk voor me is, helpt me vaak wel.
Dat je een eetstoornis krijgt is niet je eigen schuld. Het is ook niet Gods schuld. Het is een gevolg van de gebrokenheid van deze wereld, begonnen bij Adam en Eva in het paradijs, waarmee we allemaal vanaf onze geboorte belast zijn (maar Godzijdank door Zijn ongelofelijke redding niet in hoeven te blijven!). Het is ook niet zo, dat als je maar gelooft, het ‘vanzelf’ wel overgaat. Of dat het over zou gaan als je maar meer/beter zou geloven.
Daarom zou ik tegen iedereen die worstelt met dilemma’s rondom God en een eetstoornis, willen zeggen: geef niet op, blijf vertrouwen. Ik denk dat Hij een eetstoornis net zo goed als een ziekte ziet als een depressie, kanker, griep, alcoholverslaving of longontsteking. Je eigen betrokkenheid bij het één of het ander is natuurlijk verschillend, maar niemand kiest er uiteindelijk zelf voor om lichamelijk of geestelijk (of allebei) ziek te worden. En last but not least: Hij is machtig om te genezen en krachtig om je te dragen!
Liefs, Marthe
Geef een reactie