Is een eetstoornis een op zichzelf staande ziekte of is het eigenlijk enkel een symptoom van andere, onderliggende problemen, een uitingsvorm? Deze vraag werd ons een tijd geleden bij een bijeenkomst gesteld. Een interessante vraag, ookal weet ik rationeel dat een eetstoornis een op zichzelf staande psychische ziekte is. Waarom twijfel ik dan toch?
Toen ik een eetstoornis ontwikkelde was ik me volledig bewust van waar ik mee bezig was. Ik wist dat ik rommelde met eten en koos hier zelf voor. Dit rommelen met eten kwam echter niet vanuit het niets, het was een gevolg van andere problemen. Ik voelde me anders, ik voelde me eenzaam, minderwaardig en negatief over mezelf. Kwam de eetstoornis voort uit deze problemen of zijn deze problemen onderdeel van de ziekte? Een moeilijke vraag die ik niet zo zou kunnen beantwoorden.
Ikzelf heb mijn eetstoornis nooit ervaren als een psychische stoornis. Misschien omdat ik mijzelf niet serieus genoeg durfde te nemen, misschien omdat ik het idee was dat het enkel een symptoom was voor allerlei dieperliggende problemen. In eerste instantie gebruikte ik mijn slechte eten ook als uitingsvorm voor hoe ik mij voelde. Ook hierin kan je je afvragen of ik het rommelen met eten gebruikte of dat dit een onderdeel is van de ziekte?
De meeste mensen met een eetstoornis hebben een aantal gemeenchappelijke kenmerken: Ze zijn perfectionistisch, hebben een negatief zelfbeeld en voelen zich onzeker. Zijn deze eigenschappen onderdeel van de stoornis of zijn de problemen met eten enkel een symptoom, gevolg van deze eigenschappen? Niet iedereen met deze eigenschappen ontwikkelt immers een eetstoornis.
Zelf denk ik dat het een beetje van beiden is. Rond mijn 16de gebruikte ik het rommelen met eten als manier om te vluchten voor gevoelens en problemen. Had ik toen ingegrepen en goede steun en hulp gehad, dan had het zich waarschijnlijk niet ontwikkeld tot een stoornis. Het waren toen enkel symptomen voor mijn problemen. Wellicht omdat ik een biologische kwetsbaarheid met me meedroeg en het lijnen een trigger was hiervoor heeft het zich ontwikkeld tot een stoornis. Door de jaren heen hebben die symptomen zich bij mij ontwikkeld tot een eetstoornis. Natuurlijk stond dit nog sterk in verband met allerlei onderliggende problemen, want zonder die problemen zou het zich niet hebben ontwikkeld tot een echte eetstoornis.
Dat het op dat moment niet enkel meer een symptoom, een uitingsvorm was kan ik denk ik opmaken uit het feit dat ik er niet meer mee kon stoppen. Het gedrag had zich ontwikkeld tot een soort ingewikkelde verslaving. Allerlei eetgestoorde gedachtes hielden dit gedrag in stand. Wilde ik kunnen werken aan de onderliggende problemen, dan moest ik eerst zieke patronen van de eetstoornis doorbreken. Net als bij een verslaving kan je niet werken aan de problemen als je tegelijkertijd blijft grijpen naar het middel.
Om te vechten tegen mijn eetstoornis was het dus niet enkel nodig om te werken aan onderliggende problemen, maar ook aan de gedragingen die aan de oppervlakte lagen: ongezond eten, eetbuien, compenseren etc. Belangrijk was wel dat aan beiden voldoende aandacht werd besteed en niet enkel aan het eten. Toen dit laatste korte tijd wel gebeurde slaagde de therapie ook niet.
Een eetstoornis is niet enkel een symptoom, uitingsvorm voor onderliggende problemen. Het is een combinatie aan symptomen waaraan o.a. diverse problemen ten grondslag liggen. Om van je eetstoornis te kunnen genezen is het van belang dat je aan beiden werkt.
Wat denk jij: Is een eetstoornis enkel een uitingsvorm of is het een pychische stoornis?
Geef een reactie