Geen regen dat tikt op de ruiten,
geen vogeltjes die vrolijk fluiten,
eventjes is het overal rustig en stil,
behalve in mijn hoofd,
daar is steeds die chaos en dat geschreeuw.
Waarom is het zo moeilijk zelf je leven uit te kiezen,
een leven waarin je jezelf niet zomaar kunt verliezen.
waarom zie ik niet hoe fout dit is, en wat ik door dit gedoe,
allemaal van het echte leven mis?
Waarom voelt alles wat ik doe zo goed,
ik vraag me af waarom dit zo moet.
Soms wou ik dat ik kon vliegen,
dan vloog ik naar een land,
waar je niet steeds hoeft te liegen.
Een wereld waarin ik mijn eigen weg kan gaan,
een wereld waar eetstoornissen niet bestaan.
Je wordt geboren in een leven vol kleuren,
niet wetend wat er allemaal nog gaat gebeuren.
Je volgt een pad,
tot je valt,
steeds dieper zak je weg,
je zakt steeds verder in het zwarte gat.
Langzaam beginnen de kleuren te verdwijnen,
steeds vaker vergeet de zon te schijnen.
Langzaam komt dat stemmetje in je hoofd,
ze zou me helpen,
is wat ze me had beloofd.
Aan het begin voelde het allemaal goed en zo fijn,
maar lanzamerhand deed ze me steeds meer pijn.
Langzaam begin je alles en iedereen te verliezen,
dus ga je steeds meer voor dat stemmetje kiezen.
Ze krijgt steeds meer macht bij alles wat je doet,
waarom bepaald zij hoe ik leven moet?
Vaak momenten dat ik niet meer weet wie ik nou ben,
steeds vaker het gevoel dat ik voor mezelf weg ren.
Het is zo makkelijk om voor dat stemmetje te kiezen,
maar op die manier zal je ook van haar verliezen.
Zal ze alles van je overnemen,
en raak je steeds dieper in de problemen.
Het liefst ga ik keihard gillen,
over hoe slecht ik me nu voel,
maar wat heeft het voor zin,
als niemand snapt wat ik bedoel?
Door: Laura
Geef een reactie