Wel of niet iets schrijven en opsturen? Zullen ze me dan niet een aandachtstrekker vinden? Of zouden ze me raar vinden dat ik mijn verhaal opstuur? Zullen veel mensen het uit mijn omgeving lezen, nee toch want die komen toch nooit op deze site, of toch wel? Toch maar wel doen want het is iets dat bij mijn leven hoort, mijn eetstoornis die mij ellende heeft gegeven, maar ook zo veel heeft geleerd.
Het begon allemaal in de brugklas, ik werd gepest en vriendinnen lieten mij vallen. Ik was al heel onzeker over mijzelf, dat werd alleen maar erger ik kreeg veel eetbuien en voelde me alleen maar rotter, totdat ik ruzie kreeg met mijn beste vriendin en het pesten en dreigen weer opnieuw begon. Toen hakte ik de knoop door, ik moest afvallen zodat mensen mij wel zouden zien staan en zien dat ik wel leuk ben.
Het begon simpel met niet meer snoepen en sporten, ik kreeg veel complimentjes en voelde me goed. Totdat mijn zus na een half jaar zich zorgen begon te maken en naar mijn moeder ging. Daarna is het allemaal heel snel gegaan, ik kwam terecht bij het GGZ in Veghel (tegenwoordig Helmond) Ik begon eerst 5 maanden met pre-therapie, voor mijn gevoel hielp het wel wat. Daarna ging ik door naar deeltijd behandeling, dit heeft mij totaal niet geholpen. Ik heb er toch nog 8 maanden bij gezeten. Aan het einde van mijn behandeling zat ik al in een terugval. Ik zat bijna op gezond gewicht maar voelde me zo vreselijk, en dan kwam ik altijd bij de deeltijd en werd er alleen maar op mij gezeurd dat ik niet goed at, ik trok het niet meer. Ze hebben mij daarna op straat gezet zonder enige hulp verder.
Daarna ging het al snel slechter, ik begon steeds minder te eten. Het was nooit mijn bedoeling geweest om weer te af te gaan vallen, maar alles voorkomen om maar niet aan te komen. Het ging thuis allemaal ook niet zo goed met mijn gezin. Ik was er al snel achter gekomen dat mijn vader vreemd ging. Toen stortte alles in, ik begon steeds meer aan mezelf te twijfelen, was ik wel die leuke dochter? Heb ik de relatie verpest? Van huilend de lessen uitrennen op school vanwege mijn vader naar thuis ruzie omdat ik niet goed meer at. Ik trok het niet meer.
Ik ging naar mijn oom en tante om zelf rust te krijgen en mijn ouders ook. Op het begin ging het daar wel goed, ik at niet meer veilig, maar later ging het weer slechter, het daar zijn gaf me wel veel rust. Ondertussen was ik al wel ingeschreven bij het GGZ in Eindhoven. Misschien had mijn eetstoornis wel geluk dat het een vakantieperiode was want de hulp kwam maar langzaam op gang doordat iedereen op vakantie was. Ik ging zelf ook op vakantie met mijn gezin naar Spanje, dat ging wel oké, we hadden niet heel veel ruzie gelukkig.
Toen ik thuis kwam ging ik ook weer bij mijn ouders wonen. Van het GGZ moest ik wel naar het ziekenhuis op controle, toen ik eenmaal daar zat moest ik ook blijven. Ik was uitgedroogd, uitgehongerd, mijn hart begaf het en ik woog veel te weinig. In het ziekenhuis vond ik het wel prettig, mijn eigen plekje, niemand die zich met mij bemoeide. Ik was ook niet blij toen ik weer eenmaal naar huis mocht, ik wou niet terug naar die hel, die hel vol met ruzie. Ze gaven me ook de keuze om opgenomen te worden bij Rintveld, maar dat was iets wat ik absoluut niet wou, ik wou mijn leven niet vergooien.
Toen ik thuis was bleef ik aan het stuntelen met eten, ik mocht niet naar school waardoor ik me heel erg geïsoleerd voelde, de eetstoornis was toen mijn enigste vriendin. Na een maand thuis vol met ruzie, stress en ongezelligheid kreeg ik, mijn zus en broertje te horen dat mijn ouders gingen scheiden. Ik at toen al weer heel slecht en door dit nieuws was ik gewoon weer op, gelukkig zag mijn arts dit en nam ze me weer op in het ziekenhuis. Ik had even rust nodig en die rust had mij zoveel goed gedaan. Toen ik thuis kwam was mijn vader al uit huis, geen stress en geruzie meer. Kort daarna vertelde hij dat hij vreemdging, de dag later heb ik huilend gezeten dat ik het al lang wist en dat hij alles voor mij heeft verpest.
Toen dat er eenmaal uit was ging het zoveel beter met mij. Door die pauze in het ziekenhuis heb ik veel kunnen nadenken en beslissen wat ik wou. Ik kwam op de beslissing dat ik wou gaan vechten. Het gene wat mij het meest heeft geholpen om tegen mijn eetstoornis te vechten is het terugspringen in het sociale leven. Ik ben een echte Brabander en ging gewoon mee 5 dagen carnaval vieren met mijn vriendinnen. Dit heeft mij zo goed gedaan, ik wist weer hoe het leven was als een 16 jarige, iets wat ik niet weer kwijt wilde raken. Ik ging er voor vechten. En dat deed ik dus ook, ik heb veel zelfvertrouwen terug gekregen, ik ben steeds meer met vriendinnen gaan doen en natuurlijk alleen maar meer uitgegaan, ik ben net terug van mijn vakantie in Blankenberge met vriendinnen wat ook een groot feest was.
Zo moet mijn leven ook zijn, een groot feest zonder drama. Ik weet zeker dat ik dat ook krijg, ik ben er al bijna, door hulp van de geweldigste therapeuten bij het GGZ in Eindhoven, mijn ouders die mij steunen en de juiste beslissingen hebben gemaakt en mijn vriendinnen voor het altijd in mij geloven. Ik ben er bijna, en daar voel ik me goed bij. Mijn eetstoornis was iets dat veel verdriet in mijn leven bracht, maar ook iets waardoor ik sterker in mijn schoenen ben gaan staan. Ik ben veel volwassener geworden en ben bewust van bepaalde dingen, het heeft me veel geleerd.
“Just think and jump like a frog, than you’ll make it”
Liefs Ilse
Geef een reactie