“Ik dacht dat ik hier in de gevangenis zou belanden” Hoe gaat het eraan toe op de afdeling eetstoornissen? Worden de meisjes er gedwongen te eten? Zetten ze elkaar aan om nog meer af te vallen? Joepie mocht een dag lang het wel en wee op de afdeling eetstoornissen van de Broeders Alexianen in Tienen volgen.
Heb jij op 1 januari het ‘goede voornemen’ gemaakt om op dieet te gaan? Think again! Nele (16), Sofie (14), Mieke (13), Els (17) en Sabine (17) begonnen ook allemaal met een onschuldig dieet, maar al snel zaten ze opgezadeld met een eetstoornis. Nele met boulimie, de andere 4 met anorexia. Ze zitten hier uit vrije wil. Op de afdeling eetstoornissen zijn er geen gesloten deuren, geen speciale badges om binnen te kunnen.
De deuren naar de afdeling staan open. Als je wilt, kan je zo gaan lopen. Niet dat dat veel gebeurt, maar het kàn. In de gangen heerst er rust. In de behandelingsgroepen (met maximaal 12 personen) vloeit er bij de therapie als eens een traan, maar gescholden wordt er niet.
In de leefruimtes staan laptops. Iedereen mag zijn gsm bijhouden. Om 10 uur loopt iedereen één voor één binnen in het staflokaal: ‘Mag ik een koek als tienuurtje?’ ‘Natuurlijk.’ Wacht, zijn we aan het verkeerde adres? Hier wordt gewoon gegeten!
Waar zijn de confrontaties?
‘Die zijn er wel eens’, zegt Sofie. ‘Maar dan vooral in de leefgroep. We eten elke maaltijd in onze leefgroep. Wanneer iemand foefelt door bijvoorbeeld het eten in heel kleine stukjes te breken – iets wat veel meisjes met anorexia doen – dan vliegt de rest er dadelijk op en zeggen wij dat dat niet hoort. Zo’n confrontatie is soms hard en pijnlijk, maar nodig. En je weet ook dat de
anderen het goed met je menen.’
Mieke: ‘En die koek, die hoort er gewoon bij. Als je er een dag geen zin in hebt, wordt daar niets van gezegd. Het enige wat telt, is dat je bijkomt. Dat we zelf mogen beslissen, vind ik wel fijn.’
Zagen jullie het zitten om je te laten opnemen?
Sofie: ‘Er was lichte dwang van thuis, want de therapie die ik volgde had geen effect. Ik bleef maar
vermageren. Mijn ouders hebben het intakegesprek geregeld, daarna heb ik bedenktijd gevraagd, maar na het weekend zei de prof dat ik mocht komen. Ik ben doorgedraaid. Ik wilde niet, maar ik wilde ook geen anorexia meer hebben. Uiteindelijk heb ik toegestemd om de proefweek te doen. Daarna zou ik naar huis gaan, zei ik stoer. Maar ik ben toch maar gebleven.’
Nele: ‘Ik heb wel zelf gevraagd of ik naar hier mocht komen. Ik had al meer dan 3 jaar boulimie en zag echt geen uitweg meer, alle plezier was weg uit mijn leven. Ik had geen fut meer om naar school te gaan, om mijn hobby’s te doen, sprak vaak niet af met vrienden omdat ik weer een eetaanval had,… Ik was héél bang dat ik er eeuwig mee zou blijven zitten. ‘
Mieke: ‘Ik had niet echt een keuze, want het ging heel slecht met mij, ook al vond ik dat niet. Ik had
geen probleem, zeker geen eetstoornis, ik lette alleen ‘een beetje’ op mijn voeding. Juist, ja. Ik
zag er tegenop om die zekerheid van de anorexia los te laten, maar ik was ook opgelucht want ik wilde er wel vanaf.’
Els: ‘Mijn papa heeft voorgesteld om een eerste gesprek te doen. Dat wilde ik wel voor hem doen, maar ik zou niet blijven. Uiteindelijk heb ik na dat gesprek toch beslist om me te laten opnemen.’
Sabine: ‘Ik zag het helemaal niet zitten en heb er ook niet echt zelf voor gekozen. Ik had al een opname in een ander centrum achter de rug. Die had onvoldoende uitgehaald, want ik ben meteen hervallen. Uiteindelijk heb ik me laten overhalen om een week te blijven. Dan zou ik naar huis gaan en gewoon verder doen.’
Wat heeft jullie uiteindelijk doen beslissen om toch te blijven?
Sabine: ‘Ik denk dat ik eindelijk inzag dat ik het alleen toch niet kon. Ik wilde niet nog eens hervallen.
Anorexia hebben is écht geen fun, hoor.’
Els: ‘Je kan bijna niets meer doen, ook niet afspreken met vriendinnen. Daar had ik de fut niet meer voor en ik was bang dat ik dan met eten geconfronteerd zou worden. Tot deze opname had ik het gevoel dat ik door mijn eten te controleren alles onder controle had. Hier heb ik pas ingezien dat wat ik at eigenlijk te weinig was, maar ik was bang om meer te eten, bang dat ik dan alle controle zou verliezen. De eerste 3 weken mag je dan wel beslissen of je al dan niet eet, maar in de praktijk beslis je dat toch niet echt zelf. De groep gaf onbedoeld zo’n druk dat ik begon te eten.’
Sabine: ‘Maar het is moeilijk, hoor, om eten te krijgen dat met boter is bereid, saus op je bord krijgen,….’
Mieke: ‘De eerste week heb ik de seconden afgeteld. Ik was boos, vastbesloten om niets te zeggen, om in mijn eigen wereldje te blijven. Maar dat lukt niet in een groep meisjes die hetzelfde hebben meegemaakt en je begrijpen én doorhebben. Toch heeft het enkele weken geduurd voor ik hier graag was.’
De deuren staan open…?
Nele: ‘Ik heb al een paar keer gezegd dat ik weg was, maar ik meende dat nooit. Ik weet dat ik dan terug bij af ben en weer helemaal opgeslokt raak door de eetstoornis.’
Sofie: ‘Ik ben een paar keer naar mijn kamer gestormd en heb mijn koffers gepakt, maar voor ik naar buiten wandelde, heb ik me iedere keer door de groep laten ompraten om toch te blijven.’
Waren jullie bang voor de reacties van vriendinnen? Je hebt je tenslotte laten opnemen in een psychiatrisch ziekenhuis.
Nele: ‘Ja, ook al omdat mijn vriendinnen niet wisten dat ik een eetstoornis had. Aan iemand met boulimie zie je niet dat ze een eetprobleem heeft. Ik heb er even aan gedacht om te liegen dat ik op internaat ging, maar ik had de afgelopen 2 jaar al zo veel gelogen tegen iedereen. Dat ik ‘s ochtends niet had gegeten en daarom zo veel at, terwijl ik een eetaanval had. Of dat ik me na het eten wat ziek voelde terwijl ik gewoon wilde braken. Iedereen viel achterover toen ze hoorden hoe het echt zat, maar ze vonden….
Download HIER het hele artikel
Bron: het laatste nieuws
Ontvangen van Coördinator Alexianen Tienen
Geef een reactie