Ik leerde Debra kennen op vakantie, een vrolijk meisje, maar erg eigenwijs. Ik wist vanaf het begin dat zij veel voor mij ging betekenen, en ik veel voor haar. Zij heeft me door vreselijke tijden heen gesleept, en ik probeerde haar te helpen waar ik haar helpen kon.
Zij was de enige waaraan ik alles kon vertellen, waarbij ik kon lachen totdat de tranen over mijn wangen rolden. En dat maakte haar zo bijzonder, ze maakte mij vrolijk. Ik wou dat ik haar ook zo vrolijk kon maken.
Ze had anorexia
Vlak na de zomer vakantie bleven we over en weer mailen, spraken we elkaar op msn, en zagen we elkaar ongeveer 1 keer in de maand. Toen ik Debra beter leerde kennen kwam ik het te weten, ze had anorexia. Ik had al zo’n vermoeden, maar ik wou het haar niet zeggen. Ik wou dat ze het zelf zei, en dat deed ze. Ik probeerde haar te helpen zoveel als ik kon. ###
Steeds meer ging Debra weg.
En elke keer als ik haar zag of sprak, zag ik een stukje van Debra verdwijnen. En dat deed me pijn, ik wou die vrolijke Debra terug zoals ze altijd was. Dus ik besloot om haar hier doorheen te slepen. Ik deed m’n best, maar hoe ik haar ook wou helpen, ze was Debra niet meer, en niet ik alleen had hier moeite mee, maar zij zelf ook.
Haar ouders
Toen ik Debra op een dag vroeg wat haar ouders ervan zeiden kreeg ik het antwoord wat ik niet verwachtte. Haar vader wou haar niet helpen, volgens hem koos zij hier zelf voor, dus moest ze het ook maar zelf oplossen. Haar moeder, die wou niet tegen haar vader ingaan. Maar zij praatte wel met Debra en wou haar helpen. Maar zoals ik al zei, Debra was vreselijk eigenwijs.
De opname. En daarna.
Debra is een tijdje opgenomen geweest, alleen nadat ze uit de kliniek kwam viel ze gewoon weer terug in haar patroon. Ik weet nog toen ze een tijdje uit de kliniek was, dat ik op een dag bij haar kwam. Ik had haar nog nooit zo mager gezien. Ik schrok ervan. Zelfs haar vader zag het nu in, maar was het wel op tijd?
De laatste tijden.
Wat iedereen ook tegen Debra zei, wie haar ook wouden helpen, Debra bleef afvallen. Debra zei mij altijd dat ze op een moment zou stoppen, en elke keer antwoordde ik daar hetzelfde op. “stop dan alsjeblieft nu, en niet wanneer je niet meer terug kan.” Terwijl ik wist, zij wist, iedereen wist het eigenlijk. Ze kon al niet meer terug, eigenlijk was het al te laat. Ik vroeg haar ook vaak waarom ze zo af wou vallen, ik kreeg daar eigenlijk nooit antwoord op. Ik merkte steeds meer hoe bijzonder Debra voor mij was, en ik wou haar steeds meer helpen. En op een moment dacht ik dat ze beter zou worden.. Tot ik op een middag buiten liep en mijn mobiel af ging. Toen ik op nam werd mij iets verteld wat ik eigenlijk niet had verwacht, Debra was overleden. En dat kon ik niet geloven, ze zei juist dat het zo goed met haar ging.
Daarna.
Ik heb me helemaal leeg gehuild voor mijn gevoel. Debra kon toch niet zo maar weg zijn? Ze was een vechter, iemand die er voor zoveel mensen was. Maar iemand die er ook voor mij was. Ik was haar kwijt, en dat deed zo ontzettend pijn. Regelmatig dacht ik aan haar terug, mensen zeiden dat de pijn zou slijten. In tegendeel, elke dag mis ik Debra meer.
Debra is niet haar echte naam, maar i.v.m. de privacy, ook van haar ouders besloot ik om haar naam te veranderen. Hopelijk hebben jullie hier begrip voor.
Erin
Geef een reactie