Ik stapte in de trein,
al een aantal jaar geleden,
wachtend op de manier
waarop het leven zou aantreden.
Werden het 2 bochten naar links,
of een kleine bergje op,
2 haarspeldbochten naar rechts
of een hobbelige weg naar de top?
Langzaam kreeg ik antwoorden
en sommige vielen me zwaar,
toch bleef de trein rijden
en de meters rails voor me zichtbaar.
Ik zat langer en langer in de trein,
begon meer van het leven te begrijpen,
en hoewel steeds meer duidelijk werd,
kon ik de handvatten die ik kreeg nog steeds niet aangrijpen.
De hendel van de noodrem leek te zwaar,
de deuren vastgeroest,
de ramen op slot;
ik wist echt niet wat ik moest..
Tot er iemand in de trein kwam,
vol vreugde en een lachend gezicht,
die aan de hendel van de noodrem trok,
en de trein tot stilstand bracht in Maastricht.
Het zweet gutste van mijn voorhoofd,
het was afgelopen,
de trein die de route van mijn leven bepaalde,
hij was onbewust in mijn leven geslopen…
Nu loop ik terug naar huis,
en al ben ik bijna aangekomen,
ik ben er nog niet,
toch ben ik er zeker van dat alles goed gaat komen!
Een belangrijke les heb ik wel geleerd:
Ik ben zelf verantwoordelijk voor mijn eigen leven,
zelfs als mijn eigen leven zich tegen mij keert!
Emilia
Geef een reactie