Mijn moeder is voor een paar uur de deur uit. Dat betekent: alleen thuis! Iets dat ik leuk en beangstigend tegelijk vind. De stemmen in mijn hoofd krijgen ruzie: ‘Dit wil je toch? Je wilt toch vreten? Ga je gang, nu kan het!’ De andere stem probeert me te beschermen voor wat er komen gaat. ‘Laat zien dat je sterk bent, laat zien dat je een keer alleen thuis kunt zijn zonder de kastjes leeg te plunderen.’ Dan voel ik mijn maag knorren. Van zo’n streng dieet krijg ik altijd enorme honger.

Ik twijfel geen seconde en luister naar de eerste stem. Ik trek een pak koekjes open. Ik eet hem helemaal leeg. Nee, ik eet niet, ik vréét. Daarna volgen acht boterhammen, drie repen chocolade, een halve bak ijs, een zak chips. Ik wil meer, meer, meer! Er ligt nog spaghetti van gisteren in de koelkast. Ik doe geen moeite om het op te warmen, maar eet het zo op. En nog een bord. Als ik daarna ook nog een zak snoep heb gegeten, voel ik pas hoe misselijk ik ben. Het is weer zover; Ik heb mezelf volgevroten. Ik heb gegeten zonder te proeven, zonder te denken, zonder te genieten. ###

Het moet eruit! Ik loop naar de wc, trek mijn vest uit, doe mijn haar in een staart en doe de wc-bril omhoog. Dan steek ik mijn vinger in mijn keel en al het eten komt er één voor één weer uit. Ik zie alles door elkaar, maar het is niet genoeg. ‘Meer braken, alles moet eruit, vet varken!’ hoor ik de stem in mijn hoofd zeggen. Na een kwartier voel ik me eindelijk leeg en trek ik door. Het zweet staat op m’n voorhoofd, maar het is weer gelukt. Ik was m’n handen en neem een kauwgumpje. Dan loop ik terug naar de keuken om alle verpakkingen weg te gooien. Snel nog even mijn spaarpot leeggooien en naar de winkel om brood, chocolade, ijs, chips en koekjes te kopen. Niemand mag het weten. Helemaal niemand.

Dit is hoe het er bij mij zo ongeveer een paar keer per week aan toegaat. Ik heb een eetstoornis: Boulimia Nervosa. Het is een jaar geleden begonnen, toen ik uit nieuwsgierigheid ging kijken op een pro-ana site. Gewoon om wat kilo’s kwijt te raken. Ik was toen aan de mollige kant, dus dat mocht wel, vond ik. Al snel sloeg ik door. Hele dagen leefde ik op crackers, fruit en een beetje avondeten. In een half jaar tijd ben ik xx kilo afgevallen. Op een bepaald moment veranderde mijn patroon. Doordat ik zoveel met eten bezig was, had ik regelmatig eetbuien. Deze werden steeds erger, en hierdoor heb ik Boulimia gekregen.

Als ik van tevoren had geweten dat het zo zou lopen, was ik hier nooit aan begonnen. Het heeft zoveel negatieve dingen met zich meegebracht, en nu ik er eenmaal midden in zit, lukt het me ook niet om hier zomaar van los te komen. Het is zoveel meer dan alleen ‘eten en kotsen’. Ik heb er psychische, lichamelijke en sociale problemen aan over gehouden.

Wat er bij mij is veranderd sinds de Boulimia:

–Ik ben ontzettend perfectionistisch geworden. en denk heel erg ‘zwart wit’. Het is bij mij alles of niets. Niet eten óf vreten wat ik vreten kan.

–Het is vaak een chaos in m’n hoofd. Wanneer ik iets heb gegeten, ben ik uit m’n concentratie. Dit is bijvoorbeeld een reden dat ik met school ben gestopt; Ik heb mijn Havo niet kunnen afmaken.

–Afspraken maken is heel moeilijk, omdat ik niet weet wanneer ik een eetbui-drang ga hebben. Ik ben vrienden kwijtgeraakt, doordat ik in een sociaal isolement ben terechtgekomen.

–Financiële problemen. Ik heb geen schulden gelukkig, en ik steel ook niet, maar het eten voor mijn eetbuien in al die maanden heeft me wel heel veel geld gekost. Voor iets dat toch weer in de wc beland. Geld waar je zoveel leukere dingen mee kan doen..

–Ik voel me schuldig over alles. Over mijn eetbuien, de leugens die ik vertel, de dingen die ik voel.
Het is niet zo dat ik dit alles op mijn eetstoornis af wil schuiven. Ik ben zelf ook veranderd, ouder geworden, en natuurlijk niet perfect. Maar de eetbuien en bijbehorende gedachten hebben hier wel een grote rol in gehad.

Gelukkig zie ik zelf in dat het zo niet meer gaat, en binnenkort ga ik naar een eetstoorniskliniek om therapie te volgen. Ook merk ik dat het beetje bij beetje al beter gaat. Ik eet weer regelmatig, waardoor er minder eetbuien optreden. Ik heb veel steun van mijn vriend en mijn familie. Ik ben er nog lang niet, maar hoop dat ik ooit helemaal genezen zal zijn van deze ziekte.

Boulimia, de ziekte die mij kapot maakte.

Door Maxime