Zoals bekend is boulimia is een ernstige ziekte die vaak veel impact heeft op het dagelijks leven en de daarbij behorende activiteiten. Het onderhouden van relaties wordt moeilijker en ingewikkelder, studeren schiet er vaak bij in en aan hobby’s wordt nauwelijks nog aadnacht besteed.
Ook het hebben (en behouden) van een bijbaan wordt steeds lastiger. Bij deze wil ik graag vertellen over mijn boulimia en het hebben van een bijbaan.
Mijn eerste bijbaan kreeg ik op mijn zestiende (ik ben nu bijna twintig) als kassameisje in een supermarkt. Ik weet nog goed hoe blij ik was toen ik werd aangenomen. Het leek me onwijs leuk om mijn eigen zakcentje te verdienen en dit uit te mogen geven aan alles waar ik maar zin in had. Van mijn eerste salaris zou ik een berg kleding gaan kopen, leuke, hippe kleding, ik wilde er goed uitzien. ###
In mijn hoofd zat “een stem” die zei: “maar voor je nieuwe kleren gaat kopen moet je eerst afvallen, veel afvallen, dan pas zie je er goed uit, dan pas mag je nieuwe kleren kopen”.
Eetbuien en braken waren op dit moment al aan de orde. Ik vond mezelf te dik, dik en lelijk, ik moest afvallen! Dit had ik al meerdere malen geprobeerd maar telkens kreeg ik eetbui na eetbui. Ik had hier een prima gezond gewicht, afvallen was absoluut niet nodig, toch wilde ik het.
Op mijn werk ging het al snel mis. Als ik op zaterdag de hele dag moest werken nam ik zo min mogelijk eten mee. Hongerig en duizelig zat ik dan achter de kassa waar ik constant eten in mijn handen had. Ik kon het niet laten om bij zo veel mogelijk producten de calorieën te checken. Ik haatte alle klanten die naar hartenlust pinda’s, chips en chocola insloegen, jaloers was ik, omdat zij wel gewoon kochten (en dus aten) wat ik van mezelf niet mocht hebben.
Het werk vond ik al snel saai en eentonig, er was geen afleiding, alleen maar eten, eten, eten, overal.
Na het werk was ik uitgeput en uitgehongerd, eenmaal thuis, kreeg ik bijna standaard een eetbui. Afvallen lukte niet. In deze tijd ging het steeds slechter met me, dit kwam uiteraard niet alleen door het hebben van een bijbaan, maar door een samenloop van omstandigheden.
Ik begon mezelf steeds lelijker te vinden, ik dacht: “waarom zou ik nog gaan werken? Wie wil er nou door zo’n lelijke dikke meid achter de kassa geholpen worden?” Ik wilde niet meer gaan werken en moest vaak van te voren huilen, soms, als ik het echt niet zag zitten, meldde ik me ziek.
Ook kreeg ik het niet meer opgebracht om nog vrolijk te doen tegen klanten, ik voelde me helemaal niet vrolijk, ik voelde me verschrikkelijk. Na bijna een jaar heb ik mijn ontslag genomen. Kleding heb ik in die tijd niet veel gekocht want “dat was ik niet waard”, vond ik.
Na de middelbare school (ik was toen 18) besloot ik een jaartje niks te gaan doen, oftewel: een jaartje te gaan werken. Ik vond een parttime baan als winkelmedewerkster. In deze periode was ik behoorlijk depressief. Ik voelde me bijna constant naar en braakte veel. Wel was het gelukt om wat af te vallen, ik had nog steeds een normaal gewicht maar dit was aan de lage kant.
De winkel waar ik ging werken verkocht verzorgingsproducten maar ook een groot assortiment aan snoep en ander eten. Ik als eetstoornispatiënt had het hier ontzettend moeilijk mee. Het duurde niet lang voordat het opnieuw mis ging: Ik nam zo min mogelijk eten mee naar het werk. Als een collega jarig was, spoelde ik de traktatie door de wc, ik probeerde zo hard mogelijk te werken om zoveel mogelijk calorieën te verbranden, ik probeerde altijd opgewekt en vrolijk te doen. Een aantal keren hebben klanten gevraagd “of het wel goed met me ging” omdat ik er blijkbaar niet al te best uitzag. ‘S avonds thuis had ik verschrikkelijke eet- en braak buien. Ik was op, lichamelijk en geestelijk.
Op mijn werk moest ik regelmatig het magazijn opruimen, hier lag ook snoep opgeslagen. Op een dag scheurde ik, voor ik het wist, zakje na zakje open en had ik, onder werktijd, een gigantisch eetbui. Ik voelde me zó ongelofelijk waardeloos. Ik was totaal de controle kwijt, mijn boulimia liep uit de hand: “wie had er nou een eetbui onder het werk!?” Hierbij voelde ik me zó schuldig: ik had eten opgegeten waarvoor niet betaald was, ik was een dief, ik had gestolen.
Helaas herhaalde dit incident zich meerdere malen, ook heb ik een keer de lunch van een collega opgegeten. Ik heb dit nooit aan iemand verteld uit angst en schaamte, ter compensatie heb ik later het bedrag van het voedsel terug in de kassa gestopt.
Toen ik weer besloot te gaan studeren ben ik gestopt met werken, in die winkel kom ik nu nooit meer omdat ik tot op de dag van vandaag bang ben dat iemand erachter komt wat ik gedaan heb.
Ik heb intussen al een hele tijd hulp, ik volg een speciale therapie voor boulimia, dit heeft me tot nu toe ontzettend geholpen, ik ben nog niet geheel van mijn boulimia af maar ik ben er zeker van dat dit me gaan lukken, het gaat al stukken beter met me, ik ben aan de winnende hand.
Op dit moment heb ik even geen bijbaan, ik wil me eerst richten op mijn studie en het overwinnen van mijn eetstoornis, een baantje komt nog wel.
Verder wil ik aan iedereen meegeven:
zoek hulp! Neem jezelf serieus, en natuurlijk: be Proud!
Geef een reactie