Het lijkt soms al zo lang geleden. Niet meer terug te halen, een vorig leven. Toch als ik mijn eigen gedichten teruglees, mijn eigen boek, dan druppelt het weer binnen en voel ik weer hoe het was. Ik leg hierbij de nadruk op het woordje was, omdat ik niet langer het meisje met boulimia ben. Ik ben tegenwoordig de vrouw die boulimia heeft gehad, daartegen heeft gevochten en ervan heeft gewonnen. Ik ben tegenwoordig tevreden met en trots op mezelf. Iets waarvan ik zelf maar al te goed weet dat dat moeilijk te geloven is, maar nu ben ik zelf het bewijs.

Depressie
Jarenlang heeft mijn lichaam mijn leven compleet beheerst. Ik stond op met de meest nare gedachten en ging er mee naar bed. Ik ontweek spiegels en weegschalen, maar was er tegelijkertijd verslaafd aan. Eten was het enige waar er in mijn hoofd ruimte voor was. Hoeveel energie dat gekost heeft merkte ik later pas. Ik at niet, ik at wel.

Ik viel af, ik kwam aan. De mensen om mij heen dachten dat ik gelukkig was, terwijl mijn leven in werkelijkheid bestond uit verdriet, walging en het verlies van controle over mezelf. Ik was bezig met het streven naar perfectie maar blind voor het feit dat ik de waarheid en mezelf uit het oog was verloren. Ik zakte weg in een diepe depressie, waar ik het liefst in had willen blijven zitten op dat moment. Ik had het gevoel van “laat mij maar.” ###

Controle loslaten
Anderen begonnen aan te dringen op hulp en ik kwam terecht bij een therapeute die mij middels cognitieve gedragstherapie zou gaan helpen. De eerste maanden ging ik omdat ik moest. Het was ook het enige nog dat ik deed, school had ik stopgezet, werken kon en deed ik niet meer, ik was continu ziek. Ik had antidepressiva gekregen en dat vlakte mijn emoties totaal af. Pas na enkele maanden, en een heleboel extra kilo’s, merkte ik dat ik af en toe dacht dat ik een goede weg was ingeslagen. Begrijp me niet verkeerd, ik was er nog steeds niet van overtuigd dat ik het zou kunnen winnen. Daarbij wist ik ook nog steeds niet zeker of ik het wel echt wilde: de zogenaamde controle loslaten.

Bloed, zweet en vooral tranen
Het kostte maanden therapie en veel gesprekken met lotgenoten om mezelf moed in te praten om door te vechten. Mijn geluk was dat ik enorm veel lieve mensen om me heen had die voor me klaarstonden en mij soms dat (ongevraagde) zetje in de goede richting gaven. Vaak vervloekte ik mijn omgeving, want ze begrepen niets van mijn gevoelens en gedachtegang. Totdat ik echter inzag dat dit ook niet hetgeen was wat ik van hen kon vragen. De onvoorwaardelijke steun, het geduld en vooral de liefde van anderen kunnen je helpen, maar ze kunnen de strijd niet voor je strijden. Dat is iets wat je zelf moet doen. Dat is iets dat niet gemakkelijk is of zomaar zal worden. Daar gaat tijd overheen, dat kost soms letterlijk bloed, zweet en vooral veel tranen.

Geloof het of niet
Vaak zal het lijken dat je moeite voor niets is en heb je zin om op te geven. Dan zullen mensen zeggen dat het beter wordt en dat je door moet gaan. Je hoeft het niet zomaar te geloven, maar luister naar de woorden en vertel ze tegen jezelf. Keer op keer op keer. Ook mij hoef je niet zomaar te geloven maar ik ben wel degene die de gevoelens en gedachtegang kan begrijpen en ik ben ook degene die door heeft gezet.

Ik ben degene die nu werkelijk gelukkig is en het mooiste is. Dat heb ik allemaal aan mezelf te danken.