Januari 2010:
Ik ben opgegroeid met een broer en een broertje en beide ouders. Op dit moment zit ik op school en studeer SPW. Ik heb al 5 jaar een relatie met de allerliefste en ik woon bij mijn ouders thuis.
Vanaf mijn dertiende, sinds de brugklas, begon ik af en toe een dagje niet te eten. In de eerste jaren op het middelbaar onderwijs was ik erg onzeker, ik denk dat dit ook logisch is op die leeftijd. Toch ben ik altijd wel een beetje onzeker geweest en kon ik me somber voelen. Op mijn 8e/9e jaar heb ik in therapie gezeten bij een Speeltherapeute.
Ik denk dat zij al door had dat ik wat gevoelig was en misschien had ik toen al die kwetsbaarheid om een eetstoornis te ontwikkelen op een latere leeftijd. Ik was in die periode negatief over veel dingen en van horen zeggen heb ik dat ik na die therapie ben opgeknapt.
Ik ben het jaar voor die speeltherapie blijven zitten in groep 5, wat voor mij voelde als falen. Ik weet niet waarom ik in de brugklas ben begonnen met die lijndagen. Het voelde gewoon goed. Misschien wilde ik ergens goed in zijn. Op zo’n lijndag at ik alleen mijn avondeten bij mijn ouders thuis. De rest van de dag at ik amper. Dat voelde goed. Ik wist niet waarom ik het deed en was me er niet bewust van dat het niet echt gewoon was. Ik deed dat gewoon en het voelde wel goed.
Ik deed het niet om af te vallen en woog mezelf de eerste jaren niet eens. Maar op ten duur werd dat wel een uitdaging en echt jaren later een obsessie. Ik viel in die eerste twee/drie jaar niet eens veel af in die dagen dat ik lijnde. Hooguit vier kilo, die ik, als ik weer goed ging eten, wel weer aankwam. Ik ben nooit dik geweest. Ik had als kind lange dunne benen en was eerder dun dan mollig. Zo ben ik gebouwd.
Het begin van mijn eetstoornis heeft niets te maken gehad met mijn uiterlijk, dat heeft de anorexia die ontstond met zich meegebracht, maar was geen uitgangspunt. Ik voelde me slapjes en verdoofd op dagen dat ik niet at, omdat mijn suikerspiegel laag was. Dat voelde fijn. Ik voelde me leeg en toch ook vol. Vol van gevoelens die ik niet wist te verwerken, indrukken en spanning waar ik niet mee om wist te gaan.
Alles wat ook maar een beetje te heftig was kon ik kwijt in die lege maag, zo voelde het. Ik was verdoofd, de last werd lichter. Niet dat ik echt traumatische dingen meegemaakt heb, maar ik blijk achteraf gewoon wat gevoeliger dan een gemiddeld persoon te zijn. Maar dat wist ik toen nog niet, dus wilde ik goed zijn, leuk zijn en eigenlijk zelfs perfect.
De dagen dat ik weinig at kwamen in de loop van de jaren vaker voor. Het was dan niet een enkele dag, maar het werden er twee en langzaam drie. Ik vond het na verloop van tijd een uitdaging worden om het meer dagen vol te houden en te kijken of ik nóg minder kon eten. Soms schreef ik op hoeveel ik had gegeten en moedigde ik mezelf aan om het twee weken vol te houden. Meestal faalde ik, wat maakte dat ik nog harder mijn best ging doen om het een aantal weken of maanden later nog eens te proberen.
Tot mijn veertiende had ik nog niet gehoord van Anorexia of eetstoornissen. Zelf vond ik ook helemaal niet dat mijn lijngedrag daaronder viel. Ik at gewoon af en toe een paar dagen niet, dat was geen eetstoornis.
In deze beginperiode wist niemand er van. Na een periode van lijnen, ging ik steeds weer een periode goed eten, waardoor mijn gewicht ook nog niet opvallend daalde. Rond mijn 15e /16e merkte mijn vriendinnen dat ik dagen achter elkaar niet lunchte op school, mijn brood weggooide en soms wat afwezig was, omdat ik duizelig was. Mijn vriendinnen vroegen er naar en waren soms bezorgd. Ik zei altijd dat ik weer gewoon zou doen en zelf ook niet wist waarom ik het deed. Het was altijd maar een paar dagen of weken, daarna ging het altijd over. Dus ze hoefden zich geen zorgen te maken.
Mijn eetstoornis ontwikkelde zich rustig verder tot ik op mijn 16de periodes kreeg die een aantal maanden duurde. Ik kon niet meer stoppen. Niet ik had de controle, maar mijn anorexia. Ik slikte allerlei pillen en gebruikte soms laxeermiddel om mezelf maar leeg te voelen, zodat ik mijn gevoel kwijt kon. Toch loste ik het zelf iedere keer weer op en voor het mensen ging opvallen, kon ik weer gewoon eten.
Ik kon op die leeftijd dagen lang piekeren en erg somber zijn. School ging niet goed en ik kon me er ook niet op richten. Mijn cijfers waren slecht en ik haalde het schooljaar niet. In Havo drie bleef ik met een enorme teleurstelling in mezelf zitten om het nog een keer over te doen. Helaas was er met mijn faalangst en somberheid weinig veranderd, dus ging het weer niet goed. Ik bleef weer zitten en voelde me een grote mislukking.
Ik heb VMBO 4 met gemiddeld een 8 behaald en kon er niet blij om zijn. Ik had Havo moeten doen en dat had ik zelf verpest. Ik ben toen een grafische opleiding gaan doen waar ik halverwege mee ben gestopt vanwege opname in een kliniek.
Het jaar dat ik slaagde (18jaar) kwamen mijn ouders er achter. Ik wilde een programma op TV zien over Anorexia en mijn ouders keken mee. Een paar weken later begon ik te huilen bij de lunch. Ik mocht van mijn eetstoornis niet eten, zelfs al zou dat betekenen dat mijn ouders het zouden ontdekken. In die periode lijnde ik meestal ongeveer 5 maanden waarna ik even weer normaal at.
Mijn eetstoornis koos voor mij in plaats van dat ik zelf af en toe koos om niet te eten.
Mijn moeder had door dat ik met het kijken van dat programma had willen laten zien dat ik dat was. Ik heb die middag meteen moeten bellen met een stichting die verslaafden en eetstoornissen behandelen. We hadden goede verhalen over die kliniek gehoord. Ik wilde ook hulp, ik was er klaar mee, ik kon emotioneel niet meer. Op dat moment had in nog geen ernstig ondergewicht, maar gezond was ik natuurlijk ook niet echt meer.
Ik heb eerst een halve dag groepstherapie gevolgd speciaal voor eetstoornissen. Dit hielp me eigenlijk alleen om te zien dat ik wel echt Anorexia had en dat het niet goed was, maar maakte me niet beter. Wel voelde het fijn om andere meiden te spreken. Daarna was ik op de wachtlijst aan de beurt voor opname. Ik twijfelde. Ik was nog steeds geobsedeerd door eten en alles wat ik kon doen om af te vallen, want dat voelde zo goed en veilig.
Toch heb ik ja gezegd en ben ik opgenomen in een kliniek waarin drugsverslaafden en eetstoornis-patiënten samen behandeling volgen. Omdat ik 18 was geweest werd er geen uitzondering gemaakt en kreeg ik dezelfde regels. Ik mocht 3 weken geen contact hebben met thuis, pas na een aantal maanden mocht ik een dagje of een weekendje per twee weken naar huis. Ik kreeg af en toe bezoek en mocht alleen onder begeleiding naar de stad. Deze kliniek heeft mij meer geschokt dan geholpen. Ik ben zo geschrokken van de drugsverslavingen en het afkicken van mijn medebewoners, dat ik ineens heel goed kon eten.
Ik kwam keihard aan en na 3,5 maand mocht ik naar huis. Nog steeds onder de indruk van wat ik daar heb meegemaakt, ging in onvoorbereid naar huis. De dag voor ik met ontslag ging verliep iets anders dan gepland. Mijn vader kreeg een hartinfarct en de laatste 24 uur in de kliniek waren mijn vader’s 24 spannende ziekenhuis uren.* De dag daarna mocht ik naar huis, mijn vader lag de eerste twee weken van mijn thuiskomst in het ziekenhuis. (*nu is hij weer gezond) Ik was compleet in de war en woonde ineens weer thuis in de bewoonde wereld en ook mijn vriendje was ineens weer echt mijn vriendje. Alles was zo wennen. Ik viel weer af en kon daar ook niet meer mee stoppen.
Nog geen jaar later stuurde mijn vervolgbehandelaar mij naar Centrum Eetstoornissen Ursula. Dit keer ging ik een behandeling in waar ik echt helemaal zelf voor had gekozen. Ik moest stoppen met de opleiding die ik voor een jaar had gevolgd. Ik accepteerde dat ik nu echt ziek genoeg was om 4 dagen in behandeling te gaan en echt van mijn Anorexia af te komen.
Na de vierdaagse groepsbehandeling ben ik de driedaagse groepsbehandeling gaan volgen. Beiden hebben mij enorm geholpen. Ik ben ruim x kilo aangekomen, heb mezelf echt leren kennen en weet meer dan ooit over mezelf. Daarna heb ik ééndaagse gevolgd, om het af te ronden. Ik heb echt het gevoel dat ik heb moeten vechten en ging absoluut niet vanzelf. Maar ik zit hier nu mooi wel op de bank met mijn limo en koek, dankzij dat vechten.
Ik ben nu een jaar geleden met ontslag gegaan bij De Ursula, maar ben op dit moment nog steeds in behandeling om op de rails te blijven, waarvan ik afgelopen jaar ietsje was afgeweken. Het gaat op dit moment goed. Ik heb een gezond gewicht dat bij me past, ik weet wat mijn valkuilen zijn en wat ik dan moet doen. Ik ga anders met mijn gevoelens om dan voorheen. Ik heb tijd nodig om de dag of bijzondere gebeurtenissen te verwerken, in plaats van ze in mijn maag te stoppen, zodat er geen eten meer bij past. En die tijd neem ik.
Afgelopen jaar heb ik een MBO diploma gehaald en heb ik dit jaar niet hoeven stoppen met mijn opleiding, door mijn Anorexia. Daar ben ik trots op.
De oorzaak van mijn eetstoornis kan ik niet in twee zinnen opschrijven. Het zijn een heleboel dingen samen die maakte dat het zich ontwikkelde bij mij. Maar het zijn ook een heleboel dingen samen die maakte dat ik er weer bovenop ben gekomen. Steun van thuis, mijn vriend en mijn vriendinnen, de kracht in mezelf en therapie. Uiteindelijk is het belangrijkste dat je iets doet met je problemen en valkuilen, de oorzaak is veel minder belangrijk.
Na alle behandelingen is mijn eetstoornis nog niet helemaal weg. Er zijn weinig maaltijden waarbij ik helemaal geen angst voel of niet nadenk. Nog steeds heb ik soms een off-day en luister ik wat meer naar mijn veel minder luide “Anorexiagedachte” in mijn hoofd. Maar ik heb een gezond gewicht, ik val niet af, ik eet en ik ben gelukkiger dan alle jaren hiervoor. De restjes van mijn eetstoornis wil ik ook laten verdwijnen, maar zoals ik afgelopen jaren heb gemerkt, kan dat niet in een maandje. Ik neem de tijd en merk dat ik steeds gezonder denk. Ik ben er klaar mee.
Ook al is het een hele nare periode uit mijn leven, mijn Anorexia heeft mij ook heel veel gegeven. Ik heb enorm veel geleerd door alle therapie en ervaringen. Ik ben er uiteindelijk rijker van geworden. Ook mijn relaties thuis en met mijn vriend en vriendinnen zijn veel beter. Ik ben voor een deel al door die moeilijke overgang van kind naar volwassene heen en voel me veel sterker. Ik ben heel erg veranderd, maar toch nog steeds mezelf. Als je er eenmaal uitkomt, levert dat je zoveel goeds op!
Slotwoordje:
Ik wil verder mijn ouders, broers, vriendinnen bedanken. Ze zijn altijd gebleven, ook al was het lastig. En ook zeg ik sorry voor wat ze hebben meegemaakt, ook al was ik het niet maar was het mijn ziekte. Ik ben nu beter. Het is geweest.
Als je zelf een eetstoornis hebt: blijf vechten! Blijf geloven dat het kan! Want het kan!
Geef een reactie