Altijd rennen van het een naar het ander. Stilzitten is niet zo mijn ding. Mijn emoties kunnen alle kanten op vliegen en ik doe liever alles met het gevoel “liever gisteren als vandaag!” Ontzettend kwaad worden, maar als ik van iemand houd sluit ik die in mijn hart en zal er niet meer uit verdwijnen. Ik ben impulsief en spontaan in mijn acties. Ik ben onzeker terwijl ik zeker weet dat veel mensen om mij heen dit niet zullen weten laat staan zien. Ik denk altijd dat andere liever niet mij wil willen omgaan, ik niet gezellig ben en zal er alles aan doen om dit gevoel weg te nemen.
Ik ben verslavingsgevoelig en op tijd komen is voor mij lastig. Als ik mij ergens in vast bijt, zal ik dit niet los laten. Ik vind het moeilijk om op een normale manier te communiceren en heb altijd een oordeel ( negatief of positief ) klaar over mezelf en/of anderen. Ik ben of “hulpeloos” of het gaat fantastisch. Een middenweg hierin vinden is bijna onmogelijk. Ja, ik heb Borderline.
Zolang ik mij kan herinneren heb ik mij altijd anders gevoeld als andere. Ik reageerde heftiger op situaties en was van binnen altijd erg onzeker. De mensen om mij heen zagen dit niet. Ik kwam over als iemand die wist wat ze wou, genoot van het leven en tja, af en toe ontzettend kwaad kon worden of in huilen kon uitbarsten. Eigenlijk was ik extreem kwetsbaar, maar weigerde dit toe te geven tegenover mij zelf en al helemaal tegenover mijn omgeving. Al vroeg nam de eetstoornis dit soort gevoelens en emoties over. Ik ontnam mezelf, door te vluchten in de eetstoornis, de kans om met deze gevoelens om te leren gaan. Ik raakte verzeild in vluchtgedrag. En ookal nam ik mijzelf elke dag voor om mijn leven te beteren, dit lukte nooit als alle extreme gedachtens, gevoelens en emoties weer omhoog kwamen.
Hoe meer ik aankwam in gewicht, hoe extremer deze gevoelens, emoties en gedachtes werden. Het destructieve gedrag richting mijzelf werd erger en liep uit de hand. Het voelde alsof ik geen controle meer over mijzelf had. Na testen en onderzoeken kwam eruit dat ik de persoonlijkheidstoornis borderline had. Aan de ene kant een opluchting, want er was opeens een verklaring voor mijn gedrag en gevoel. Aan de andere kant was ik ontzettend kwaad. Kwaad is nog zachtjes uitgedrukt. Ik was woedend. Ik zat bijna eindelijk op mijn gezonde gewicht en eten ging ondanks alles goed en nu kreeg ik dit als cadeautje erbij?
Na lang nadenken, twijfelen en praten heb ik besloten om toch in behandeling te gaan voor mijn borderline. Dat was een hele moeilijke stap want daarbij moest ik ook toegeven aan mijzelf dat ik ook daadwerkelijk borderline had.
13 weken klinisch, DGT behandeling, een halfjaar natraject van eenmaal in de week. Het is niet niets waar ik mijn handtekening voor zette. Toen ik eraan begon was ik helemaal niet blij met wie ik was en was ik onzeker over mijn uiterlijk. Van binnen vond ik het verschrikkelijk eng.
Ik was bang voor wat er ging gebeuren als ik stopte met alle destructieve manieren die ik had om mijzelf in toom te houden. En het was moeilijk, heel moeilijk. Ik heb lang gedacht dat ik niet van alles af kon komen, dat ik moest kiezen tussen een eetgestoord leven, of een destructief leven. Terwijl die twee eigenlijk helemaal geen volwaardig leven zijn.
Tijdens deze behandeling leerde ik andere meiden kennen met borderline en dit schepte al snel een band. Je leeft met elkaar in 1 huis en ‘s avonds waren er geen medewerkers aanwezig. Je moest het zelf doen en met elkaar. We hebben ontzettend veel gelachen met soms een flinke dosis zelfspot. Je begrijpt elkaar, en ik stond er niet gek van te kijken als er een telefoon langs mijn oor heen zoefde omdat iemand kwaad was. Met vallen en opstaan heb ik de behandeling afgemaakt en ben ik mijzelf gaan waarderen om wie ik ben.
Bijna een half jaar ben ik nu gestopt met destructief gedrag en begrijp ik mijzelf beter. Ik heb mijn impulsen beter onder controle en voel mij niet langer meer elke dag rot. Ik kan genieten van de leuke momenten, en dat is heel veel waard.
Borderline klinkt altijd zo negatief en zo zien anderen het ook. Pas nog op een verjaardag vertelde iemand een verhaal over een meisje die boos werd op een mevrouw. ‘Zeker een borderliner!’ werd er gezegd. Ik trok wit weg. Vroeger zou ik ontzettend kwaad zijn geworden maar ik besef nu dat mensen gewoon geen idee hebben van wat dit inhoudt en vooral niet van hoe het voelt. En dus bleef ik zitten en zette een glimlach op. Adem in, adem uit. Ja, borderline heeft een negatieve stempel, maar ik ervaar het zelf helemaal niet zo. Ik leef met passie, met hoge ups en lage downs.
Mijn leven is nooit saai, ik ben wat feller dan anderen maar wel met een sterke persoonlijkheid. En wat is daar mis mee? Door de behandeling heb ik het enigzins onder controle en is het leefbaar geworden. Ik heb geleerd dat ik niet de emoties, gedachtens of gevoelens ben. Dat ik ze heb is een feit, maar daarbij houdt het ook op. Hierdoor handel ik er minder snel naar en dit maakt mij stabieler op heel veel vlakken. Dus borderline kan wel leefbaar zijn, en nee, niet alles hieraan is negatief!
Geef een reactie