Het ging allemaal ineens zo snel, ik volgde het zelf niet echt. Het begon gewoon met wat afvallen, maar dat liep uit de hand. Ik vond mezelf gewoon wat te dik, net als zoveel vrouwen niet tevreden.

Maar het gekke was, niemand vond mij te dik. Ik had een goed gewicht en zag er leuk uit, wat ik van anderen hoorde. Maar ik accepteerde mijn eigen lichaam niet en dus deed ik daar wat aan.

Wat ik me kon herinneren was dat ik helemaal van slag was van een ijsje. Ik voelde me zo schuldig, maar besefte niet dat er iets knapte bij me. En dat zal misschien wel de oorzaak van alles zijn, maar daar kom ik nooit achter.

Met een onschuldig Sonja Bakker dieet begonnen mijn moeder en ik af te vallen. Gewoon een beetje om wat strakker in mijn vel te komen. Maar wat bij mij een beetje was werd steeds meer en meer, totdat mijn moeder het in de gaten kreeg. Ze nam contact op met de huisarts en deed haar verhaal daar.

De volgende afspraak was voor mij samen met mijn moeder, de dokter wilde me zien. Ze had er geen goed gevoel over en werd doorverwezen naar een instelling in Nijmegen. Alleen merkte ik dat het allemaal steeds makkelijker ging en bleef maar doorgaan met veel bewegen en eten wegsmokkelen. Dat werd van kwaad tot erger! Ik verstopte mijn vla achter de kussens op de bank en goot mijn thee in de planten. Mijn gedachtes zeiden maar dat ik moest afvallen en gaven me steeds meer tips om eten te verstoppen.

Maar wat ik niet wist, is dat mama het gewoon wist. Maar dat besefte ik me toen niet. Ik stond te springen in de keuken na het eten, en zag niet dat iedereen me kon zien. Ik was zo geobsedeerd door het afvallen, het moest en zou me lukken. Het gekke is alleen, ik had geen streefgewicht. Ik zou doorgaan totdat ik dun was.

De behandeling in Nijmegen ging ook niet zoals het moest gaan. De behandelingen werden steeds uitgesteld en er werd weinig met me gedaan. Ik bleef dus maar afvallen met xx kilo per week, maar ik voelde me geweldig! Zat vol energie en zag er prachtig uit, dat dacht ik. Maar op school wees iedereen naar me en noemde me zelfs een skelet.

Op een dag toen we uit Nijmegen kwamen was ons verteld dat we naar het ziekenhuis moesten. Ik moest nagekeken worden want ik was toen rond de xx kilo. Toen ik in het ziekenhuis kwam werd mij verteld dat als ik opgenomen zou worden, een infuus gezet zou worden en dat ik stil moest gaan liggen. Dat wilde ik absoluut niet en heb zijn advies afgewezen, gek ook eigenlijk! Want je zou toch niet denken dat ik het voor het zeggen zou hebben, mijn moeder moet dat toch doen? Nee, dat is pas zo wanneer ik neerval en met de ambulance word opgehaald…dan mag het wel.

Een paar dagen later zag ik er zo slecht uit, ik kon niet meer. Voor mijn gevoel natuurlijk wel, maar mama zag gewoon dat het niet meer ging. Het was toen ook mijn laatste afspraak in Nijmegen, want om half vijf werden we gebeld dat ik met spoed opgenomen moest worden in het ziekenhuis, anders liep het verkeerd. Dus wij gingen met de auto naar huis, waar papa inmiddels mijn spullen had ingepakt en zo gingen we direct op weg naar het ziekenhuis. Infuus gezet voor vocht, want ik was uitgedroogd. En zo werd ik naar mijn kamer gebracht, toen merkte ik dat ik machteloos was.. uitgeput.

Als ik zo terug kijk vind ik het verschrikkelijk, dat wilde ik helemaal niet! Waarom overkwam mij dit? Toen ik in het ziekenhuis lag, bleef ik gewoon doorgaan met springen en smokkelen. Na al die moeilijkheden kreeg ik te horen dat ik naar Rintveld, een eetstoorniskliniek moest. Twee weken intern zitten zonder resultaat, ik at ineens weer! Omdat ik naar huis wilde, ik wilde dit helemaal niet. Waarom ben ik hier aan begonnen, waarom moest ik dit doen? Ik wil een gewoon leven, lekker uit kunnen gaan en kunnen eten. Met meisjes om kunnen gaan die leven en waar ik gewoon mee kan praten, Leven zonder zorgen in een veilige en leuke omgeving met veel liefde en warmte.

Anorexia is zo’n rot ziekte, het is zo moeilijk om er tegen te vechten. Een tweestrijd. Het een zegt dat je het goed doet en het andere zegt dat je het fout doet. Nu zie ik in dat het zo fout was, wat ik allemaal heb moeten missen. En die fout zal ik nooit meer maken, je mist veel te veel. En dat is het allemaal echt niet waard.

Ieder persoon is met een reden op deze wereld gezet, en je bent het waard om te leven. Anders was je er nooit geweest. Je hoort gelukkig te zijn en je hoort te genieten van alles. Dat doe ik nu ook, ben heel erg gelukkig en heb een lief vriendje. Dat heb ik allemaal moeten missen en dat gebeurt niet meer.

Mensen willen je steunen, laat eten je leven niet beïnvloeden.

Aankomen is niet eng of erg
je wordt niet lelijk en dik
Aankomen is mooi worden
gelukkig en vrolijk
Aankomen is leven

Door Milou